Zapamiętaj [NZ]

Kamiru

Witam. Proszę o ocenę tekstu. Chcę się uczyć pisząc opowiadania. Mile widziane będą oceny pozytywnych i negatywnych stron mojej.. jakby to nazwać.. twórczości. ;p Co do ostrzeżeń... to wulgaryzmów jak na razie żadnych chyba nie użyłem. A co do wątków erotycznych to... coś się tam może niby trafić mniej bądź bardziej niewinnego.

**************************************

Stałam samotnie pośrodku opustoszałego miasta. Była noc. Chłodny wiatr
delikatnie smagał moją twarzy. Powoli podniosłam głowę do góry. Ujrzałam nocne niebo. Blade gwiazdy ledwo wydobywały z siebie niemrawe światło. Czułam okropny smutek. Otaczała mnie pustka. Wypełniała mnie pustka. Ruszyłam przed siebie. Chociaż wiedziałam, że w ten sposób daleko nie zajdę. Moje bose stopy delikatnie stąpały po mokrej ulicy. Pewnie padał deszcz. Prosta, biała sukienka sięgająca mi do kostek falowała na wietrze. Szłam tak przed siebie i powoli opuszczały mnie siły. Czułam się jakbym miała zasnąć na zawsze. Właściwie było mi to całkiem obojętne. Nie miałam celu do którego mogłabym dążyć. Nie miałam nic. W pewnej chwili najzwyczajniej w świecie usiadłam na ziemi i usnęłam.

Chmury rozstępowały się przede mną. Unosiłam się na potężnych skrzydłach, które prowadziły mnie tam, gdzie tylko chciałam. Obejmowałam całą przestrzeń swoim wzrokiem. Czułam wszystkie zapachy świata. Było tak ciepło. Wiedziałam, że nie jestem sama. Jednak pomimo to, do mojej duszy wkradał się smutek. Nie wiem czemu. Nie wiem czego chciał. Może był tam, ponieważ ja byłam świadoma tego, że ten stan nie będzie trwał wiecznie. Że to będzie musiało się skończyć. Skończyć, tak jak wszystko.

Obudziłam się nad ranem. Ktoś coś do mnie mówił. Jakiś miły, słodki głos. Czułam dotyk delikatnej dłoni na policzku. Przezwyciężając wciąż towarzyszące mi zmęczenie otworzyłam oczy. Zobaczyłam młodą dziewczynę. Miała krótkie, proste włosy o jasnobrązowej barwie. Kiedy zobaczyła, że się przebudziłam uśmiechnęła się z ulgą.
-Ohh...- Westchnęła - już myślałam, że stało ci się coś poważnego. A może stało? W końcu nie co dzień spotyka się piękne kobiety leżące na ulicy.-
Nic nie odpowiedziałam. Byłam zauroczona jej osobowością. Pomogła mi się podnieść. Wyprostowałam się i troszkę się zachwiałam.
-Hej. Nigdy wcześniej cię tu nie widziałam. Skąd jesteś?-
Co miałam jej odpowiedzieć? Skąd jestem? Kim jestem? Milczałam tak dłuższą chwilę, jednak mój żołądek przerwał to milczenie. Bezwiednie skierowałam dłoń do źródła dziwnego, burczącego odgłosu. Dziewczyna się zaśmiała.
-Jesteś głodna! W takim razie zapraszam do siebie!- Złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą. Nie próbowałam nawet protestować. Prowadząc mnie do swojego domu mijałyśmy puste sklepy, przystanki. Tylko co jakiś czas spotykałyśmy milczące osoby, które nie zwracały nawet na nas uwagi. Wszystko oblewała bladoniebieska poświata, która budowała bardzo osobliwy nastrój. W pewnym momencie stanęłyśmy przed jej domem. Był to domek jednorodzinny. Jego ściany były pomalowane na ciepły, jasnobrązowy kolor. Podeszłyśmy do drzwi, ona nadal trzymała moją rękę. Nie chciałam, żeby ją puszczała. Nie wiem czemu, ale czułam się wtedy bezpiecznie, czułam, że w ten sposób na pewno się nie zgubię. Usłyszałam za sobą jakiś cichy, rytmiczny odgłos. Odwróciłam się. Dziewczyna puściła moją rękę i otworzyła drzwi. Ja zobaczyłam średniej wielkości psa. Patrzył się na mnie, wystawił jęzor i merdał ogonem.
-Wchodźcie, ja coś przygotuję.- Rzuciła dziewczyna i zniknęła w głębi domu.
Również weszłam do środka. Za mną podążył pies. Rozejrzałam się dokładnie. Panowała bardzo spokojna, zharmonizowana atmosfera. Bladoniebieska poświata nie ominęła nawet tego miejsca. Schyliłam się, aby ściągnąć buty, ale po chwili przypomniało mi się, że nie mam ich na nogach. Nie mogłam przypomnieć sobie, żebym kiedykolwiek jakieś miała na sobie. Nie wiele mogłam sobie przypomnieć. Właściwie nic. Weszłam głębiej do domu. Trochę się ociągałam. Oglądałam dokładnie każdą dekorację. Nie było ich wiele, ale przyciągały uwagę. W powietrzu roznosiła się już przyjemna woń ciepłego jedzenia. Nie mogłam skonkretyzować co czułam, ale byłam pewna, że to coś pysznego. Podeszłam do kanapy stojącej pośrodku pokoju, ostrożnie się na niej położyłam. Leżałam twarzą skierowaną do sufitu. Nieświadomie ścisnęłam pięści, a z moich oczu zaczęły płynąć gorące łzy. Zamknęłam oczy.

Gwiazdy są takie piękne, a ja mogłam dotknąć każdej. Lubiłam dotykać gwiazd. Ich ciepło było zbliżone do tego, które czułam w sercu. Bolało mnie tylko jedno. A dokładnie to, że te gwiazdy się kiedyś wypalą i umrą. Przestaną wytwarzać światło i ciepło. Już nie będą gwiazdami. A przynajmniej nie tymi samymi. W takim razie po co one istnieją? Aby kiedyś po prostu przestać być sobą? Zbliżyłam się do jednej przyćmionej gwiazdy. Była z dala od innych. Dotknęłam jej. Mogłam jeszcze wyczuć jej energię.
-Hej, gwiazdo kim jesteś?-
Odpowiedziała jedynie słabym blaskiem. Nie wiedziała, nie pamiętała kim jest. Zbliżał się dla niej koniec. Zrobiło mi się bardzo smutno. Gładziłam ją delikatnie.
-Proszę... dlaczego chcesz zapomnieć?- Przytuliłam ją mocno. Gwiazda uroniła łzę, która wpadła gdzieś w bezkresną otchłań. Wydawało się, że mówi, że już za późno, że nie ma czego ratować.
-Spróbuj sobie przypomnieć.- poprosiłam. Gwiazda z każdą chwilą coraz bardziej gasła.

Poczułam coś szorstkiego i mokrego na moim policzku. Otworzyłam oczy i podniosłam się. Obudził mnie pies. Dziewczyna właśnie siadała na kanapie po drugiej stronie stołu. W moje nozdrza uderzył cudowny zapach.
-Zapraszam do uczty!- wykrzyczała szczęśliwa dziewczyna, słodko się do mnie uśmiechając. Skinęłam głową i zabrałam się do jedzenia. Właściwie to nie wiem co to było, ale fantastycznie smakowało. Jedzenie rozkosznie pieściło moje podniebienie. Spojrzałam w bok. Zobaczyłam pustą miskę psa. Widocznie zjadł wcześniej. Kiedy skończyłam, odstawiłam sztućce na talerz.
-Dziękuję, było na prawdę pyszne.- powiedziałam.
-Cieszę się, że smakowało.- odpowiedziała dziewczyna. Wstała i odłożyła swój talerz na mój. Usiadła obok mnie i objęła mnie ręką.
-Kim jesteś?- spytała.
Znowu to trudne pytanie. Tym razem postanowiłam się odezwać.
-Nie wiem. Może kiedyś pamiętałam, ale z całą pewnością było to bardzo dawno temu.-
Jej ciepło przepływało do mojego ciała i dosięgało aż do duszy. W tym momencie jakby coś we mnie się poruszyło. Coś bardzo, bardzo dobrze znanego. Coś, co już kiedyś było. Znowu z mojego oka wypłynęła łza. Przytuliłam dziewczynę.
-Nie chcę zapomnieć.- wyszeptałam.
Dziewczyna otarła moją łzę.

Resztę dnia spędziłam z psem w domu. Dziewczyna musiała iść. Powiedziała, że musi wykonać wiele ważnych czynności. Nie dopytywałam się o nic. Hmm... czułam się jakbym znalazła się w jakimś innym świecie. Chociaż ten świat, w którym aktualnie przebywałam, był mi najbliższy. Tu nikt nie używał imion. Trochę mi tego brakowało. Nie znałam swojego imienia, ale pewnie kiedyś je miałam, bo chyba nie można tęsknić za czymś czego się nie doświadczyło, prawda? Ale dzięki temu, że nikt tu nie używał imion, nie czułam się wyobcowana. Było dobrze. O ile mogłam to stwierdzić. Nie wiem co by musiałoby się zdarzyć, żeby nie było dobrze. Dziewczyna obiecała mi, że zabierze mnie niedługo w piękne miejsce. Tam ma się wydarzyć coś ważnego. Wyjrzałam przez okno. Już się powoli ściemniało. Nie chciałam jeszcze zasypiać. Postanowiłam poczekać na dziewczynę. Z jednej strony bardzo lubię sen. Podczas niego przeżywam piękne chwile. Lecz one się muszą skończyć po przebudzeniu. Zresztą... zawsze kładąc się spać czuję niedosyt. „Zawsze“? Czyli kiedy? Czas się strasznie dłużył. Czekałam i czekałam. Pogrzebałam trochę w „mojej“ szafie, znalazłam kilka ładnych ubrań. Przebrałam się. Nie wiem czemu. Nie czułam chłodu ani ciepła. No może... tylko przy niej. Przy tej dziewczynie. Podczas gdy leżałam na łóżku z psem, rozmyślałam. Moje rozmyślanie przerwało głośne stukanie w szybę. Podniosłam się i zauważyłam kruka, który za wszelką cenę chciał się dostać do środka. Wstałam i szybko podeszłam. Chwilę męczyłam się z oknem, nie umiałam go otworzyć. Jakieś dziwne, skomplikowane urządzenie. Na szczęście zanim kruk się zniechęcił jakoś sobie poradziłam. Poczułam przyjemny powiew wiatru, który wpadł do pokoju razem z ptakiem. Zamknęłam szybko okno i się odwróciłam. Kruk usiadł na łóżku i bacznie mnie obserwował. Wyglądał tak ludzko. Cokolwiek to znaczy. Wiem, że powinno mnie to przynajmniej trochę zdziwić, ale wtedy wydawało mi się to całkiem naturalne.
-Co powiesz?- spytałam z niecierpliwością.
Pies leniwie się przeciągnął i obrzucił mnie wzrokiem mówiącym: „Oszalałaś? Z ptakiem rozmawiasz?“. Następnie ześlizgnął się z łóżka i wyszedł powolnym krokiem z pokoju. Świetnie, właśnie zostałam skrytykowana przez psa. No przynajmniej tak mi się wydawało. Moje spojrzenie ponownie skupiło się na ptaku. On otworzył dziób i nie zawiódł moich oczekiwań. Odezwał się.
-Jesteś aniołem, wiesz?-
Poczułam fale gorąca przedzierającą się przez moje ciało.
-Wiesz kim jestem? Znasz mnie?- spytałam.
-Odzyskaj swoją łzę.- zatrzepotał skrzydłami, jakby mówił o czymś bardzo ważnym. -Czasem się zdarza, że zapominamy. Ale zapomnieć to nie znaczy stracić wspomnienia i doświadczenia na zawsze. One się tylko gdzieś zagubiły. Kiedyś wrócą mocniejsze. Musisz w to wierzyć, tylko odzyskaj swoją łzę.-

Drugiego dnia obudziło mnie przyjemne, jasne światło słoneczne. Wstałam, przywitałam się z psem i wykonałam wszystkie podstawowe czynności. Dzisiejszego dnia postanowiłam spędzić czas bardziej aktywnie. Wyszłam na dwór, pies skręcił za jakąś uliczką i poszedł swoją drogą. Moją uwagę przykuł jakiś mały, świecący, czerwony punkcik chaotycznie błądzący w powietrzu. Powoli się oddalał, więc podążyłam bez większego namysłu za nim. Czułam, że zaprowadzi mnie do jakiegoś ciekawego miejsca. Właściwie nie musiałam długo czekać. Przemierzałam śmiertelnie ciche ulice miasta. Przecież tu jest totalna pustka. Dla kogo więc pracuje ta dziewczyna? Właściwie nie zdziwiłabym się gdyby za biurkiem jej szefa siedziała jakaś świrnięta mewa. Wyobrażając sobie to uśmiechnęłam się sama do siebie. Uśmiechnęłam się. To bardzo przyjemna czynność. Myślę, że powinnam robić to znacznie częściej. Punkcik zniknął w głębi starego, zaniedbanego budynku, obrośniętego po wschodniej stronie bluszczem. Biała farba na framugach okiennych była pozdrapywana, a niektóre szyby były porozbijane. Owy dom miał bardzo wyraźną osobowość. To mnie nie dziwiło, ale w pewien sposób zachwycało. Kiedy ruszyłam żwawym krokiem w stronę drzwi coś poruszyło się w ciemnej części ulicy. Przyjrzałam się dokładnie z daleka, lecz nic nie zauważyłam. Odłożyłam odwiedzenie tajemniczego budynku na później i postanowiłam to sprawdzić. W tym świecie wszystko wydawało się mieć jakieś znaczenie. Weszłam w tę ciemną uliczkę. Była ciemna ponieważ zabudowania i wysokie drzewa skutecznie osłaniały ją przed słońcem. Rozejrzałam się ostrożnie, ale nie widziałam niczego ciekawego. Po dłuższym czasie zrezygnowałam i chciałam wrócić do tego co przerwałam, jednak poczułam że chwyciła mnie ciężka, silna ręka. Właściciel owej ręki przywarł mnie do chropowatej ściany jakiegoś budynku. Mogłam go wtedy dokładnie obejrzeć. Mężczyzna o masywnej budowie ciała, krótkie ciemnobrązowe włosy, pociągające rysy twarzy, lekki zarost. Ubrany był w ciemną skórę i jeansy. Patrzył na mnie pożądliwie. Jedną dłonią mnie przytrzymywał a druga powędrowała do moich piersi. W pierwszym momencie chciałam się bronić. Jednak naszła mnie taka dziwna myśl. A może skorzystać z okazji? Podarować sobie trochę fizycznej przyjemności? Jego męski, szorstki dotyk właściwie był miły. Wsadziłam dłoń do jego spodni, zbliżyłam się i zasmakowałam jego ust. Czułam na swoim policzku jego twardy zarost. Podobało mi się to. On niezmiernie zaskoczony uniósł brwi w niemym geście zdziwienia. Zaczęłam energicznie masować jego przyrodzenie i namiętnie całować. Przyjemność rozpalała mnie wewnątrz, ale czy to jest to czego na pewno chcę? Postanowiłam jednak to przerwać. Cofnęłam się od niego o krok, on rozpalony stał i czekał na to co teraz zrobię. Trochę mi było żal, ale pchnęłam go. On upadł bezgłośnie na ziemię i zatopił się w cieniu drzewa. Skończyło się to równie szybko jak zaczęło. Skierowałam się w stronę tajemniczego domu. Chwyciłam za zwisającą klamkę i weszłam do środka. Drzwi głośno zaprotestowały skarżącym się skrzypieniem. Wnętrze domu było zdumiewające. Po środku panowała pustka. Po nierównej wschodniej ścianie płynęła krystalicznie czysta woda. Lała się na podłogę, ale jej wcale nie przybierało. Na przeciwko wejścia znajdowało się coś na wzór recepcji. Za ladą siedziała puszysta pani. Starsza kobieta. Jej usta były odważnie umalowane na czerwono. Sukieknę również miała czerwoną. A na głowie burzę blond loków. Weszłam głębiej. Wyraźnie chrząknęłam, aby mnie usłyszała i zwróciła na mnie uwagę, lecz ona była zajęta widocznie ważnymi sprawami. Z poważną miną przekładała papiery z kąta w kąt.
-Ja bardzo przepraszam...- zaczęłam.
-Oczywiście, że możesz. Bardzo proszę.- odpowiedziała beznamiętnie, nie podniosła na mnie nawet wzroku.
Dygnęłam w podzięce. Podeszłam do „mokrej ściany“. Stanęłam pod jakimś wystającym elementem. Z niego również wypływała woda. Uniosłam twarz do góry i czułam jak oblewa mnie nieskończona ilość chłodnej, oczyszczającej cieczy. Teraz już wszystko było dobrze. Podeszłam do pani siedzącej przy ladzie, zostawiając za sobą mokre ślady. Stwierdziłam, że nie będzie mi miała tego za złe. Cierpliwie czekałam aż skończy swoją papierkową robotę. Przyglądałam się temu co robiła. Nie widziałam w tym większego sensu. Układała papiery na kilka kupek, lecz zaraz te same rozkładała w inny sposób. Niektóre wrzucała do niszczarki, lecz nie było mowy o tym, aby ich zabrakło, ponieważ z wąskiego otworu w biurku co jakiś czas dochodziły nowe. Po prostu się wysuwały, a ona sprawnie je wyciągała i dodawała do tych, którymi już była zajęta. Nie wiem czy to miało jakiś sens. Może niektórzy potrzebują coś robić bez względu na to czy to coś ma jakiś sens? A może to było ważne tylko dla niej? Chociaż nie mogłam sobie wyobrazić w jaki sposób ta praca miałaby być ważna dla kogokolwiek. Tak czy inaczej, nie mogłam jej tak po prostu oceniać. Po długiej chwili w końcu doszłam do wniosku, że czekanie będzie bezskuteczne. Ona chyba nigdy nie miała zamiaru przerwać z własnej woli.
-Najmocniej przepraszam, ale...- wydukałam, chociaż miałam wrażenie, że szelest papierów był głośniejszy od mojego głosu.
Kobieta energicznie uderzyła wyprostowanymi rękoma w biurko, wyprostowała się na krześle i spojrzała wyzywająco prosto w moje oczy otoczone mokrymi, posklejanymi rzęsami.
-Czy Ty wyobrażasz sobie- Zaczęła, słowa wypowiadała bardzo dokładnie, powoli, szeroko rozstawiając swoje niewyobrażalnie wydatne usta, podkreślone soczystym kolorem- co właśnie uczyniłaś?-
Wprowadziła mnie w pewien stan zakłopotania, nie wiedziałam co odpowiedzieć.
-Nie wiesz! Oczywiście, że nie możesz sobie tego nawet wyobrazić!- Z każdym kolejnym słowem zbliżała do mnie swoją twarz, ostatnie wypowiedziała cedząc sylaby. Prawdę mówiąc ta dramatyczna sytuacja mnie rozbawiła. O mały włos nie parsknęłam śmiechem, kiedy nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Kobieta klapnęła na krześle, złapała do ręki gruby długopis, podpisała jakąś kartkę i spojrzała na mnie.
-Dobrze. Widzisz te drzwi? No te zielone! Są tuż za mną.-
Spojrzałam za kobietę i faktycznie były tam stare, zielone drzwi, które nie pasowały do tego pomieszczenia. Ale co tu w ogóle pasowało? Kiwnęłam głową na znak, że je widzę.
-A więc możesz przez nie przejść.-
Przejść przez nie? Ale po co? Zaniechałam próby dopytywania się o cokolwiek, ponieważ kobieta wróciła do swojej roboty. Przeszłam obok jej biurka i po chwili znalazłam się przy zielonych drzwiach. Złapałam za klamkę. Przechodząc przez próg usłyszałam jeszcze głos kobiety.
-Uważaj tylko na Habapę.-

Alice

O kurczę, trochę tego uzbierałam:

Kamiru

Dziękuję za komentarz Smile

. To jest niewyobrażalne ile jeszcze popełniam błędów, których nawet nie zauważam, ale właśnie Wy pomagacie mi na nie zwrócić uwagę Smile

. Będę ćwiczył i się doskonalił, a lepiej będzie mi z Waszymi wskazówkami. Ogólnie ta opowieść ma być taka... surrealistyczna, no ale nie będę się w tej kwestii tłumaczył. Wyjdzie w praniu. Cieszę się, że są zauważalne również jakieś dobre strony ^^. Dalsza część oczywiście będzie, tylko teraz mam trochę nauki i może się to znacznie opóźnić.
Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję.

Mała_mi