.Po porannej kawie.

Novacaine

Cóż... w związku z brakiem komentarzy, zamieszczę tu tylko jeden narazie wiersz, najnowszy:

truskawkowy zapach lata
przeminął gdzieś z wiatrem
słonecznego raju ślad
pozostał na łące
obok twego świata

był na chmurze, tej błękitnej
płynąc z niebem, w głębin toń
w słoneczniku blask słoneczny
został bo go zostawiłam ja
na ziemi bez cierni

smak porzeczek, tych trujących
rozkosz soku
ze śmiercią płynącego
z wizją przyszłości niebiańskiej
mimo grzechów i błędów odlotu, ptaków

przylatujących z purpurowym dymem
kładąc na piasku zimny szpon
jedyne takie piekielne kruki
choć z nieba do nas przybyły
by uraczyć nas swymi z krwi skrzydłami

w płomienistym wzroku
nie ma pustki, bólu, strachu
jest nienawiść, miłość i władza
szponami zwieńczona na zawsze
w piekielnym uścisku natury

Novacaine

A tu następny:

spadając beztrosko
w otchłani nieba
powiewem wiatru
unoszona
wyrzucona za próg
błękitnych poroży

bez niemego krzyku
bez wyschniętej łzy
silnym wzrokiem
opatrzona
mocniej otulona
ramionami dorosłości

ucieczką jest wyjście
jedno z niewielu
lecz walczyć opłaca się
by poznać smak zwycięstw
nad ludzkimi wadami
wciąż nimi obarczona