piekło

Cleopatrie

w pogoni za Tobą zgubiłam
kryształowe ideały

wróciłam do punktu wyjścia
z niewinności zostały mi tylko
błękitne tęczówki

karzą mnie widokiem
- zmatowiałe ale jeszcze błyszczą
poturbowane oblepione łgarstwami
obok nich dogorywająca wierność
wyciąga do mnie oskarżycielskie palce

nie mogę jej pomóc
owinięta siecią własnych intryg
czuję w ustach słodki smak cierpienia

wypluwam z siebie mantry - puste frazesy
toczą się głośno po podłożu
razem ze mną

po równi pochyłej

wiem, że nadużywam przymiotników, ale to moje uzależnienie, nie bijcie!

Pierre de Ronsard

Nikt nie będzie bił. Proste słowa, trochę przekombinowane to tą prostotą. Nowe linijki zaczynają się od wyrazów, od których nie powinny i tworzą złudne uczucie wiersza białego, dramatyzmu i efektu zaskoczenia. Początkowa metafora nieładna, za to oczy mi się podobają. Rzeczywiście, nawet w wierszu pozostały nieskazitelne. Smutno mi z powodu sytuacji podmiotu lirycznego. Jeśli tożsamy z autorem - tym bardziej. Ale czas wziąć się w garść.

Równia pochyła - rzadko widzę w wierszach, głównie w powiedzeniach. Ale na końcu takiego wiersza mogłabyś wstawić coś innego Smile

[argument o tym, jak nie trafiłaś w gusta].

Krótko, zwięźle i na temat. Dobrze.