Upadły Ikar

ZŁAMANA

Straciłam go.
Pozwoliłam mu się stoczyć
Gorzej niż na samo dno.
Nie podałam pomocnej dłoni.

Leży teraz na odwyku.
Wśród trupów za życia,
Tam, gdzie się nie marzy,
Gdzie czeka się nocy
By dać upust dławieniu w gardle.
Puste niebieskie oczy patrzą
Tak tępo w szary sufit.
Jakby chciały przebić beton i wysłać maila do góry
z pytaniem: dlaczego.

Chude ręce, noszące ślady Próby Wyzwolenia
Powinny zaplecione spoczywać,
A nie szamotać się z pasami bezpieczeństwa,
Bo stężenie w purpurze gwałtownie spadło.
Ta młodość, co odchodzi z każdą działką
Te oczy bezradne jak małego dziecka
Proszą.
Zawiodłam go nieświadomie
Me serce za pustą obietnicę
Sprzedane za bezcen.
Nic nie zdziałało.
Góra też nie zamierza wspomóc walki.
Jedyne co się zmienia to pielęgniarki.
Więc patrzy tępo w sufit
Marnujący życie, a jednak Ikar.

Bo choć chciał latać, wzbić się do góry
To zapomniał, że nie w każdą stronę warto.
I stopniał wosk, rozpadły się pióra,
Spadając chwytał się wszystkich.
Nawet do Niego zaczął się zwracać.

Ale On nie słuchał.
Nikt nie chciał słuchać.
Zagubionego i już bez skrzydeł Ikara.

Laj-Laj

Zdecydowanie Twój najlepszy wiersz! Sprawia wrażenie takiego mrocznego, tajemniczego i potężnego jak gotycka katedra. Temat trudny, ale świetnie sobie z nim poradziłaś. Oby tak dalej!