...cisza mej duszy...

Arianna · Wysłany: Pią 7:55, 30 Mar 2007 Temat postu: ...cisza mej duszy...

To może i ja co nie co wam pokażę... O to moje najmłodsze dzecko, żyje i oddycha dopiero od wczoraj.

Płatki bzu

Krople rosy na mych dłoniach,
Świecą lekko blaskiem łez,
Młode bzy przy moich skroniach
Szepczą cicho w szumie drzew.

Słucham milcząc ich muzyki,
Chowam serce w liściach ich,
Czuje ciepło ich dotyku,
Oraz gorąc myśli mych,

Serce bije coraz ciszej,
Dusze koi ptaków śpiew,
Nigdy już go nie usłyszę,
Nie zobaczę piękna drzew.

Patrzę w niebo, czuję słonce,
Widzę bezsens moich łez,
Znikło gdzieś z serca gorąco,
Już nie pachnie słodko bez.

Barwy świata zamazane,
Dźwięki znikły nagle gdzieś,
Dusza już nie przywiązana,
Fruwa lekko miedzy drzew,

Patrzy na martwą dziewczynę,
Wianek z bzu na włosach jej
Kwitnie w śmiertelną godzinę,
Pachnie kwiecie coraz mniej.

Wiatr zatrzymał się na chwile,
Spojrzał śmierci prosto w twarz,
Rzekł z powagą lecz troskliwie:
„To, czego pragnęłaś masz,

Opuść teraz mą polanę,
Niech spoczywa ona tu,
Ty ukoisz w duszy ranę,
Ja ukoję rozpacz bzu.

Razem umrą, razem zasną,
Razem wkroczą w inny świat,
Niech ich serca cicho zgasną,
Wysypując popiół wad,

Popiół bólu i rozpaczy,
Ja zaniosę jego gdzieś,
Gdzie nie wspomną takiej straty,
Która leży tu wśród drzew.”

Westchnął wiatr, pofrunął dalej,
Podchwytując płatki bzu
I posypał nimi mały
Grób dziewczyny śpiącej tu

Novacaine · Wysłany: Pią 10:30, 30 Mar 2007 Temat postu: Re: ...cisza mej duszy...

Arianna · Wysłany: Sob 20:59, 31 Mar 2007 Temat postu:

No to jeszcze kilka:
[ten jest pierwszy jaki po polsku napisałam]

Śmierć kwiata

Noc las ciemność cisza,
Choć nie mam uszu jednak słyszę jak śmierć oddycha,
Ostatni liść u moich stóp,
Wiem, że niedługo umrę.

Pamiętam kiedyś na początku
Lata spadło ziarno
I w ziemi jak w łonie matki ożyło
Swą wonią napełniając las.

Co było jest historią,
Co będzie - przepowiednią,
A między tym co minęło i tym co nadejdzie
Jest tylko chwila, którą ludzie nazwali życiem.

I jeszcze jeden ^^

Spowiedź Krzyża

Skonało życie wieczne tu,
Umarło, błagając o wybaczenie
Dla tych, co nie wierzyli Mu.
Zabili za nic, okrutnie, w milczeniu.

Tu, na tym haniebnym znaku
Umarło Życie, by być zbawionym,
By ludzkość doznała wieczności smaku,
A krzyż był znakiem błogosławionym.

O tak, niegdyś nie było
Gorszej kary niż śmierć na mnie,
Wiele ludzi głowy swe skłaniało
W ostatnim tchnieniu, bez skruchy żadnej.

On jako Pierwszy i Ostatni,
On jako Alfa i Omega
Skłonił głowę w wyrazie niepowtarzalnym
Z ufnością, wiarą i obietnicą zbawienia.

I od tej chwili życie trwa
I dla mnie i dla wielu.
Wielbiony, szanowany wiszę ja
Na szyi ludzkiej i w kościele.

A On – Zbawienie i Chwała
Króluje po prawicy Ojca,
A miłość Jego wieczna, trwała,
Od zawsze, bez początku i bez końca.

Craig Liath

Pierwszy wiersz mnie urzekł, drugi zaciekawił, trzeci zaś skłonił do rozmyślań.
Wprawdzie na poezji znam się tak jak świnia na sprzątaniu rzeźni...Ale jak dla mnie piękne. Zwłaszcza pierwszy...
"Śmierć kwiata" trochę wybił mnie z rytmu...ale ma w sobie coś co przyciąga.

Novacaine

Śmierć kwiata - pierwsze co się rzuca w oczy, to, że chyba potrzebny byłby przecinki w pierwszej linijce, albo coś, co oddzieliłoby te słowa od siebie. Bo w takim ułożeniu, spowalniają czytelnika, i zaczyan się tak zastanawiać co naprawdę te słowa oznaczają. Drugi wers podzieliłabym na dwie części o tak:

"Choć nie mam uszu
Jednak słyszę jak śmierć oddycha,"

Nierozumiem dlaczego w drugiej zwrotce zrezygnowałaś z interpunkcji, dziwnie się to czyta i dziwnie wygląda. W strofie trzeciej też zabrakło mi przecinka w trzecim wersie. Ale ogólnie wiersz jest bardzo ładny, podoba mi się jego treść zwrówno jak forma i melodyjność oraz ciągłość.

Spowiedź Krzyża - ten wiersz także mi się podobał, nawet bardziej niż pierwszy, dlatego, że czyta się go szybko i lekko, tylko chwaliai zabrakło przecinka czy kropki, ale ogólnie było brdzo dobrze.Tylko tutaj literówka była: