wiersz bez szczególnej nazwy

Pierre de Ronsard

kluczyk daj mi od swojego serca
abym mógł legalnie zasiać w nim
nienawiść
płynie we mnie ciurkiem
gorąca krew
kaskadami spływa
zimna odbija się
o
serce twoje równie lodowate

niegdysiejsze śniegi są pośród nas
ale w innej formie naukowo
powie cynik
że z grzesznikami jadał zbawiciel
a sam ich ściga
zapomina
że z cynikami także
a może z celnikami cynik wypomni
i już nie puści
plama
na dumie pojawi się
kropka

z czego wynika
że Wszystkich Świętych Otwarcie
raz malowany jest jak bohater
raz napisany jest jak zwierzę
po dwustu latach nagle się go oczerni
po dwustu latach nagle się go wybieli
o napoleona nazwisko
kłócić się będą
bonapart i bonaparte

człowieka zebranego dawno już
rozebrano
pomnik wielki
obelisk kultury
pogrzeb to państwowy
pogrzeb to regionalny
a dusza jego wiecznie żywa
martwy
ideał
którego tu nikt
nie zna
wierszy

otwórz mi serce
obcęgami
gwoździe siłą
wydobądź
krzyk
bo cię rozbrajam
pisk
bo wprowadzam
i radość i szczęście i miłość
kocham mówisz mi zrozpaczony
jestem mówię ci uspokojony
tak trzeba
ale tak nie wolno

ściągam majtki
spiętrza się mój gniew
żyły od frustracji implodują
policzki się czerwienią
bo profanum do sacrum
wkradł się
fames do tabernakulum
zachodzi
sens wyrazów zjada
a o hostię walczą
corpus i anima

poezja tylko czeka aż majtki zastąpię płaszczem
zachowam się wówczas
zachowam
jak przystało
pełnię erotyzmu
zachowam
części ciała mego od powietrza głodu ognia i wojny

grać czy nie grać
pytanie na dziś
kim być kim nie być
nie pozostawiają mi wyboru
nie będę nikim
nie będę z nikim
będę nikim
chcę po prostu być
dwulicowym
okrzykną mnie bohaterem
różowym jak świnia
złe czy nie złe
pytanie na zawsze

Laj-Laj

Luźny potok myśli ubrany w całą masę przerzutni nie czyni jeszcze z tego poezji. Nie widzę tu żadnej ciągłości, przesłania. Kilka wątków, które się splotły przypadkowo. Jakbyś siadł przy klawiaturze i zaśmiewał się do rozpuku z poezji, parodiując ją w ten sposób.

Hien

Wrażenie cokolwiek dadaistyczne. Jakbyś pociął wiersze jakieś na różnej długości kawałki, pozaklejał co poniektóre słowa innymi, poprzekręcał. Ogólnie do nas nie trafia, wymiękliśmy i ledwo doczytaliśmy pobieżnie i na szybko. A szkoda, bo po pierwszych trzech wersjach klasnęliśmy w łapy i gotowi byliśmy bić brawo. Ale nie ma tak dobrze, później nastał ciężkostrawny chaos. My byśmy rekomendowali wykorzystanie pierwszych trzech wersów w innym wierszu. Bo są zbyt przewrotne, zbyt przekorne, zbyt dobitne i zbyt dobre, by siedziały w chaosie. Chaos to był na początku, dopiero później coś tam, jakieś Gaje i Uranosy się powyłaniały. Poczekamy. Może i z tego chaosu coś podobnej skali się jeszcze wyłoni.