Poeta: instrukcja obsługi

Laj-Laj

Poety o wiek się nie pyta
Nie wolno go ciągnąć za uszy
Z poetą nam trzeba uważać
Bo jeszcze nieborak się wzruszy

Poetę wziąć można za rękę
Pokazać mu śnieżek, jak prószy
Z poetą nam trzeba uważać
Bo wiersze pochodzą wprost z duszy

Poecie nam wolno dać kwiatka
Przeczytać mu wiersza kawałek
Nie wolno go nigdy zostawiać
Samego z pudełkiem zapałek

Z poetą to trzeba jak z jajkiem
Bo jak się go nie upilnuje
To jeszcze się może rozpłakać
Bo nieco inaczej on czuje

Poeta jest strasznie wrażliwy
Więc trzeba mu iść na ratunek
Bo ludzie nie lubią poetów
To niemal wymarły gatunek

Lecz gdy go zostawisz samego
Obdarzysz zbyt wielką swobodą
To możesz być pewna, dziewczyno
Że umrze poeta Twój młodo

Lecz prawda niestety jest taka
Że, aby być dobrym poetą,
To trzeba być miękkim jak gąbka
I związać się z jakąś kobietą

Początek powinien być trudny
Powinny więc być przeciwności
Najlepiej okrutni rodzice
Lub rywal nasz - chory z zazdrości

Najlepiej więc pisać poezję
Gdy los rzuca kłody pod nogi
Gdy chleba i wody brakuje
A deski odchodzą z podłogi

Poeta się musi zakochać
I walczyć o swoją kobietę
I czasem też może się zdarzyć
Że ona pokocha poetę

A potem powinni się pobrać
I kochać, i mieć dwójkę dzieci
A ona powinna mu umrzeć
Bo wtedy się rodzą poeci

Targany przez smutek i stratę
Poeta gdzieś wyjdzie o świcie
Napisze swe dzieło najlepsze
A potem odbierze swe życie

I tak to już jest na tym świecie
Że dzieło wartości nabiera
Gdy autor nie umrze na starość
Lecz raczej gdy młody umiera

Bo wtedy poezja najgorsza
Spod pióra poety wychodzi
Gdy kocha ją, ona jego
I w miarę im się powodzi...

ZŁAMANA

Po prostu brak mi słów. Tak zgrabnie to wszystko zostało złożone, czterowersowe strofy jedna powiązana z drugą w sposób logiczny i przemyślany. Bardzo ciekawa i prawdziwa charakterystyka poety. Szkoda tylko, że zawsze musi wybierać. Albo poezja, tworzenie, twórczy zapał albo ciepłe, domowe i szczęśliwe życie. Przypomina mi trochę "Fortepian Szopena" Norwida. Podejmuje bowiem podobne problemy min. wyobcowanie twórców ze społeczeństwa, to że są niezrozumiani i niedoceniani za życia.

"I tak to już jest na tym świecie
Że dzieło wartości nabiera
Gdy autor nie umrze na starość
Lecz raczej gdy młody umiera"

I tak będziemy być może chwalić siebie nawzajem ale nie mogę się powstrzymać, żeby nie wyrazić swojego podziwu. Wink

Pierre de Ronsard

Poezja dydaktyczna i wiersz dla gimnazjalistów, o czym świadczy słownictwo i taka specyficzna dynamika. Ale czy na pewno?

Laj-Laj

Zaimek może niezbyt trafiony, ale spełnia swoją rolę i jest lepszy niż "se" Razz

A co do interpretacji... To byłoby trochę żałosne, gdyby autor musiał wyjaśniać co miał na myśli. Dlatego cieszę się, że dwa posty i dwie odmienne interpretacje:) Miód na moją duszę Wink

Pierre de Ronsard

Oczywistym jest, że sztuka broni się sama Smile