Cena/Ślad/Linie Krwi

Hien

Uhum. Czytaliśmy osobiście ino Cenę krwi i Ślad krwi, a tego jest sporo, z czego chyba koło trzech na polskim rynku. Cykl Tanyi Huff opowiadający o prywatnym detektywnie/eksglinie Vicki i pewnym wąpierzu. Coś pomiędzy kryminałem paranormalnym a równie paranormalnym romansem, bo jak wiemy wąpierz + człowiek = wielka miłość, a i zagadka polowań na pokojowo nastawione wilkołaki czy dziwne morderstwa ewidentnie nie popełnione przez człeka to tylko wierzchołek góry lodowej i nawet po wierzchołku trudno nie zauważyć, że paranormalne w tych kryminałach występuje często i gęsto.
Kto czytał? Przyznać się, nie będziemy aresztować.

Mad Len

Czyżbym cię zainspirowała do tematu?;p
Czytałam Cenę i Ślad, obie mi się podobały (choć obawiam się, że w dalszych tomach autorka już trochę psuje cykl). Właśnie dlatego, że wbrew temu, co napisałaś, nie mamy tutaj wielkiej "tru love for efer" między wampirem a ludzką kobietą (takie stawianie sprawy znacznie spłyca ich relację, Henry kochał wiele kobiet i jasne jest, że razem wiecznie nie będą, a jeśli ją przemieni, to automatycznie oznacza rozstanie, plus jak na mój gust Viki woli Mike'a), dość ponury klimat i całkiem przyzwoicie skonstruowanych bohaterów. Nasz sztandarowy romans wampirzy czyli Zmierzch się do tego nie umywa;p

W skali od 1 - 10 dałabym 6,5, co u mnie jest dość wysoką oceną.

An-Nah

Ooo, może się zainteresuję? Dobre urban fantasy (a nawet paranormal romance) jako inspiracja bardzo mi potrzebne.

Hien

Indeed, Mad, indeed : D
Nam się Cena krwi bardzo podobała - nie jako jakaś wybitna literatura z wyższej półki, ale na czytadło się nadaje świetnie i w kategorii czytadł ma u nas bardzo wysoką ocenę. Jeśli czytadła, to takie, ale nie wiemy, czy na inspirację się nadaje, bo to w końcu czytadło jest. Ale po raz pierwszy na ślepia widzieliśmy sytuację, że to wampir miał szczęście, że taką babkę znalazł, a nie babka, że wampira uwiodła. Ale zgodzim się, że nie jest to taki wielki romans i tak dalej, ale jak wiadomo, ostatnio nie ma wampira bez romansu. Tu jest to o tyle zjadliwe, że ich relacja jest jak każda inna, a Przeznaczenie przez duże P biega sobie gdzie indziej i się do romansu nie miesza.
Niemniej jednak druga część straciła dla nas sporo tego uroku, Vicki wydawała nam się jakaś taka sprzeczna, a zwłaszcza nie przekonują nas wilkołaki-pieski. Sam pomysł na nie i ich organizację stadną nam się podobał, ale wyszły w ostatecznym rozrachunku jakieś takie... hm, bezbarwne. I wyszedł typowy drugi tom, gdzie autorka spuściła gardę i wyszło nieco słabiej.