Aniele siedzący na ławce

Kruk

Tytół mało poetycki... może dlatego mnie się podoba;)

Aniele, który siedzisz na ławce

Obiecał, że przyjdzie, a go ciągle nie ma.
Masz ze sobą bukiet róż. Kilka białych kwiatów.
Przyrzekł, że uchyli właśnie tobie nieba
Myślą obiegasz nieskończoną ilość światów.

Nigdzie nie możesz znaleźć po nim cienia
Biedna załamujesz ręce, wpatrujesz się w ziemię
Przecież nawet nie znasz jego imienia
Wzięłaś na siebie ciężkie niewidzialne brzemię

Skrzydła lśnienie, całą biel utraciły
Blask błękitnych oczu w diamentowych łzach
Pozostało spocząć na dnie mogiły
Niech dębową trumnę zasypie ciemny piach

Możesz płakać, lamentować choćby całą wieczność
Nie przyjdzie.

Zostaw kwiaty na tej ławce i więcej nie wracaj
Znajdzie bukiet.
Pokocha.
Zginie.