*** [Czasem śnią mi się szpitale]

Lill

Niepokornemu, sierpień 2009

Czasem śnią mi się szpitale
Kolejna śmierć między literami paska informacyjnego
Szare rzędy brudnych łóżek w białych ścianach
Tłum gapiów z przekrwionymi oczami na ustach jedno pytanie
Dlaczego

Czasem śni mi się ten jeden
Z niknącym w oczach pacjentem na OIOM-ie nadzieją
Z lekarzem mówiącym żeby odejść rokowania beznadziejne
Słyszę łzy tłukące w podłogę żal ściska za gardło oddychać nie mogę
A ty się śmiejesz

Czasem śnisz mi się i ty
Zaciętość nieprzenikniona beztrosko wzruszasz ramionami
Twierdzisz z uśmiechem zawsze wolałaś tych złych
Ich kochałaś za zadziorne iskierki tak ale nie ciebie morderco
Mówisz byliśmy tacy sami

Czasem śni mi się że umierasz
Gaśniesz jak świeca których tyle sam zdmuchnąłeś
A ja krzyczę tysiącem zbędnych słów i co teraz
W głowie mam twoje przepraszam za późno na moje wybaczam
To koniec

Hien

Wymowa jest okej, nawet dobrze wszystko ze strony pomysłu, ale... nie wiem. Ten wiersz wygląda, jakby na siłę był biały. nierytmiczny, aż miałam ochotę część wyrazów poprzerzucać do następnej linijki. Rymy jakieś są, ale tylko czasem... szczerze mówiąc, przypomina mi to pozbawioną przecinków i kropek prozę. Bo to mi naprawdę prozatorsko brzmi. I myślę, że spokojnie można byłoby poprzerzucać do następnych linijek, zadbać o rymy... wtedy byłoby naprawdę porządnie.

noise

Wiersz aż mną potrząsnął. Bardzo mi się podoba. Oryginalnie ubrany temat, w którym czuć prawdziwość. Mogę powiedzieć, że łapie mnie za serce.

Mam tylko pare drobnych uwag.