Samotny Buk

EternalTraces

Utopiłaś swą głowę w ciężkiej wodzie pustej studni szarych barw
Lecz zapomniałaś , jaka magiczna moc w niej drzemie
Otoczyłaś się klifem by odeprzeć myśli moich natłok fal
Głęboko w skałę i cierń wbiłaś swe korzenie
Samotny buk na polanie
Walczysz z wiatrem z całych sił
Wicher wieje nieustannie
Smaga biczem żywicy Twej łzy
Kasztanami spadają marzenia
Jesienią opadną przegnite uśmiechy
Nie przydały się
Zakryła je mgła
Samotny buk na polanie
Obnażony i bezbronny
A gwiazdy świecą
Wystarczy w nie spojrzeć

Strzyga

Ilość epitetów w pierwszym wersie mnie przytłacza. Tak samo jak bezsensowne używanie inwersji.

O ile podobał mi się pomysł w pierwszych dwóch wersach, to później wszystko się jakoś rozmyło i rozpaćkało. I jeszcze buk, z którego spadają kasztany. Poezja też żąda jakiegoś uporządkowania, logiki i sensu. Kasztany to mogą spadać z kasztanowca.

Pozdrawiam,
Strzyga