nic nie pozostało

ZŁAMANA

Nie mam ciała
Oddałam na transplantologię
Dzieciom bez włosów
Niewidomym
Wracającym z dializ
Nie czuję zapachu trawy ani smaku morza
Twarz zatraciła rysy w starciu z tirem
Nie mam ubrania
Rozebrali mnie robiąc sekcje
Nie mam serca
Bo nie było w nim nigdy miłości
Nie mam duszy
Zaprzedałam ją mamonie
Nie widzę światła ani tunelu
Nikt nie wyciąga po mnie rąk
Zatracam się w niebycie.

kasieńka

Specyficzne. Takie wyżymające, że tak to ujmę.

Na początku zaczęło się dość tajemniczo. O co chodzi i takie tam. Ten efekt zepsuło ciut wyjaśnienie co się stało z ubraniem. Zabrali je robiąc sekcję. I wszystko jasne! Jest trupem (dobra, to było w sumie oczywiste ;p ), ale jeżeli to było takie proste to po co jeszcze upraszczać? Ale to takie drobne cuś.

Nie podoba mi się moment: 'Nie mam duszy, bo zaprzedałam ją mamonie'
Raz, że jest za długi. Dwa, że jakiś taki... zbyt wymyślny. Cała reszta jest napisana w innym stylu. Nie prostszym, nie wymyślniejszym - po prostu innym.

Wracam znowu do tej oczywistości i nieoczywistości. Jeżeli zdecydowałaś się na jasny przekaz i pokazanie wszystkiego to gdzie jest prosty i wypływający z tego sens? Ja doszukałam się wielu po analizie. Ale jeżeli taki był Twój zamiar to gratuluję. Wiersz jest dobry, tylko zagmatwanie prosty ;p

A tak w ogóle to miło się czyta Twoje twory Wink

Pierre de Ronsard

Ten naturalizm i symbolizm zestawione ze sobą, jeden pod drugim, są co najmniej nie na miejscu. Tu tir, tam brak miłości. A może tak serce zostało na osłonie chłodnicy, a uśmiech i twarz zatraciły się w smutku? To maleńka niedorzeczność. Zaprzedałaś duszę mamonie, a ciało nauce, warto wspomnieć. Chyba, że ten tir to jakieś inne, dalekie nawiązanie Very Happy

ale wątpię Wink

Nawet gdybym spróbował pierwszą część wiersza postrzegać jako symbol i parabolę, nie układa się to w żaden sposób w jedną całość. Rymy dodałyby uroku i groteski, bo bez tego ten białas jest jakiś taki pusty w środku.
Pozdrawiam Smile