[żyliśmy pijani wolnością...]

Hien

Wiersz, którego chyba nie zamierzam dopracowywać na razie. Chyba jak żaden inny nie sprawia u mnie wrażenia, że jest słów za mało lub za dużo. Niemniej wszelkie uwagi mile widziane, zastosuję się przy pisaniu następnych potworów.
_______________________________

żyliśmy pijani wolnością
szaleni wolnym wyborem
słońcem światem i radością
leczyliśmy to co chore
i nie lubiliśmy wojen

jeden był wybór
krat kontroli pestycydów
praw autorskich krzyku
spętani kablami z ręką w nocniku
zbudziliśmy się w matriksie

Pierre de Ronsard

No tak, pierwsza zwrotka dla osób opóźnionych, druga dla tych zdrowych, jak testy kompetencji, tak mi się wydaje Smile

Jak mnie wnerwia brak interpunkcji w białych wierszach, to sobie nie zdajesz sprawy. Co ja na to poradzę, że dużo rzeczy mi się podoba i nie mam zmysłu krytycznego jak Ty? Hmm...
Żeby Cię szlag nie trafił: wg mnie Matrix za bardzo jednoznaczny i popkulturowy? "szaleni wolnym wyborem " - czy to aby gramatycznie? Pijani wolnością - "pijani powietrzem", też nawiązuje do popkultury. Chyba, że miałaś taki zamiar.
Zderzenie świata młodzieńczego z tą rzeczywistością? Zabójstwo idealizmu; kiedy to każą metalowi ściąć włosy i założyć niewygodny garnitur, a wyświechtane ciuchy grunge szefowie nakazują zmienić na garsonki, i nie tylko. To oczywiście najjaśniejsza strona problemu, zaś wiersz wydał mi się z początku dość ponury, ale w końcu w tejże złej rzeczywistości da się żyć i, co ważne, wielkie ideały zachowywać. Dla tych, którzy nie potrafią, kubeł zimnej wody lub wspomniana ręka w nocniku. Nie jest aż tak strasznie, jak to (miałaś zamiar?) opisać. Po następnym przeczytaniu złe myśli odchodzą Smile

Moja interpretacja może być błędna. Ale wiersz (nie krzycz!) mi się podoba.

Hien

Niezbyt interesuje mnie jak popkulturowy jest Matrix, a jego obecne znaczenie jako świata, w którym żyjemy, ale którego nie widzimy, a który wcale nie jest taki miły. Bycia pijanym wolnością nie rozkminiaj, nic mi nie wiadomo, bym tutaj robiła aluzje do popkulturowości. Nie nawiązuję do niczego. Zresztą, mój wiersz - moja popkulturowość.
Wiersz jest polityczny i został napisany w stanie przerażenia kolejnymi pomysłami na kompletne zmatriksowienie rzeczywistości, typu całkowitej inwigilacji i kamer w prywatnych mieszkaniach.
A wierszy białych też nie lubię. Ale do tego mi pasowało. Zresztą parę rymów jest, więc nie tak całkiem gładko.
Wolałabym nie wykładać mojego zamysłu w pełni. Jeśli ktoś jeszcze wyrazi taką chęć, mogę spróbować coś napisać.

Pierre de Ronsard

O, nie! Nawiązujesz do Orwella... nie cierpię literatury na temat "jaki to system jest zły". To już było. No cóż, Twój wiersz, a jako że artysta traci dzieło po opublikowaniu - moja interpretacja.

Człowieku. Czytaj ze ZROZUMIENIEM, bo trzeci raz powtarzać nie zamierzam: nie nawiązuję do NICZEGO.
Mal.

Matrixa nie oglądałem, ale mniej więcej wiem, o co chodzi z tą dziwaczną rzeczywistością tam i tu. Ale nie widać tego w wierszu. Może jednak dodaj coś więcej? Bo to mi wygląda na zderzenie młodzieńczych ideałów z dorosłym pragmatyzmem, gdzie młodzi nie mają szans na zachowanie części siebie.

Hien

Koniec dyskusji nie przyniósł nic ponadto iż:
1. Do niczego nie nawiązuję i Pierre w końcu uszanował moje prawo do nienawiązywania do niczego.
2. Napisałam projekt tego wierszydła w stanie absolutnego przerażenia, by nie dało rady przeforsować absurdalnych, inwigilacyjnych pomysłów Francuzów w UE.
Posty, jako bardzo, bardzo luźno związane z tematyką, zostały usunięte, zresztą mogłyby niepotrzebnie mącić w interpretacjach. Tak więc dyskusja zostaje niniejszym ucięta.
Zachęcam innych do wypowiadania się.

Freyi

Utwór ten trafia w sedno moich własnych odczuć, bunt przeciwko "systemowi". Wiersz budzi we mnie niepokój. Szczególnie ostatnie zdanie. Ostrzeżenie przed tym co sami sobie szykujemy, powoli zmieniając nasze własne życie w Matrix. Już dziś łatwo poczuć się jak bohater gry komputerowej, jak Sims.
Słyszałem opinie, że to Bóg gra ludźmi w Simsy, lecz powoli sami wybieramy bycie Simem, ponad bycie Człowiekiem.
Dziękuję za takie wiersze, bo to nie są tylko ładne słówka, to szczere emocje. To realistycznie spojrzenie, przekazane w bardzo gładki sposób.