Prośba do anioła

ZŁAMANA

Chciałabym byś wyrwał mi serce.
Krótki przeszywający ból i Pustka.
Nic nie czuć.
Za niczym nie tęsknić.
Nikogo nie pragnąć.
Nic nie potrzebować.
Bzdurnych marzeń nie wymyślać.
Serca bezmyślnie nie oddawać.

Twierdzę zamknę na zawsze.
Pozostanie tylko cisza
I stróżka światła między wrotami
Dla Niego, gdyby jednak wrócił.
Zamkną się zastawki, stanie krew
By zapomnieć o Nim i o tym
Co już dawno powinno zginąć.

Wyzbyć się wspomnień, które tak bolą.
Mózg dręczą, oczy kaleczą.
Te obrazy szczęśliwej jesieni
Gdy my Razem tam złączeni
Opleceni, nierozłączni, zapatrzeni
W głupim świecie rozkochani
Wszędzie razem,byle sami.

Więc mój aniele
Z boskim rodowodem
Gdybyś mógł tak mimochodem
Zamiast chronić me ciało wątpliwe
Oczyścił me serce i duszę z tej krzywej,
Bo zbyt szybko wyrosłej
Miłości prawdziwej

Laj-Laj

Muszę przyznać, że merytorycznie całkiem niezłe i dojrzałe. Zastanawiam się tylko, czy to przypadek czy celowy zabieg, że każda zwrotka różni się budową od pozostałych, tzn.:
1 zwrotka- końcówki pierwszych dwóch wersów to rzeczowniki, a potem cała litania bezokoliczników.
2 zw.- brak rymów
3 zw. - pierwsze dwa wersy się nie rymują, a reszta się rymuje już do końca przez końcówkę "eni" (no i ostatni wers "sami" ale można go pod ten rym podciągnąć)
4 zw. - ABBCCDC

Trudno mi sobie wyobrazić, że to może być przypadek, więc ślę pokłony w stronę ZŁAMANEJ. Można sobie doskonale wyobrazić co czuła pisząc ten wiersz...
wniosek: Pisz więcej! Very Happy

ZŁAMANA

Pisałam ten wiersz rzeczywiście w czasie największego przygnębienia. Pocieszający jest fakt, że najlepiej tworzy się w sumie będąc w takim nastroju, choć skazuje się w ten sposób utwory na monotematyczność.Dziękuje bardzo. Będę się starać, by nie stać w miejscu, ale się rozwijać, choć do niektórych sposobów pisania wierszy typu zawiłymi metaforami, urywanymi zdaniami i słowami całkowicie wyrwanymi z kontekstu, nie dam się przekonań. Pozdrawiam.