Po nocnej libacji 3

Pierre de Ronsard

Straciłem twarz bo w uśmiech przybrałem się sztuczny
Z łazienki dobywa się coraz nowy plusktrach
Mord się pławi okazale w sosie popłuczyn
Moje oblicze ocalić mogą wyłącznie lustra

Patrzałki złożyły się bezwiednie na graf
Niedoskonałość przybliżywszy w dwu szóstkach
Arachne z góry spogląda po stokroć na mój haft
Zazdrości, że konkurent się w pracy nie guzdrał

Wejrzeniu pełnemu opór stawia mgła w zwierciadłach
Wątpie parą raczą i osiada ona na szkle
Gdy ostatnia, na pochybel, w oko mi wpadła
Skierowałem oczy moje na dół, na zlew

Moje sumienie to kwaśny odczyn w gardle
Co powoduje odchrząk bezbolesny do łez
I czuję, jak lew miażdży. Ja sam jak pardel
Co przez własny gatunek już wymarły jest

roślinawędrowna

Ta wersja najbardziej mi przypadła do mego wyrafinowanego gustu (Boże, ale idiotycznie się czuję, mimo że tylko powtarzam cudze słowa). Wyszła najbardziej literacko, są w tej historii emocje, mimo że człowiek obraca się w coś (?) i może to określenie wystarczy. Jest w tym po prostu dramatyzm, a kręgi kulturowe nadal trzymają cię w karbach, bo i ich przedstawiciele nie są święci, ponieważ ludzie się nie zmieniają. Styl nie wpada w naturalizm, nie ma przesadnej brutalności, po prostu tyle ile wystarczy by doprowadzić roślinę prawie do łez, ale powstrzymuje ją fakt, że i tak jest szansa, że wszystko wróci do normy. Dzisiaj nie mam poczucia humoru, bo sesja wypada wyjątkowo wcześnie i będzie trwała do lutego (poważnie). W każdym razie wystarczy, że Pierre przebił nas wszystkich, chyba że np. Mała Mi dopowie ostatnie słowo.

Waldemar Kubas

Generalnie zgadzam się z tym, co odnośnie wiersza napisała roślinawędrowna. Mówię to z tym większą przyjemnością, że od paru chwil roślina jest moją przyjaciółką.

PS. Do tekstu wkradł się błąd ortograficzny. Powinno być „na pohybel”.

suki-neczka

"Po nocnej libacji ból wielki.

Godziny długie udręki.
Z ust się ciśnie:
nigdy więcej!

A postanowienie upada po pięciu dniach zawodowej męki..." Wink