Kącik Złamanych Piór - Forum literackie

Forum Kącik Złamanych Piór Strona Główna
 

 FAQ   Szukaj   Użytkownicy   Grupy   Rejestracja  Profil   

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

 
Plugawiciel [NZ]


 
To forum jest zablokowane, nie możesz pisać dodawać ani zmieniać na nim czegokolwiek   Ten temat jest zablokowany bez możliwości zmiany postów lub pisania odpowiedzi    Forum Kącik Złamanych Piór Strona Główna -> Archiwum opowiadań
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość

KamoFreak
Ołówek


Dołączył: 30 Maj 2010
Posty: 7
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: Mężczyzna

PostWysłany: Pią 21:34, 04 Cze 2010    Temat postu: Plugawiciel [NZ]

W końcu mogę wrzucić kawałek mojego twora, którego hodowałem w moim laboratorium przez ostatnie parę tygodni <muahahaha>, ekhm, o czym to ja... a tak. Czytajcie i komentujcie. Jestem uzbrojony w kamizelkę anty-krytykową, więc powinienem znieść sporą część ataków, a nawet wynieść z nich coś konstruktywnego. Enjoy Smile


Piekielne słońce, teraz już wiem jak czułby się człowiek smażony na patelni. Jak ona mogła mnie tu wysłać, bez żadnego przygotowania, bez słowa wyjaśnienia. Czuję jak powoli odpływam, coraz dalej i dalej. Wygląda na to, że tutaj zakończy się moje zadanie. Przynajmniej te sępy, krążące od dwóch dni na niebie, będą zadowolone, ucztując na moim truchle. Mam nadzieje, że po powrocie do tamtego świata, spotkam Desti i będę mógł jej odpłacić, za tę milutką, kilkudniową podróż przez pustynię. Heh, chociaż nie, nawet wtedy, nie dałbym rady na nią nakrzyczeć, mam do niej zbyt wielką słabość. Cholerna, sadystyczna miłość.

Wygląda na to, że umysł w końcu się poddał, jak inaczej można by wytłumaczyć to co widziałem. Przez środek pustyni szły dwie postacie. Gdyby to byli Beduini lub inni pustynni wędrowcy to skakałbym z radości, no przynajmniej energicznie machał palcem. Zapewne uratowaliby mnie i pomogli wrócić do cywilizacji. To jednak były dwie damy, w długich barokowych sukniach, z fikuśnymi parasolkami, które zapewne miały chronić je od promieni słońca. Idealny książkowy przykład kobiet z wyższych sfer. Pewnie za chwilę, rozłożą koc na wydmie i zaproszą mnie na popołudniową herbatkę. Dałbym głowę, że ta niższa ma na plecach parę czarnych, kruczych skrzydeł. Moja wyobraźnia musi mieć niezły ubaw, tworząc tą iluzje.
– Jak sadzisz, to jeszcze żyje? – zapytała jedna z nich. Musiałem stracić na chwilę świadomość, bowiem stały teraz tuż obok.
– Nie wiem, sprawdzić? – odpowiedziała druga, w jej głosie brzmiało coś niepokojącego.
– „To” żyje i ma się całkiem dobrze – przerwałem im rozmowę, spojrzały na mnie lekko zaskoczone.
– Och, przepraszam – odparła jedna z nich. – Nie sądziłam, że nas słyszysz, gdybym wiedziała, nie nazwałabym Cię tak niegrzecznie.
– Przeprosiny przyjęte, macie może wodę? Trochę mi zaschło w gardle. – Nie piłem nic od czterech dni, gdybym był zwykłym człowiekiem, pewnie już dawno doprowadziło by mnie to na skraj obłędu.
– Ależ oczywiście, że mamy. Rubin bądź tak miła i podaj panu bukłak – powiedziała wyższa z nich. Druga po chwili zawahania wyjęła z torebki pojemnik z wodą, po czym położyła go tuż obok mojej głowy. Zebrałem resztę sił, które mi jeszcze pozostały. Usiadłem po turecku i zacząłem pić. Smak orzeźwiającej wody w ustach był bardzo przyjemny. Coś mi mówi, że one nie były jedynie wytworem mojej wyobraźni.
– Dziękuje, tego mi było trzeba. Teraz będę mógł iść dalej przez parę dni – wyciągnąłem rękę w stronę wyższej, chcąc oddać bukłak, jednak ona jedynie się uśmiechnęła.
– Zatrzymaj wodę, jestem pewna, że Ci się przyda. My jeszcze mamy spory zapas, poza tym niedaleko stąd jest oaza i nasz domek letniskowy. Właśnie wybrałyśmy się stamtąd na spacer i znalazłyśmy Ciebie.
–Wybaczcie mój nietakt, ale nurtuje mnie jedno pytanie. Nie jest wam ciut gorąco w tych sukniach? – Dziewczyny spojrzały na siebie. Ja zaś, teraz gdy odzyskałem jasność umysłu, mogłem im się lepiej przyjrzeć. Wyższa, miała czarną suknię, kontrastującą z jej bladą cerą i niemal białymi włosami. Niższa, była ubrana całkowicie na żółto, nawet dwie wstążeczki, wplecione w długie, rude włosy, były tego samego koloru. Muszę przyznać, że uroda wybawicielek wywarła na mnie duże wrażenie, jednak było w nich coś niepokojącego, jeżącego włosy na karku.
– Gorąco? Cóż, powiedzmy, że takie kwestie nas nie dotyczą – odparła wyższa. – Ty zresztą też nie wyglądasz na przeciętnego, umierającego z pragnienia wędrowca, jakich wielu na pustyni – zachichotała. Przez chwilę wydawało mi się, że cień na jej twarzy zaczyna się pogłębiać, tworząc czarną, nieprzeniknioną maskę, ozdobioną jedynie przez rząd białych, ostrych jak brzytwy, wyszczerzonych kłów. Jednak gdy mrugnąłem, wszystko wróciło do normy. Dla pewności przypatrywałem się jej przez chwilę, ona zaś odpowiedziała mi uśmiechem. – Jak masz na imię? – zapytała.
– Kamil, a wy?
– Rubin – odparła mniejsza. Mógłbym przysiąc, że od początku rozmowy, ani razu nie zmienił się wyraz jej twarzy. Ciągle gościła na niej całkowita obojętność.
–A ja jestem Kornelia, miło mi Cię poznać Kamilu – odpowiedziała wesoło wyższa i wyciągnęła rękę w moją stronę. Nie byłem pewny czy mam ją uścisnąć, czy pocałować. Skoro jednak prowadziłem kulturalną rozmowę z damami, zdecydowałem się na to drugie. W momencie gdy moje usta musnęły jej dłoń, poczułem przenikliwy chłód oraz niesamowitą gładkość jej skóry, tak jakby była wykonana z lodu, aż przeszedł mnie dreszcz. Kornelia szybko zabrała rękę, po czym razem z Rubin przyglądały mi się dziwnie przez dłuższą chwilę.
– Jesteś dość… wyjątkowy, Kamilu – przerwała w końcu ciszę Kornelia. Towarzyszący jej od początku naszej rozmowy uśmiech zniknął, a w głosie wyczułem ostrożność i niepewność. Szybko jednak odzyskała radosną postawę i mówiła dalej. – Może zechciałbyś nam towarzyszyć, w drodze powrotnej do naszego domku? Jestem pewna, że jesteś zmęczony i chętnie byś odpoczął chwilę. – Pomyślałem o Desti. Muszę spróbować wykonać zadanie, które mi przydzieliła, a to zaproszenie może mi w tym bardzo pomóc.
– Jeśli nie będę wam przeszkadzać… – zacząłem.
– Nie będziesz, chodź – przerwała mi Rubin.
– Zatem, panie przodem.

Dziewczyny szły spory kawałek przede mną, sprawdzając co chwilę, czy nadążam. Szeptały między sobą, myśląc, że ich nie słyszę, jednak niezwykła wytrzymałość nie byłą jedyną cechą, która odróżniała mnie od zwykłych ludzi. Słuch też był ciut lepszy. Z urywków rozmowy udało mi się usłyszeć między innymi, jak Kornelia mówi: „…nie zadziałało, poczułam się dziwnie, tak jakbym próbowała czerpać coś, czego nie ma….” , na co Rubin jej odpowiedziała: „…wiem, podobnie jak… są, a ich nie ma… głos też nie działał.” Nim jednak udało mi się usłyszeć coś więcej, dotarliśmy na miejsce. Faktycznie było niedaleko, jednak to co zobaczyłem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania…

**********************************************************************************

Pięć nieprzytomnych osób leżało na zimnej posadzce. Dwie kobiety i trójka mężczyzn w różnym wieku. Kawałek dalej, na kamiennym podwyższeniu, młoda dziewczyna w zielonych szortach i czarnej bluzce, podłączała kable do głośników. Po chwili sięgnęła po leżący nieopodal mikrofon.
– Raz, raz, raz, ehh. Ciągle nie działa. Sprawdziłam już wszystko kilkukrotnie, wymieniłam nawet mikrofon i nic. Co robię nie tak? – mruknęła poirytowana. Mała dziewczynka, siedząca obok na schodku, roześmiała się. – Lili, czemu się śmiejesz?
– Bo wiem, gdzie popełniłaś błąd Emily – odpowiedziała mała, robiąc przy tym chytrą minę.
– Niby gdzie? – odburknęła, sprawdzając po raz kolejny wszystkie ustawienia. – Prąd jest, kable ok… po prostu tego nie rozumiem!
– A co mi dasz, jak Ci powiem?
– Lili proszę Cię. Oni niedługo się obudzą, a cały mój wysiłek, by sprowadzić do tego lochu ten cholerny sprzęt pójdzie na marne. – Zamiast odpowiedzi, zobaczyła jedynie, jak Lili wstaje i idzie powoli w stronę schodów. – Dobra, rozumiem! Jakie chcesz? – Mała dziewczynka momentalnie odwróciła się na pięcie, na jej twarzy pojawił się uśmiech od ucha do ucha.
– Śmietankowo-miętowo-ajerkoniakowe z polewą czekoladową – wyrecytowała z prędkością karabinu maszynowego, a po chwili zastanowienia, dodała jeszcze – dużą porcję!
– Ok, załatwione, na jutro Ci je dostarczę – odpowiedziała zrezygnowana Emily. – Teraz powiedz mi, jak to naprawić?
– Włącz mikrofon! – wykrzyknęła uradowana Lili.
– Hę? Jak to włącz… – przerwała. Obracając mikrofon, spostrzegła przełącznik „ON/OFF”. Uderzyła się mikrofonem w czoło, klnąc przy tym siarczyście. Lilia roześmiała się jeszcze głośniej. – Nie mogłaś mi o tym powiedzieć wcześniej? Męczę się tu już ponad godzinę.
– Wiem, dlatego tu jestem, ale już mi się znudziło. Udanych łowów – odparła, a następnie pobiegła na górę, śmiejąc się pod nosem. Chwilę po tym jak Lili zniknęła, kamienna płyta powoli opuściła się ze stropu, szczelnie zamykając wejście do wnęki, w której znajdowały się schody. Teraz, odróżnienie tego miejsca od reszty ściany, było niemal niemożliwe.
– RAZ, RAZ, RAZ, HA! DZIAŁA! –wrzasnęła Emily, budząc przy tym leżące na posadzce osoby. Cztery z nich wstały powoli, zataczając się i rozglądając dookoła, byli zdezorientowani.
Emily odczekała chwilę, wzięła głęboki wdech i powiedziała:

„WITAM! WASZ KOSZMAR WŁAŚNIE SIĘ ZACZĄŁ!”


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez KamoFreak dnia Pią 21:36, 04 Cze 2010, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora

Mała_mi
Gęsie Pióro


Dołączył: 16 Gru 2009
Posty: 133
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: Kobieta

PostWysłany: Sob 19:03, 19 Cze 2010    Temat postu:

Przywitałam cię na Eryniach, ale skomentuje tutaj :p Przez tyle czasu ten tekst nie doczekał się żadnej odpowiedzi... Pomyślałam, że koniecznie trzeba to zmienić.

Hmm tak się właśnie zastanawiam, co ja właściwie mogę powiedzieć o tym tekście poza tym, że bardzo mi się podoba... Niestety chyba niewiele :p Wszelkie błędy wytknięto ci już szczegółowo na wyżej wymienionym forum. Ze swojej strony napiszę tylko, że moim zdaniem tekst jest naprawdę dobry – ciekawy, zabawny i intrygujący. Czyta się naprawdę lekko i przyjemnie. Z łatwością przemknęłam przez cały fragment, ani razu nie zastanawiając się, ile jeszcze zostało do końca Razz Główny bohater to naprawdę sympatyczny gość. Polubiłam go od razu.
Zaciekawiło mnie to opowiadanie, mam ochotę czytać dalej.


Pozdrawiam:)


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora

Aszka
Stalówka


Dołączył: 31 Maj 2010
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wrocław
Płeć: Kobieta

PostWysłany: Nie 19:34, 20 Cze 2010    Temat postu: Re: Plugawiciel [NZ]

Zaczęło się naprawdę ciekawie, ogólnie masz lekki, swobodny styl, aż zachęca do czytania. Choć nie powiem, te kobiety na pustyni bardzo mnie zaskoczyły. Nie zrozumiałam, dlaczego istota fantastyczna mimo wszystko straciła siły na pustyni. Wydawało mi się, że oni są, no nie wiem, niemal niezniszczalni? No ale ja nie jestem jakąś szczególną koneserką fantastyki, więc to tylko takie moje wątpliwości.

Zawsze przywiązywałam wagę do doboru imion i nazw. Co ciekawsze świadczyły o kreatywności autora. Ale imię Kamil dla postaci fantastycznej? Kamil?! Nie wolno mi niemal ingerować, bo to kwestia gustu i Twój prywatny zamysł, ale roześmiałam się, przeczytawszy to.

Muszę też zwrócić uwagę na zakończenie. Jest naprawdę kapitalne, bardzo podoba mi się to ostatnie zdanie, którym zostawiłeś nutkę tajemniczości. Ale zakończenie jako takie jest jakby wyrwane z kontekstu, zupełnie nie powiązane. Można by i nad tym popracować.

Poza tym - jak najbardziej na tak! Chciałabym przeczytać coś, co stanowiłoby całość tej miniatury.

Tylko coś, co mnie bardzo uderza, to Twoja interpunkcja. Podstawowe zasady masz opanowane, dialogi też bardzo ładnie, ale niektóre niuansiki Ci umykają. Większość bardziej podchodzi pod stylistykę i większą przystępność, wiele osób może nie zwrócić na to uwagi. Ale mnie interpunkcja nijak nie zagina, a więc mię to razi. Więc wypomnę, co mi wpadło w oko.


KamoFreak napisał:

Piekielne słońce, teraz już wiem, jak czułby się człowiek smażony na patelni.

(...)spotkam Desti i będę mógł jej odpłacić(bez przecinka) za tę milutką, kilkudniową podróż przez pustynię.

Heh, chociaż nie, nawet wtedy(bez przecinka) nie dałbym rady na nią nakrzyczeć, mam do niej zbyt wielką słabość.

Wygląda na to, że umysł w końcu się poddał. Jak inaczej można by wytłumaczyć to co widziałem?

Gdyby to byli Beduini lub inni pustynni wędrowcy, to skakałbym z radości. No przynajmniej energicznie machał palcem.

Pewnie za chwilę(bez przecinka) rozłożą koc na wydmie i zaproszą mnie na popołudniową herbatkę.

(...)tworząc tę iluzję.

Wyższa(bez przecinka) miała czarną suknię, kontrastującą z jej bladą cerą i niemal białymi włosami.

Niższa(bez przecinka) była ubrana całkowicie na żółto(...).

Może zechciałbyś nam towarzyszyć(bez przecinka) w drodze powrotnej do naszego domku?


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora

An-Nah
Czarodziejskie Pióro


Dołączył: 29 Cze 2006
Posty: 431
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: własna Dziedzina Paradoksu
Płeć: Kobieta

PostWysłany: Czw 15:25, 01 Lip 2010    Temat postu:

Widać, że początek, puki co czuję się rzucona na głęboką wodę i nie rozumiem, o co tu chodzi ani, co pierwszy kawałek ma wspólnego z drugim. Poczekam z bardziej rozbudowaną analizą na ciąg dalszy.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
To forum jest zablokowane, nie możesz pisać dodawać ani zmieniać na nim czegokolwiek   Ten temat jest zablokowany bez możliwości zmiany postów lub pisania odpowiedzi    Forum Kącik Złamanych Piór Strona Główna -> Archiwum opowiadań Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
 
 


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group

 
Regulamin