Kwiat paproci.

kasieńka

Dokąd zmierzasz, leśny skrzacie?
W swą zieloność się odziałeś i tak nocą cicho kroczysz
w stronę pól i jasnej wody,
co się księżyc w niej przegląda.

Dokąd zmierzasz?
Ktoś cię goni, bystrooki?
Wciąż odwracasz się i stroszysz
swoje uszy wydłużone,
jakbyś bał się, że usłyszysz
czyjś zły oddech za plecami.

Dokąd zmierzasz?
Ściskasz mocno w ręce
mały kwiatek ususzony
o przedziwnym, śmiesznym kształcie,
jakbyś skarb miał nad skarbami.

Dokąd zmierzasz?
Skrzacie leśny, co cię tak pospiesza?
Jakiś zamysł niezbyt dobry?
Jakaś trwoga niesłychana?
Może żal, co serce zżera?

Dokąd zmierzasz?
Nagle tu się zatrzymujesz?
Tu swej drogi kres wybierasz?
Tu przy wodzie złej jeziornej?

Tu zmierzałeś…
By pozostać wciąż w ukryciu
i w schronieniu czarnej wody,
by pogadać ze księżycem
o twym kwiecie paproci.

Pierre de Ronsard

Skrzat z obrazka? Smile

Jeśli chodzi o jakąś prastarą legendę, to nie mogę tego zinterpretować z racji mojej niewiedzy. Myślę jednak, że nie jest to tak odległe. Dwa kluczowe momenty w wierszu: w słowie "ususzony" ukazany został dobrze zakonserwowany symbol, niemal romantyczny, piękna, delikatności i miłości. Drugi moment to zmiana czasu gramatycznego na przeszły, co się trochę kłóci z tym pierwszym. Co było przyczyną utraty cennego atrybutu? Czas? Jego wrażliwość? Natura? Dlaczego to noc i jej ciemność są tu decydujące? Może dlatego, że jedyne namiastki świetności, młodości i doskonałości po pewnym czasie mogą zostać zrealizowane wyłącznie we śnie.

Ciężki wiersz, ale za to - tak jak poprzedni - bardzo wartościowy.

kasieńka

Niekoniecznie Smile

Raczej widziałam tam skrzata w męskiej postaci, ale kolor zdecydowanie jak z obrazka, uszy też.

Jeny, Pierre. Ja chyba zacznę pisać wiersze, ale za właściwe interpretacje będę uważała te Twoje Razz

Wydają się takie ładne, mądre i przemyślane. Taka głębia, moc i zrozumienie kontra ukazanie obrazka chytrego skrzata, któremu udało się zdobyć kwiat paproci, ale który się nim z nikim nie dzieli, tylko przychodzi w trakcie pełni porozmawiać o nim z księżycem, a wybiera bezpieczne miejsce, bo wszyscy boją się nocą czarnej wody jeziora, więc pozostaje tylko skrzat, księżyc, bezpieczna zła woda i ususzony kwiat paproci. Ale co prawda to prawda, drugie dno też można w tym znaleźć. Ususzony kwiat jako symbol pewnej wartości, sprecyzowany kwiat paproci, jako mistyczna oznaka bogactwa i wszelkich dóbr, ludzki egoizm i najzwyklejszy w świecie strach.

Dziękuję, Pierre Smile

Cosette

Najlepsze, co tutaj jest, to pytania retoryczne. Ale to nie decyduje w żadnym, nawet najmniejszym stopniu na jakość wiersza. Bo ten mi się nawet spodobał.
Po lekturze tych dwóch Twoich wierszy zauważyłam, że masz ciekawy styl, sposób patrzenia na to, co w swoich utworach przedstawiasz.
Czyta się bardzo przyjemnie, bo to proste a jednocześnie ciekawe. Czyta się bardzo przyjemnie, bo ciekawy... szkielet (dobrego słowa użyłam?) tej poezji.
Chociaż gryzie mnie nieco fakt, że owe retoryczne pytania nie mają żadnego porządku w układzie, o.
Pozdrawiam.

Laj-Laj

Nie można zapominać, że kwiat paproci to legenda, która głosi, że kwitnie tylko przez chwilę w noc świętojańską - czyli najkrótszą noc w roku. I ma magiczne właściwości.
Dlatego tym cenniejsza jest zdobycz. Stąd ze skrzata taki cwaniak, bo mu się udało, chociaż inni próbowali całe życie i nic... Ale pewnie też dlatego szybko usechł.
Pogoń za czymś ulotnym? A gdy w końcu się uda, to rzeczywistość pokazuje nam, że właściwie zupełnie inaczej sobie to wyobrażaliśmy.
Przynajmniej ja tak to interpretuję.
Bardzo Ci się podciągnął styl, kasieńko. Wiersz jest naprawdę świetny, zarówno w czytaniu jak i w interpretacji. Podoba mi się konstrukcja - szereg pytań, na które znajduje się odpowiedź w ostatniej zwrotce.
Tylko jedna rzecz mi zgrzyta - chodzi o przedostatni wiersz.
...by pogadać ze księżycem...

Jakbyś zamieniła na:
...by z księżycem porozmawiać...
to uniknęłabyś tego językowego łamaja Razz

Pierre de Ronsard

kasieńka

A bo widzicie moi mili panowie, to było tak celowo przeze mnie zastosowane. Żeby troszkę tę rozmowę księżyca ze skrzatem nacechować negatywnie, bo gdybym napisała tak jak radzi Laj, to zrobiłoby się górnolotnie, a skrzat przecież jest chytrus i nic z tego nie ma, więc on idzie tylko pogadać. Gadanie miało też nawiązywać do czczego gadania, czyli że mogą sobie pokonwersować o tym kwiatku, ale żadnego pożytku z niego nie mają, bo skrzat jest zbyt chytry i zbyt mocno skrywa fakt posiadania kwiatu paproci. Otóż to Smile

Mówicie, że nie dobrze? Że po lajowemu byłoby lepiej? Hm... Kurczę.

Dzięki raz jeszcze, Pierre Smile

Dzięki, Cosette Smile

I bardzo dzięki Laj! ('bardzo dzięki' przez wzmiankę o poprawieniu się mojego stylu Razz

)

Hien

No cóż, wiersz może i dobry, ale do nas raczej nie trafia. Rymów nie ma, rytmu też jakoś nie możemy znaleźć, ale mimo to widać od razu, że to nie proza z enterami - to akurat dobrze, bo jeśli czegoś nie lubimy w poezji, to silenia się na niepoetyckość. Ale lepiej by się nam czytało regularniejsze wersy, cóż, taki gust. Więc raczej nie wysmarujemy tak pięknej interpretacji jak Pierre. Chociaż przyznamy, że wiersz klimatyczny i bardzo opisowy, ale - być może właśnie ze względu na duży nacisk na dość ozdobną formę - nie wywiera i pewnie nie miał wywierać jakiegoś piorunującego wrażenia.
Wydaje nam się jednak, że jeśli skrzat miał być zarysowany negatywniej, to chyba ton wiersza średnio do tego pasuje - podmiot liryczny wydaje się raczej uznawać skrzata za sympatycznego i podchodzić do niego z życzliwą ciekawością.

Ale możesz uznać za komplement, że - podobnie jak do wierszy Pierre'a - podchodziliśmy do tego wiersza kilkakrotnie, zanim napisaliśmy komentarz.

kasieńka

Dziękuję, Malario Smile

Z tego co zauważyłam ciężko jest napisać coś co Ci się spodoba dlatego każdą choćby najmniejszą pozytywną wypowiedź z Twojej strony odbieram jako coś cennego. Więc tak - odbieram to jako komplement i dziękuję za komentarz Smile

)

gornelo

super

taziu1231

Bardzo przyjemnie się to czyta. Wink