Fobie...

Sparks

Panicznie boję się tylko pająków, i to też nie wszystkich. W zasadzie tylko jednych. Nazywanych przeze mnie "łazienkowymi". To takie, co składają się praktycznie z samych chudych nóżek. Dostaję spazmów, jak widzę takie żyjątko. Ptaszniki i takie rzeczy natomiast uważam za słodkie i zdarzało mi się trzymać w rękach Smile

van Gogh New

Ja boję się... błyskawic i wszelkich żyjątek "pszczelowatych". Okropność! Ale tak przede wszystkim boję się zaufać ludziom, a z drugiej strony odczuwam strach przed możliwością straty kogoś mi bliskiego... Takie to trochę paradoksalne.

Coin

Cóż, ja nie dawno odkryłam u siebie kilka nowych lęków.
Drabiny - nie te matalowe, nawet, jeśli są wysokie. Najbardziej przerażają mnie te stare, które wyglądają, jakby zaraz miały się rozleciec. A jeśli są drewniane z odchodzącą farbą <wzdryga się>...
Kolejna, ostatnio zaobserwowana sprawa, to... cóż, ciemnośc. Może nie taka w sensie 'Ua! Jest ciemno, zaraz mi coś wylezie spod łóżka!'. Chodzi mi bardziej o na przykład sytuacje po-horrorową, kiedy idę do mojego pokoju korytarzem [dośc długim i wąskim] a światło jest zgaszone. Ale najgorzej jest, kiedy mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Zdarza się to nawet, kiedy nie ogladałam żadnego dreszcowca, a światła są pozapalane. Straszne uczucie. Nie dawno miałam też nie ciekawy sen, w którym okazało się, że jestem na coś chora, i jeszcze tego samego wieczora mam umrzec. Byłam kompletnie załamana, nie wiedziałam, co mam zrobic, a obudziłam się cała zapłakana. Nie mogłam do siebie dojśc jeszcze przez kawał czasu.

Atanvarne

A ja boję się pająków i w ogóle wszelkich robaków. Kiedyś mój kolega opowiadał, że śpiąc z otwartymi ustami można pająka połknąć. Na samą myśl o tym robi mi się słabo...
Przerażają mnie też wysokości (oprócz tych w górach Smile

). Na większość wież i wysokich budowli, jakie wypadło mi zwiedzać, wchodziłam z zamkniętymi oczami. Windy ze szklanymi ścianami też są straszne.
Boję się jeszcze śmierci bliskich osób. To chyba najgorszy z moich lęków.

cheeza

W sumie to klatki, metaforycznie ujmując.. Czyli wszystekigo rodzaju sytuacji bez wyjścia.. I samotności.. Kiedy to nikogo nie obchodzę..

Zebra

hm..
ja to raczej boje sie pustki,samotnosci ...
Nie bede sie rozpisywac.. ale tak tego sie boje najbardziej..
przychodzą takie chwile ze o tym zaczynam myslec i dostaje szału...
no moze nie dosłownie ..
ale wtedy zastanawiam sie co ja zarobie ..
czy jest jeszcze cos innego czego sie boje ..??
chyba nie.. przynajmiej sobie teraz nie przypominam Smile

Zebra

Sanai

O właśnie. Nie wiem, czy o tym wspominałam, ale igieł też się boję (jak mówiłam o tym, to sorki).

Do listy moich fobii doszła jeszcze obawa o to, że spełni się wizja, którą niedawno miałam, kiedy słuchałam 'I Don't Want To Miss A Thing' Aerosmith: leżę w szpitalu, ciężko chora na serce, umierająca, a przy mnie siedzi mój przyjaciel i ściska mnie za rękę. Następuje seria czułości i czułych słówek itp. itd., a kiedy piosenka się kończy, ja wydaję ostatnie tchnienie i umieram, a mój przyjaciel zaczyna płakać, przeklinać Boga i pytać 'DLACZEGO?!'.

Mała_mi

Kiedy byłam młodsza, bałam się istot nadprzyrodzonych. No cóż, może to i głupie, ale duchy były czymś co przerażało mnie najbardziej. Miałam takie poczucie, że gdyby zaatakował mnie psychopatyczny morderca, miałabym jakieś szanse na obronę, a wobec nienamacalnej istoty byłabym całkowicie bezradna.

Teraz już z tego lęku wyrosłam. Myślę, że tak naprawdę jedyną rzeczą, która mnie potwornie przeraża jest starość. Strasznie boję się starości, i tego co za sobą niesie. To okropne, kiedy nie tylko ciało zaczyna odmawiać posłuszeństwa, ale i umysł.

Hien

Ja tam się nadal boję. Nie idzie zostawić mnie w domu chociażby bez psa, bo po paru dniach już tylko wyciągać galaretkowaty kłębek nerwów spod kołdry i na psychoterapię ciągnąć.
A starość okropna rzecz. Postanowiłam nigdy nie być stara.

Dante

Strach... Lęk... Czym że jest... Lękamy sie czegos bo tego nieznamy. Nie lubimy groźnych zwierząt, bo myślimy, że nas pożrą, tak naprawde większość zwierząt bardziej boji się nas nisz my ich i dlatego występując w swojej obronie lub zwoich dzieci czy terytorium atakując człowieka. Przecież wielu ludzi żyje ze zwierzętami i się nimi opiekuje, choćby w zoo.

Alice

Fobie mam tylko dwie. No, dobrze, aż dwie. I żadna nie jest ani trochę uzasadniona (ja twierdzę, że obie są, ale jestem w tym twierdzeniu odosobniona).
- na mój prywatny użytek jedna z nich została nazwana "gołębio-mewofobią". Wiem, że powinnam albo bać się wszystkich ptaków, od wróbla zaczynając na orle kończąc, albo nie zwracać na nie uwagi, ale boję się piekielnie tylko mew i gołębi. Nad morzem, w Świnoujściu, te dwa gatunki do jakiś czas zmuszały mnie do przyjęcia formy przetrwalnikowej (głowa schowana w ramiona, oczy zakryte rękami, nogi podkurczone pod siebie, usta otwarte, emitujące przeraźliwy wrzask Very Happy

)
- i jeszcze "watofobia". No, nie znoszę, po prostu! Przecież wata może mi wejść pod paznokcie! A chciano mnie wrobić w ustrajanie klasy tym paskudztwem z okazji świąt... Brr! Jeśli zobaczę choć jeden, malutki kłaczek w odległości ode mnie mniejszej niż dwa metry, dostaję niekontrolowanego ataku histerii.
Czego, oczywiście, moi znajomi nie omieszkali wykorzystać przeciwko mnie Confused

.

Miedziana

Też mam swoje fobie. Chyba jak każdy.
W prawdzie do Waszych wyszukanych to się nie umywam – przebijacie wszystko!
Konkretyzując….
Moja największa, nadal niewyjaśniona, fobia to – ĆMY. Poważnie. Te małe latające koszmary. Jak zobaczę tego potwora siedzącego na firance, szafce etc., to nie wejdę do pokoju przez cały dzień. Nie ma szans. Czy to zakrawa pod szaleństwo?
Oprócz tego moje lęki są dosyć podobne do reszty ludzi: śmierć, demencja starcza… ale to już nie są fobie.

Aniss

Ja nie czuję lęku przed śmiercią, co ma być to będzie. Lęk wysokości? Tylko w jednym przypadku - nie mogę patrzeć na słupy telegraficzne, czy jak to się na nie mówi. Chodzi o te słupy z drutami, które zazwyczaj biegną wzdłuż drogi, ale o te znacznie, ZNACZNIE większe. Ani góry, anie wieżowce nie robią na mnie wrażenia. Pająków ani węży się nie boję, a ciemność właściwie uwielbiam. Właściwie to tylko te słupy...

Vespergold

Po pierwsze - pająki. Panicznie się ich boję. Nawet najmniejszy pająk powoduje u mnie niekontrolowany wrzask i instynktowne czmychnięcie gdzie pieprz rośnie. Pamiętam jak na zielonej szkole w zeszłym roku wpadłam w okropną histerię, bo tuż nad moim łóżkiem, w rogu sufitu był okropnie wielki, długi i lekko owłosiony pająk. Myślałam, że umrę, autentycznie. Moja szanowna wychowawczyni nie raczyła z owym pająkiem nic zrobić, dopiero chłopcy poczuli się w obowiązku ratować niewiastę (xD) przed niechybnym zgonem i zabili owe stworzenie kijem od miotły. A potem przetransportowali w worku do pokoju nauczycieli i wywalili zwłoki po najbliższe łóżko. Sama widziałam! Ale niestety, od tamtego momentu wykorzystują to zdarzenie przeciwko mnie...

Jeszcze mam lęk wysokości. Taki, który objawia się w najmniej oczekiwanych momentach. Jak raz poszłam na diabelski młyn, to pierwsze dwa okrążenia były straszne, a znajomi siedzący razem ze mną jeszcze kręcili tym per "przedziałem". Zero empatii.

Och, dodatkowo dochodzi lęk przed dużymi, niezabudowanymi przestrzeniami. Boję się pól, łąk i co większych klas lekcyjnych. Ale tych ostatnich to tylko wtedy, kiedy mam odpowiadać/recytować/opowiadać przy tablicy.

No i, jakże bym mogła zapomnieć, boję się znajomych ludzi, czasem też obcych. A najbardziej to boję się ichnich nagłych zmian nastrojów. Tutaj na przykład dam mojego kolegę z klasy, Dawida, który raz się ze mną normalnie gada, śmieje się, a w następnej chwili czymś we mnie rzuca. Albo Marta, też koleżanka z klasy, która raz na mnie krzyczy, że jak zwykle nic nie robię, a potem mówi, że mnie kocha.

Straszne! xD