Las

Vandeev

Stoicie ciągle tutaj
Przepełnieni otaczającą pustką,
Ciągle jeszcze łzy kroczą
Po policzkach waszych szorstkich

Stoicie ciągle tutaj tacy młodzi
Jedynie co możecie to tylko
stać jak kołki
Gdy już poczuć nic nie mogę,
Kiedy trawa już nie jest trawą
To ja łez poruszyć nie mogę

Ktoś u stóp Waszych,
Ktoś w purpurowej szacie do was kiwa,
Ktoś niewiadomy, obłąkany jakiś,
Któż to taki? - "To ja, witam!"

Nauczyliśmy sie tutaj nic nie czuć
Nieśmiałe wasze i puste spojrzenie
Wśród tych ogromnych szarych czeluści
"Jeszcze nie czas na zniszczenie"

Już okrążeni czekając,
Zewsząd na armię Augiasza
Jakże to bezmyślne nas ratując,
kiedy Ziemia i trwoga nasza

Jeszcze stopy nasze tkwią
Wysoko nad nami ptaki śpiewające
W szeregach chaosu jesteśmy uratowani
Tak wielu a jednak niewielu

My już poradzić nie nie możemy płacząc
Oni wciąż chętni łzy nasze gasić
Już lekkie nasze ręce
Swobodnie tkwią na łące
'Jeszcze nie ma płaczu,
jeszcze nie czas na zniszczenie"