Manekiny

Broszka

bezpodstawnie sztywne
i obojętne
manekiny
zerkają zza szyby
witryny sklepowej
robiąc kwaśne miny
przeglądając się w oczach przechodniów

nudno im
i pusto
stać
z przymusu
w pełnym ludzi sklepie
kształtując myśli
w zgrabne kulki kurzu
rzucając nimi
w parapety
obstawione niby przypadkiem
wyszczerzonymi na pokaz zębami

blade jak dwa płatki śniegu
topnieją już z braku czułości
słów wykasłanych monotonnych
dźwięków

noszą czarne koszule
wyprasowane dokładnie
tak aby w kanty
mogły zmieścić nuty muzyki
przetarte gdzie niegdzie
kadry z powojennych filmów
uśmiechy

czarne koszule
czarne koszule
czarne koszule
odbierają im oddech
17.01.08

jagoda

Miły wiersz, choć nie jestem zwolenniczką tak krótkich wersów. Jedynie co mogłabym zasugerować to to, że niektóre linijki są dłuższe niż inne- może trzeba to zmienić. Poza tym bardzo ciekawy pomysł wg mnie Smile

Broszka

Może trzeba, ale ja wole tak- to bardziej w stylu różewicza; moim też.
W każdym razie dziękować. Smile