Studenckie życie - inaczej

Lill

Znaleziony na kompie tekst, którego nie chcę dać na zmarnowanie, a lekko się zdeaktualizował. Mimo wszystko: miłej lektury!

Mówisz: partia, a myślisz: Lenin. Mówisz: życie studenckie, a myślisz… Co właściwie? Imprezy, eksperymenty z alkoholem i nie tylko, zarywanie nocy nad książkami raz do roku, żebranie na piwo przed Juwenaliami? Jeżeli to właśnie kojarzy ci się z terminem „życie studenckie”, to najwyższy czas spojrzeć na mniej inwazyjne aspekty egzystencji żaków.
Jestem na pierwszym roku. Studiów licencjackich. To ważne o tyle, że na tym etapie „życie studenckie” to właśnie, jak wyżej: imprezy, alkohol, kucie od czasu do czasu. Imprezy są fajne, nic do nich nie mam, tylko czasem od zbyt głośnej muzyki głowa mi pęka. Alkoholu chwilowo pić nie mogę, ale jak już będę mogła, to chętnie raz na dwa tygodnie wychylę kieliszek w doborowym towarzystwie, czemu nie? Wszystko można, byle z ostrożna, jak mówi ludowe porzekadło. Z kuciem nieco gorzej, wolę systematyczną naukę. Tylko po co w ogóle zamykać się w trzech pojęciach i nazywać to studenckim życiem?
Kraków. Świetne miasto, kto był, tego przekonywać nie trzeba, a kto nie był, niech obowiązkowo pojedzie i na własne oczy ujrzy. Stare budownictwo, kameralne knajpki na rynku, Cygan trącający struny skrzypiec, konie uderzające kopytami o bruk… Galicyjska magia. W tymże oto Krakowie, w onirycznej atmosferze miasta zawieszonego między „dawne” i „nowe”, odbyła się międzynarodowa konferencja studencko-doktorancka „Rosja 2012. Retrospekcja i perspektywy”.
Konferencja? Z czym ci się to kojarzy? Spytałam kilku losowo wybranych studentów – najczęściej powtarzająca się odpowiedź brzmiała: nuda. Referaty, odczyty, wyniki badań, które nikogo nie obchodzą… Mało zachęcający obraz. Drugie pytanie: czy byli kiedyś na jakiejś konferencji? Z reguły nie, bo po co. Ale wiedzą, bo znajomy znajomego kuzynki szwagra był i mało nie usnął. Może był zmęczony? Ja po nieprzespanej nocy też byłam bliska padnięcia głową na stół, za którym siedziałam. A potem taki promowany przez znajomych znajomych obraz idzie w świat i studentów zniechęca.
Mit pierwszy: na konferencje jeżdżą tylko nudne kujony, dla których treść życia stanowi jakaś wąska, nikomu do szczęścia niepotrzebna dziedzina. Żadnej z osób, które poznałam w Krakowie, nie nazwałabym nudziarzem. Na kujonów też nie wyglądali. Ze spotkania integracyjnego pamiętam głównie piwo (cudze, ale w takich ilościach, że nie dało się nie zapamiętać), dym papierosów i rozmowy o całym Wszechświecie, od starych książek po ukraińskie prostytutki. Spotkanie odbyło się w normalnym klubie, z głośną muzyką, drinkami i ciężarną kotką ocierającą nam się o nogi. Najciekawsze było to, że po spotkaniu nie mieliśmy problemu z powrotem do konferencyjnych ról, konwencjonalnych i zaiste sztywnych. To zakrawa na rozdwojenie jaźni, kiedy jednego wieczoru mówi się do kogoś przy piwie: „Słuchaj no, Aśka…”, a następnego dnia padają oficjalne słowa: „Mam pytanie do pani prelegent”. Konferencja to teatr, a my dzielnie odgrywamy role, póki trzeba. A potem w kuluarach są nieparlamentarne dyskusje, zagarnianie ciastek z cateringu i komentarze godne nie młodych naukowców, a zwyczajnych, energicznych studentów. I herbatki z Ukraińcami, których przesiedlono do mojego pokoju w hostelu w ramach akcji „zbieramy w jedno miejsce wszystkich prelegentów, którzy zostają jeszcze jedną noc”.
Mit drugi: konferencje same w sobie są nudne, ponieważ poruszane tam tematy są nudne. Nie! Stanowcze NIE! Chociażby gorące dyskusje, które momentami balansowały na granicy pyskusji, świadczą o tym, że nudno żadną miarą nie było. Prelegenci przedstawiali wyniki swoich osobistych badań naukowych: i co z tego? Osobiście z zainteresowaniem słuchałam o roli Cerkwi w wyborach prezydenckich 2012 roku albo o wpływie przemowy Stalina z 3 lipca 1941 roku na plakat propagandowy w ZSRR podczas drugiej wojny światowej. Nie ma nudnych tematów, są tylko tematy źle przedstawione. Każde, nawet szalenie interesujące wystąpienie, można skopać powtarzaniem tych samych fraz, bezmyślnym odczytywaniem z kartki czy rażącą jednostronnością. I na odwrót: nigdy się nie spodziewałam, że można mówić o geopolityce Rosji w tak ciekawy sposób, jak zrobiła to Iwona Galewska z Uniwersytetu Opolskiego. Co do nikogo nieinteresujących tematów – akurat kwestia Rosji winna być interesującą o tyle, o ile Rosja w chwili obecnej jest jednym z naszych najpotężniejszych partnerów gospodarczych, poza tym wciąż pozostaje – choćby częściowo – sąsiadem Polski. Sytuacja na Wschodzie – zwłaszcza gdy mowa o jednym z największych graczy na światowej szachownicy – wpływa również na sytuację w Polsce. Poza tym: taka konferencja to dobra okazja, by wyjść poza utarte schematy dotyczące Rosji i Rosjan i przestać dawać wiarę wszystkiemu temu, co mówią w telewizji. Nie obiecuję, że „z oczu spadną klapki”, to nadużycie, ale mogę obiecać możliwość szerszego spojrzenia na różne kwestie.
Mit trzeci: konferencje to spotkania towarzystwa wzajemnej adoracji. Słyszałam to tysiąc pięćset razy i byłam przerażona, czy ja, jako osoba spoza „zaklętego kręgu” mam w ogóle szanse występować. Nawet kiedy przyjęto mój referat, przez długi czas myślałam, że to wyłączna zasługa nazwiska mojej tutorki, które w Krakowie otwiera wiele drzwi. A teraz… teraz czuję się częścią „towarzystwa”. Zarówno organizatorzy, jak i uczestnicy, okazali się naprawdę sympatycznymi ludźmi, z którymi dobrze się rozmawiało podczas przerw na kawę, i w których towarzystwie obiad nie groził nabawieniem się wrzodów. Z Krakowa przywożę nowe znajomości i przekonanie, że nie ma żadnych „zaklętych kręgów”. Jasne, można się grupować ze względu na poglądy. Ale chyba młodzi naukowcy są na to za mądrzy. Mówię z doświadczenia. Mam światopogląd dość… oryginalny… a jakoś żadne nieprzyjemności mnie z tego tytułu nie spotkały. Z kim sympatycznie się porozumiewałam przed występem, z tym pozostałam w dobrych stosunkach i po moim referacie.
Dwa i pół dnia, które spędziłam w Krakowie, były jednymi z najlepszych dni w moim życiu. Wracam z głową pełną wiedzy, którą z chęcią wykorzystam również na egzaminach, z kilkoma konferencyjnymi gadżetami i z przekonaniem, że taką formę „życia studenckiego” warto polecać każdemu, kto studiuje coś, co lubi i czym z przyjemnością zajmie się na poważnie. Na konferencjach nikt nie będzie przepytywać ani stawiać ocen – a przyjemność z pokonania tremy i wystąpienia przed całą salą odczułam na własnej skórze. Wierzcie lub nie, ale to naprawdę fajna zabawa![/i]

Hien

Hmm? Wspominki z konferencji? Ciężko nazwać to czymś innym, a i wygląda na mocno nieskończone. Ot, taki sobie tekst. Nie możem powiedzieć, żeby był najlepszy z tych, co napisaliście - wyszedł jakiś taki nijaki, wyraźnie zaczęty, zostawiony i znaleziony kiedyś tam.

Lill

Nie jest nieskończone, Hien. Jest to luźny wspominkofelieton.

Hien

Co nie zmienia faktu, że sprawiło na nas takie właśnie wrażenie. Że to szkic, coś, co miało być później przerobione, zebranie paru myśli, by ich później nie szukać. Bo niestety jest kompletnie nijakie. O wiele ciekawiej opowiadaliście nam o wyjeździe na gg i faktycznie konferencja sprawiła wrażenie ciekawej, a fun - wrażenie wyczepistego. Aż chciałoby się pojechać. A tu... nuda. Może i nie takie konferencje beznadziejne, ale nadal nie warto ruszać tyłka.

Soba

marcelina_kusmier

YYY... z moim życie studenckim, to ten opis ma niewiele wspólnego. Na imprezy nawet nie mogę sobie pozwolić, bo trzeba pracować, aby zarobić na życie. A po pracy nadrabianie zaległości