Na zgliszczach budujesz dom

elsewhere

Na zgliszczach
Budujesz dom
Na spalonym szczęściu
Sadzisz kwiatki
Na cmentarzu moich nadziei
Stawiasz dwuosobowe łoże
Na morzu moich łez
Buda z jej psem
A tam gdzie zawsze siedziałam
Kuchnie zbudowaliście
A salon
W pęknięciu serca
Na mojej rozpaczy
Miłość namalowaliście
I o szklankę cukru
ONA mnie prosi...

Szczęścia
Pożyczyć wam bardzo chcę…
Ale kochanie, czy ty nie wiesz,
Że jego na cudzym bólu się nie buduje?

Lill

Nie znam się na wierszach. Naprawdę się nie znam. Ale z perspektywy skromnego czytelnika poezja ładna, choć troszkę przesadzona. Podobało mi się zakończenie, takie dosłowne... (Tak, Lill przepada za dosłownością). A cała pierwsza strofa... Przede wszystkim, trochę za bardzo podzielona, przynajmniej moim zdaniem. "Na zgliszczach budujesz dom" spokojnie mogłoby być jednym wersem i to się tyczy też wersów następnych.

Ale ogólnie, jak by nie patrzeć, wrażenie całkiem przyjemne. Taki manifest żalu, lecz niezbyt nachalny.