Ballada o Jezusie co opłakiwał Jezusa pod krzyżem

Pierre de Ronsard

Spójrz! To szlocha brodaty młodzian na klęczkach
Nad własnym ciałem brudnym ukrzyżowanym
Tym bardziej monstralny jego żal się spiętrza
Im więcej odkrzyżyn w truchle przewidzianych

Przytwierdzony na wskroś. Ruszyć się nie zdoła
Chociaż ręce niepokój wiedzie na oślep
Krew z gorących powiek. A łzy płyną z czoła
Chłodnego jak drewno trupem sławne wzniośle

Głową bije w ziemię, myślą bije w Ziemię
Lecz głowę cierpliwie ciasny cierń ocienia
U obu wykryto zdefektowane ciemię
Czy żyw, czy zabity. Nie do naprawienia

Jezus myje krew z przebitych stóp Jezusa
Własne łzy mieszając z posoką i włosiem
Spostrzegł martwy spokój, kiedy wzrok podnosił
Kto zmarły, a kto żyw. Kto wisiał, kto kucał

Płakał brodacz niestary pod krzyżem ilekroć
Widział, że tam wisi jego własna postać
Czy płakał, bo umarł, czy że stracił wielkość
On płakał, nie mógł mu innej funkcji los dać

Co do tego nam, że żył? Co z tego, że zmarł?
Niechaj każdy własne poprzegląda życie
Zamknie je. Koniec końców mordę będzie darł
Że i jemu przyjdzie przed samym sobą wisieć