Z prochu w proch

ZŁAMANA

Z prochu powstałam, w proch się obrócę.
Patrzę na ręce swoje pomarszczone,
Na wąskie usta dziś tak trupio blade,
Na szklankę, która dygocze w dłoni.
Zawsze gdzieś byli starzy i chorzy.
Na marginesie mego istnienia.
Nigdy tak blisko by poczuć zwiastun,
Nieszczęścia, które wkrótce nadejdzie.

Minęła młodość jak jeden oddech,
Jak pocałunek pod kasztanami.
Dziś łowie chwile, jak rybak biedny
Siecią dziurawą, za połów kamień.
Widzę jak skończył się mój świat.
Na fotografiach ludzie zapomniani.
Gdzieś po głowie kołacze się ich imię,
Lecz na próżno by czekać odpowiedzi.

Z prochu powstałam i w proch się obrócę.
Stoję przed lustrem czesząc pajęczyny,
Które zostały z moich pięknych włosów.
Wkładam ubranie na obwisłe ciało,
Wyjmuje sztuczną szczękę.

Z prochu powstałam i w proch się obracam
Z każdą minutą mego istnienia
Choć serce bije równo miarowo
U mnie już zgliszcza ruiny ścierniska
A tak jakby wczoraj to było pamiętam
Moje piętnaste urodziny

Pierre de Ronsard

Waldemar Kubas

I ten wiersz jest bardzo piękny. Robi wrażenie niezależnie od dnia czy pory roku, choć oczywiście wraz ze zbliżającym się Świętem Zmarłych siła jego przekazu z pewnością jeszcze rośnie. Zresztą narratorka z wiersza wprawdzie jest osobą starą, o czym dowiadujemy się już z pierwszych linijek wiersza:

Patrzę na ręce swoje pomarszczone,
Na wąskie usta dziś tak trupio blade,
Na szklankę, która dygocze w dłoni.

jednak przecież nie umarła. O jej starości bardzo dobitnie i przejmująco mówią również te słowa z dalszej partii wiersza:

Stoję przed lustrem czesząc pajęczyny,
Które zostały z moich pięknych włosów.

Tak więc narratorka na naszych oczach przeprowadza rodzaj remanentu ze swojego życia. Nie ma złudzeń, że koniec jest nie tylko nieuchronny, ale również bliski. Dzięki natomiast talentowi Autorki wiersza owe przejmujące wyznania powoli żegnającej się z życiem starej kobiety nie mają nic z taniego sentymentalizmu. Jednocześnie poruszają nas do głębi swoją prostą i jakże pięknie podaną prawdą:

Minęła młodość jak jeden oddech,
Jak pocałunek pod kasztanami.

Równie pięknie, przejmująco i prawdziwie brzmią słowa z ostatniej strofy wiersza:

Z prochu powstałam i w proch się obracam
Z każdą minutą mego istnienia.
Choć serce bije równo, miarowo,
U mnie już zgliszcza, ruiny, ścierniska.
A tak jakby wczoraj to było pamiętam
Moje piętnaste urodziny.

To oczywiście piękny i mądry wiersz naszej Autorki, mam nadzieję, że się nie obrazi, że pozwoliłem sobie przy zapisie tej strofy wprowadzić znaki interpunkcyjne. Tym samym będzie zachowana konsekwencja. We wcześniejszych zwrotkach interpunkcja była, a na koniec jakby o niej Autorka zapomniała. Nawiasem mówiąc, można jeszcze inaczej zaznaczyć interpunkcję w tej zwrotce, nieco inaczej rozłożyć akcenty. Ostatnie słowo należy oczywiście do Autorki.

Jak już jestem przy głosie, wspomnę, że po słowie "zwiastun" niepotrzebny jest przecinek, natomiast brakuje go przed "by" w tej samej linijce.
Myślę też, że w słowie "łowie" zgubiony został ogonek, podobnie zresztą jak przy słowie "Wyjmuje".

Nie wiem, co na to szanowna Autorka, ja w każdym razie przy tak dobrym i pięknym wierszu wprowadziłbym te kosmetyczne zmiany, żeby był jeszcze doskonalszy.