Uciekam, czyli Autoportret

Selena

Wiersz napisany w czasie roku szkolnego. Jeden z moich najlepszych (po)tworów.

"Uciekam"

Uciekam…
Przed łzami niepotrzebnymi.
Bo przecież to nie pora na łzy.
I chociaż chcę płakać, nie zrobię tego.
Bo czy to coś zmieni?

Uciekam…
Przed śmiechem radosnym.
To przecież nie chwila zabawy.
I mimo, iż ciśnie się na usta, nie uwolnię go.
Bo czy mam pewność, co do jego szczerości?

Uciekam…
Przed ludźmi obcymi.
Jest przecież tyle ważniejszych spraw.
I nawet jeśli wyciągną rękę, nie przyjmę jej.
Czyż mam gwarancję, że mnie nie zranią?

Uciekam…
Przed hałasem teraźniejszości.
Przyszła pora naiwności i spokoju.
I chodź byście mnie prosili nie powrócę.
Bo czyż mam gwarancję, że wytrzymam?

Istnieje na szczęście świat idealny.
Świat moich marzeń, kruchych niczym porcelana.
I wreszcie mam pewność, że nikt mnie nie złapie.
Nikt mnie nie dogoni i nie znajdzie.
Uciekłam…

Hien

W miarę podobałoby mi się, gdyby nie ta ostatnia zwrotka. Pozostawiłoby pewien niedosyt, mogłabym interpretować jak dusza zapragnie, a tak mam podane rozwiązanie. Trochę mnie też kłują te kropki na końcu każdego wersu, w niektórych wypadkach bardziej pasowałby mi przecinek.
Brakuje mi trochę rymów i konkretniejszego rytmu. I, przynajmniej dla mnie, trochę temu brakuje wierszowej magii, jakby trochę za proste było.
Ale generalnie, mimo iż nie znam się na poezji, nie jest najgorzej. Podobałoby mi się naprawdę, gdyby nie te kropki.

Obłoczek

Właśnie bardzo dobrze ze jest ta ostatnia wzrotka.
NAdaje puenty, bez niej wiesz byłby monotonny.
Bardzo mi się podoba twoja ucieczka..