Śladami Edwarda Kupiszewskiego...

Tommie7

Witam Was

Jak na razie tylko zatytułowałem temat, no i co hmm... nic poza tym. Ale nie znaczy to, że też nic się tu nie pokaże. Jestem nieco zajęty (mam swoje obowiązki, jak i zainteresowania, także myślę, że mnie rozumiecie), ale mimo to, jeśli tylko znajdę chwilkę wolnego i jakże cennego czasu (podobno czas to pieniądz :> ) to postaram się coś tutaj wyskrobać i przy okazji zachęcić do przeczytania i zarazem zainteresowaniem tym skromnym-Wielkim człowiekiem, który to już może jedynie pozostać, ale tylko w naszej pamięci [*] ;(

Zatem proszę Was kochani czytelnicy o odrobinkę wyrozumiałości i cierpliwości, niedługo wszystko będzie stało na swoich nogach i mam cichą nadzieję (aczkolwiek jestem zdania, że "nadzieja matką głupich...ale to nic Razz

), że mój temat Was zainteresuje i będziecie się "udzielać" na tych skromnych rozmówkach.

Na razie tyle...
Serdecznie pozdrawiam,
Tommie7

Airel

A kim był ten wielki człowiek? Może zadaję nieodpowiednie i świadczące o zdecydowanych brakach w wiedzy ogólnej pytanie, ale nigdy wcześniej jego nazwisko nie obiło mi się o uszy. Z pewnością był literatem, skoro tu trafił ten wątek, ale...?

Obłoczek

[link widoczny dla zalogowanych]
Chodzi o niego chyba Wink

Prawdę mówiac tez nie znałam wcześniej

beata

Tak, to dobry adres, pod którym na początek można znaleźć kilka informacji o Kupiszewskim. Zachęcam do następnego kroku - sięgnięcia po jego książki.
Życzę przyjemnej lektury Very Happy

Edit:
Polecam artykuł Zbigniewa Chojnowskiego "Tematy liryczne Edwarda Kupiszewskiego" (dostępny na stronie "Parnasika", w tekstach archiwalnych)

A ja polecam opcję "edycja". Czasem jest naprawdę pomocna Wink

- Chybotliwa

beata

Drodzy uczestnicy Literackiego Atlasu Polski brakuje mi Was na tym forum!!!
Przed Wami zadanie - zapoznajcie się z propozycją harmonogramu oraz zgłoście poprawki i wnioski. Jeśli ktoś nie podał mi swojego meila to proszę to nadrobić.
Życzę Wam dużo zapału i owocnej pracy. Very Happy

Madzia

"Młodość przewaliła się jak burza, jak nawałnica i cichnie w oddali"- napisał Edward Kupiszewski w swej autobiograficznej powieści "Cień kwitnących akacji", którą uważa się za jedną z najciekawszych i najpiękniejszych jego powieści, związanych z nurtem wiejskim. bo i on sam wyszedł w szeroki świat z wiejskich opłotków. Jego dziecięce i chłopięce lata kształtowały się w cieniu akacji pod lasem za wiejskim kościółkiem (...) tam rozwijał skrzydła swych marzeń (...) i wzbijał się w wysoki błękit nieba, wyobraźnią snując przędze swej przyszłości, szukał swego miejsca".
...zachęcam do "przekartkowania" owej powieści i wnikliwego szukania "tych" miejsc, w których ukształtowała się osobliwa postać Pana Edwarda Kupiszewskiego. Spróbujmy sprawić by "spod ciężkiej nocy wypełznął dzień" zatytułowany- "Śladami Edwarda Kupiszewskiego...". Przekonajcie się, że warto postawić kilka kroków na tej drodze.
Pozdrawiam i liczę na WAS;)

Edit:
..chciałam jeszcze dołączyć "zpoezjowany" spis tytułów ważnych:

"O znajomym poecie"

Ktoś powiedział
dziwak
a On tylko
nosił długie włosy.

Mawiał, że
pokochać w sierpniu
to nie grzech
bo miłość
pozostawia ciszę

nie czas rozsądzać
kto był wyżej, kto niżej
i tak będziesz odpowiadać
za grzechy cudze i własne

tylko jedna
niewierność jest błogosławiona.

.... mam nadzieję, że przynajmniej niektórym "coś" ten wiersz "podpowie".

Posty scalone. Za każdy taki następny wyskok poleci kolejne ostrzeżenie.
Mal.

beata

"Cień kwitnących akacji". Zamarzyło mi się lato. Ja już jestem zainteresowana tą książką, ale jeszcze do niej nie dotarłam.
Nurt wiejski brzmi chyba u Kupiszewskiego najciekawiej, bo kreuje świat wyjątkowy, idealny, chociaż niepozbawiony niepokojów - szczególny świat mityczny.

beata

26 stycznia o godz. 11 spotkanie atlasowiczów, zapraszam serdecznie.
Harmonogram znacie, oczywiście możecie działać. Życzę powodzenia.

Madzia

...wydaje mi się, ze po dzisiejszym spotkaniu ( w zasadzie podwójnym)....będzie więcej się działo w tym temacie. Nie ociągajcie się w czytaniu....myśleniu iiiii pisaniu.... przyśpieszmy tego kroku nieco, tak "odrobinieńkę".... Śladami Edwarda Kupiszewskiego.... idźmy....idźmy....

beata

Podążając literackimi śladami Kupiszewskiego odnalazłam w powieści "Koniak dla Anioła Stróża" taki opis:

"Narew jest przed nim. Dzika potężna rzeka. Niby ten nurt toczy się leniwie, ale niech tylko jakiś śmiałek się się zanurzy, a natychmiast podcina nogi i trzeba wtedy mocno walczyć. Rozlana szeroko. Spod przytłumionej toni wypełzają szerokie piaszczyste łachy. Pod podmuchami wiatru kłaniają się skłębione wikliny. Świeci na ugorzystych połaciach srebrny podbiał. [...] Podszedł do samego nurtu tak, że stróżką cienką musiała opływać jego stopy. Słuchał jej głosu. Dobra, kochana Narew. Z jej brzegami tak bardzo zrosło się jego życie.
- Jeśli mi czego będzie brak po śmierci, to jedynie tej rzeki [...]"

To piękny przykład tego, jak bardzo można kochać miejsca, z którymi związało nas życie.

Aneta

Szukając informacji o Kupiszewskim trafiłam na słowa wypowiedziane przez jego studentkę: ,,Odszedł, by innym, jak mawiał, oddać swoje miejsce na ziemi...'' Jednak miejsce to było i nadal jest nie do zastąpienia.

beata

Anetko, zwróciłaś uwagę na piękne spostrzeżenie Kupiszewskiego o przemijaniu. Taki jest świat, że ludzie przychodzą i odchodzą, a po nich następują kolejne pokolenia...
To miejsce zostawiane dla innych jest jednocześnie pustką w sercach najbliższych, pustką, której nikt nie może zapełnić.

Sądzę, że Kupiszewski oddając miejsce na ziemi mógł powiedzieć, że wypełnił "pisarskie zadania swojego życia" - dzięki dziełom, które stworzył "nie całkiem umarł".

Paulina716

Gdy przeczytałam wiersze Kupiszewskiego odnalazłam w nich spokój i harmonie... pomimo, że na pierwszy rzut oka emanują prostotą to właśnie w niej tkwi cała złożoność Jego poezji. Choć wydaje się, że pisze o swoich odczuciach i spostrzeżeniach myślę, że tak naprawdę chciał przekazać coś o wiele więcej...

,,idzie poeta przez życie
a tu śmierć...''

Jestem pewna, że każdy wpadnie na to co mogłoby to być Smile

A na razie zachęcam do zapoznania się z Jego poezją, ale i tym samym ostrzegam, dotrzeć do samej głębi jego twórczości trzeba (trosze) pogłówkować...

,,po co ten wiersz

bezdomny
zapchlony pies
co do wyciągniętej ręki
zęby szczerzy

gdy my w rękawiczkach białych
podajemy sobie
sól i chleb

więc uderz go nogą
aż skowycząc umknie

serce moje
w pysku wyniesie
poza horyzont"

beata

,,idzie poeta przez życie
a tu śmierć...''

Kolejny przykład świadomości własnego przemijania ujęty w piękny poetycki sposób. (Nasza świadomości daje nam przewagę nad wszystkimi "istnieniami" w świecie; człowiek wie, że umiera. – por. B. Pascal)

Iwona0605

Miejsce urodzenia (z tomu Opisanie ciszy)

,,Gdzieś w tej trawie leży pianie koguta jak zardzewiały klucz
tym kluczem otwarto tamten ranek i wieś przecisnęła się ku mnie szczelinami brzóz
wszystko tak jak przedtem
z tego piasku mój głos
z tej ścieżki podniesioną dżdżownicę
darowano mi na kręgosłup
tę kałużę przelano we mnie na krew na czucie widzenie i słuch
miejsce urodzenia
z cudów przez mnie doznanych największy spełnił się tu''

Edward Kupiszewski już w ,,Opisaniu ciszy'' zaświadczył swój ewentualny wstyd, gdyby był policzony wśród zbędnych i niepotrzebnych. Wywodzi się on z wiejskich, chłopskich korzeni. To prawdopodobnie one lub jakby geny wyobraźni, przyczyniły się do tego, że nasz autor wiarygodniej wypada, gdy operuje krajobrazem rustykalnym, gdy penetruje przyrodę.
Świeże, zmysłowe i niekiedy wstrząsające pejzaże składał z realiów wiejskich, kurpiowskich, obyczajowych, słowem, ze swojskich elementów czerpanych z regionu pomiędzy Makowem Mazowieckim, Przasnyszem, Chorzelami i Ostrołęką.W związku z tym poeta operował okruchami pamięci, budulcem krajobrazu, geografią serdecznie znajomą, stylizacją ludową itp. jako alegoriami zasiedziałości. Spośród nich najokazalej wypada Narew, która przeobraża się w rozmaite formy, np. w dziewczynę, żonę czy społeczność wiejską. Przez liryczną krainę Edwarda Kupiszewskiego płynie też Orzyc, z którego krętym biegiem i na którego brzegach potoczyło się życie poety.