"Quo Vadis" - mój debiut, czyli seria poezji.

Landon

W swoim literackim debiucie na tym forum chciałbym przedstawić serię dość krótkich, raczej smutnych wierszy o tematyce niejako podprowadzającej pod "Deszczową kołysankę" Smile

"Quo Vadis"
Na mym policzku nie jedna łza.
Serce już nie wie co robić ma.
Moje serce przestraszone,
Strachem przepełnione.
Ciało zapłakane,
Strasznie zbłąkane.
Myśli straszliwe,
Nie do końca fałszywe.
Słońce zgaszone,
Niebo zachmurzone.
Serce samotne,
Bólem napełnione.
Oczy podkrążone,
Usta zamglone.
Dusza osamotniona
Ciebie o pomoc woła.
Bo Ty jedna rozumiesz
I od zguby mnie ratujesz.

"Gubię się..."
Gubię się gdzieś w szeregach myśli,
błądzących, ale nie strudzonych,
cierpiących, ale wytrwałych,
smutnych, acz ocierających łzy,
Gubię się gdzieś, gdzie promienie słońca nie docierają,
Gdzie ciemne tunele gubią swoje płomyki nadziei,
Gdzie miłość zaczyna milczeć,
Gdzie przyjaźń zrywa swoje więzy,
Gdzie umiera, jako ostatnia, NADZIEJA.
A w takiej ciszy, w tym półmroku,
Panie, przenoś moje serce obolałe,
Pomóż mojej duszy znów stać się duszą,
Podnieś mnie z kolan, pomóż mi powstać,
Zabierz mnie, Mistrzu, z miejsc, w których nie chcę być.
Ocal mnie... Błagam...

"Tuż obok mnie"
Po prostu przy mnie bądź.
Po prostu obok mnie stój.
Po prostu zostań ze mną...
Otrzyj moje łzy.
Nawilż moje wargi swoimi.
Pomóż mi powstać.
Nie chcę się już gubić w szeregach myśli,
Nie chcę by śmierć rozrywała wszelkie więzy przyjaźni,
Nie chcę by miłość zamilkła,
Nie chcę by radość zamieniła się w cierpienie...
Chcę żyć!

"Przenoś moją duszę utęsknioną..."
Powieki tak bardzo smutne i spopielałe,
Wargi tak bardzo wysuszone i omdlałe,
Policzki tak bardzo nasączone łzami.
Co to za pejzaż?
To człowiek. Człowiek samotny.
Zgubił się gdzieś między sercem a rozumem.
Zapomniał, jak to jest być szczęśliwym.
Nie pamięta już, kim był przedtem.
Przestał kochać siebie.
Bo został sam...

Tak jak już mówiłem, poezja nie jest moją najsilniejszą stroną, jestem więc otwarty na krytykę Smile

Pozdrawiam serdecznie Smile

caislohen

Poematy bardzo ładne, proste.
Czasami tak proste (nie w swej tematyce, lecz w budowie), że można odnieść negatywne wrażenie. Rymy dokładne (jeśli tak się one nazywają), a czasami czytając miałem wrażenie, jakbym słuchał serii z karabinu maszynowego.
To tyle, jeśli mowa o krytyce.
Teraz czas na refleksje. Są jak najbardziej pozytywne. Wiem co czujesz w swych wierszach. Sam przechodzę przez takie chwile i wiem co Twoje poematy wyrażają.
Nie będę mówił co należy poprawić w tych wierszach, bo najzwyczajniej się nie znam.

Arturious

muszę zgodzić się z caislohen. Czyta się jakby strzelał karabin maszynowy.
Mam wrażenie jakbyś podczas pisania za bardzo skupiał/a się na rymach a za mało na słowach.
Nie jestem specjalistą z całą pewnością więc może bredzę, ale trochę się naczytałem różnej poezji, a zdarzyło mi się też trochę pisać.
Moim zdaniem (z którym zresztą wcale nie musisz się zgadzać) poezja to zupełna odwrotność prozy.
W prozie dąży się raczej do prostoty zdań i jasnego przekazania czytelnikowi pewnej historii. W poezji natomiast mamy zasadniczo kilkanaście lub niewiele więcej linijek na przekazanie własnych uczuć. Osobiście uwielbiam bawić się słowami, żonglować nimi. No, ale każdy czuje inaczej. Zadaj tylko sobie pytanie czy piszesz dla siebie czy dla innych.

Yen

Ech, Arturious, naczytało się „Galerii Złamanych Piór” Kresa, co? Jak powiedziałeś, każdy czuje inaczej. Ja, na przykład, zupełnie nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że proza to ciekawa historia w prostych zdaniach. Ale o tym gdzie indziej.
Bo jeśli chodzi o wiersze, muszę się zgodzić. Są proste jak drut, rymy (w „Quo Vadis”) mało wybredne. Ale i tak bardzo podziwiam za chęć stworzenia czegoś rymowanego – w dzisiejszych czasach dookoła leje się biała poezja, mało kto zadaje sobie trud sklecenia czegoś ponad zbitek zupełnie przypadkowych słów ustawionych w zupełnie przypadkowym porządku. Przesadzam, oczywiście (jak to ja), ale jako wielka propagatorka poglądu mówiącego, że o wiele trudniej napisać wybitny wiersz rymowany, niż wybitny wiersz biały przynajmniej w dzisiejszych czasach) składam serdeczne gratulacje. Pracuj, pracuj. Wszyscy musimy pracować. I pisz dalej!