Potęga

Jenny

To mój pierwszy wiersz który miał być śmieszny nie wiem czy mi wyszło więc bardzo prosze o rady i SZCZERE komentarze
ps. nie wiem czy dobrze to wkleiłam bo to również pierwszy tekst jaki wstawiam prosze o wyrozumiałość Embarassed

Potęga
Muzyka zaczyna grać
Tańcerze wchodzą na parkiet
Poważne rozległy się tony
Lecz zaraz w łagodne dzwięki się zmieniły

Tańcerze lekko tak stapają niczym motyle
Panie w sukniach balowych
Panowie dumnie się prężą w smokingach
Panie w sukniach z jedwabiu, tiulu, atłasu, ceraty
Panowie w czarnych się duszą garniturach

W kołmierzyku ciasnym mężczyzna się dusi ku szyli wyciąga swe ręce
Czerwony się robi zaraz zielony
W rozpaczy dobiega do stołu
Nie znalazł ,więc szuka dalej
W amoku biega wokół stołów
Jest w końcu znalazł ,sięga ,przecina ,WOLNOŚĆ!
I własnie taka jest potęga nożyczek

Pierre de Ronsard

Komentarz quasi-linearny. Pierwsze cztery wersy harmonijne, ale zmieniłbym słowa, próbowałbym je dobrać inaczej. Kolejne pięć bardzo proste, pozytywnie wyświechtane. Natłok materiałów i duchota nie przeszkadzają w motylim fruwaniu tańczących, lekki paradoks, na mój gust. Porównanie do motyla trochę proste. Wolałbym kolibra. Ostatni wers bardzo ładny, naturalistyczny. Kolejno: aż sprawdziłem w słowniku: kołmierzyk to błąd, acz w poezji wolno wszystko. Pierwszy wers trzeciej strofki odrzuca brakiem znaków interpunkcyjnych. Wiersz biały? Za mało klasy, aby pozbywać się "dla zasady" przecinków i kropków. Kolejny wers niesprawny i brzydki. Nagromadzenie stołów. O, znaczki interpunkcyjne Smile

Końcówka ratuje, ale na nic humor zda się, jeśli twór do przerobienia. Głównie konsekwencja, zgrabność i dobór wyrazów, aby banalnie nie było. Piątka z plusem za końcówkę.