Z otchłani przypełzło...

Craig Liath

Tak, mi się jakoś dziwnie po rozmowie z Aylyą to tutaj wkleiło...

"Wolność"

Nie do końca jeszcze rozgryzłam życie
Nie wsłuchałam się dostatecznie w serca mego bicie
Nie czułam promieni słońca na mej skórze
Nie łapałam wiatru jęczącego w dziurze
Nie czułam miękkiego mchu pod stopami
Nie zrywałam kwiatów pełnymi garściami
Nie smakowałam kropel deszczu cieknących po ustach
Nie błądziłam palcami po pistoletów spustach
Nie trzymałam w ręce zakrwawionego noża
Nie wzleciałam z ptakami nigdy w przestworza
Nie kochałam nikogo tak jak ciebie mocno
Nie ujawniałam swych uczuć, bo i po co
Nie mówię, że nie chciałam sobie życia odbierać ale jednak
Nie każ mi teraz umierać.

Proszę o krytykę Wink

Novacaine

Po przeczytaniu mam mieszane odczucia. Z jednej strony treść, jest nawet ładna, ale z drugiej strony budowa - nie podoba mi się ni w ząb. Nie lubię wierszy zbudowanych z wersów zaczynających się na tę samą literę. Owzem, dwa trzy wersy - ale nie cały. Ogólne przesłanie podobało mi się. Rymy są jak dla mnie nieco częstochowskie, zwłaszcza zrymowanie "mocno" i "po co". Zbyt naciągane.

Weny,
Novacaine.

Aylya

Nic dziwnego, że częstochowskie. Po rozmowie ZE MNĄ wkleiła Wink

Wcześniej stwierdzając, że nie da się złamać i nie pokaże tego, co tam sobie tworzy. Czyżby mój niesłychany urok osobisty zadziałał? Niemozliwe!
Dobra. Ja wierszy nie w ząb nie umiem komentować, bo w większości ich nie lubię, ale to przeczytało mi się miło. Ze względu na brak przesadnego patetyzmu, oczywiście.
Ja lubię taką budowę - każdy wers, zaczynający się tak samo - chociaż patrzę na to pod kątem recytacji.
Recytowałoby się przyjemnie Very Happy

Wszystko co ma w kwestii poezyi do powiedzenia Wink

Pozdrawiam,
Ayl

Craig Liath

Hm...No cóż, mam pewną słabość do rymów nie da się ukryć... Smile

No ten teges...Macie taki kolejny, krótki wiersz- jak widać rymów nie udało mi się wyzbyć...

Kochany

Czy pamiętasz tamto drzewo
Kwieciem obsypane
Czy pamiętasz swoje ręce
Krwią skalane
Kwiatów lekki całun
Twarz zakrytą ziemią
Usta zimne i nieczułe
Ciało przesiąknięte chemią
Czy pamiętasz mój kochany
Choć lat tyle już ubyło
Tamten krzyż pod drzewem stary
Tamtą miłość?

I takie jeszcze "cuś"

„Perspektywy”

Moja psychika w strzępach
Piekli się nad życiem
Przeklina miłość
Odpycha rodzinę
Zaciska pętlę na mej wątłej szyi
Przykłada żyletkę pod nabrzmiałe żyły
A później znika
Tylko ciemność widać
Brak perspektyw przeraża
A życie umyka.

Proszę o krytykę Wink

Agatelle

Za bardzo nie umiem krytykować wierszy, ale najbardziej podobał mi się ostatni pt. „Perspektywy”. Temat przedstawiony jest w nim bardzo plastycznie. Rymów nie udało ci się wyzbyć, ale są o wiele bardziej wyszukane niż w pierwszej publikacji. Tylko zastanawiam się nad wersem: "Przykłada żyletkę pod nabrzmiałe żyły". Dlaczego "pod"? Może miało być tak: Przykłada żyletkę do nabrzmiałej żyły?