Chwila

KarolinaBas

Witam i zapraszam, prosząc o opinie.

Chwila

Chwilo! Trwaj wiecznie! Bez burz!
Zatapiaj mnie… płatkami róż!
Wszystkie kolory tęczy weź! I maluj!
Maluj mnie, jak chcesz!

Ciało me pokrywaj powoli
Zasypuj, całym swym kwieciem
Bym mogła w locie muskać
Fiołki, hiacynty, stokrotki, mlecze…
Na ramiona niech spadną gerbery
Różnobarwne, jak tęcza po burzy
Niechaj świeci to słońce wspaniałe
Podczas egzotycznej podróży
Kolanami pozwól mi dotknąć
Tych oranży, fioletów, zieleni…
Tych mieszanek barw niepospolitych
Tej niesamowicie barwnej czerwieni

Nieś mnie w tę stronę życia
Gdzie niebiański porusza się ptak
Muskaj me ciało tak bardzo obfite
Strumieniem tysiąca barw
Lazurowe wybrzeże pode mną
Ze szmaragdową wodą gra
Błękit nieba cudowny nade mną
A pośród nich ja! Tylko ja!

Cyprysy z dołu się uśmiechają
Złocieniec z lilią idą ku mnie
Bym mogła stopy postawić na nich
I spokojnie… obudzić się!

ana

Karolino nie jestem znawczynią wierszy więc moją ocenę potraktuj jak ocenę amatora ponieważ sama zaczynam pisać wiersze. No ale skoro bardziej uznani nie mają nic do powiedzenia to chociaż ja się wypowiem - zwykły zjadacz chleba. Czytałam kilka razy ten wiersz i nie mogłam go zrozumieć, Wiem, że poezja nie polega na przedstawianiu tematu w prosty, przejrzysty sposób lecz na doszukiwaniu się sensu w słowach zawartych w przenośniach, porównaniach itp. Ja rozumiem poszczególne tu użyte porównania natomiast niezrozumałam wiersza jako całości. Zacznę od tytułu, który karze myśleć, ze tematem jest chwila, na samym końcu okazuje się że jest to sen. Oczywiście mogło Ci chodzić o porównanie chwili do snu. Mi bardziej cała treść pasuje do snu- trwa dłużej niż chwila, ma klimat relaksujący, leniwy, fantazyjny. Sam wiersz też choć traktuje o rzeczach tak delikatnych jak kwiaty, ptaki, tęcza, kolory czytało mi się ciężkawo. Wydaje mi się, iż przez to iż za często używałaś właśnie tych samych elementów jak kolory czy kwiaty, Było tego za duzo i przez to wiersz z kolejnymi wersami zaczynał być nurzący i nie chciało mi się go czytać dalej czując przesyt. Może przydałoby się więcej innych przymiotników niż kolory i coś innego w miejsce kwiatów. Tyle o wierszu jako całości. Same wersy są bardzo ładne, poetyckie. Bardzo ładnie opisujesz naturę, stosujesz dobre porównania, widać, że lubisz to robić. Zresztą może tylko ja odbieram ten wiersz w ten sposób, może go żle odbieram, inni może go uwielbiają, może nie jest w moim typie. To tylko moja amatorska ocena. Pozdrawiam i wierzę, że przeczytam coś Twojego, co bardziej mi przypadnie do gustu. bo pewien talent posiadasz

KarolinaBas

Ana, nie spodziewałam się,że doczekam komentarza,więc dziekuję Ci slicznie za poświęcony czas i opinię. Zdaję sobie sprawę,że wiersz mozna dopracować i odrobinę go odciążyć. Pisząc go lata temu, jedynie w taki sposób widziałam kolory,więc... tak czułam, tak pisałam. Twoja opinia jest wskazówką czego powinnam unikać. Jeżeli przeczytasz coś mojego, co przypadnie Ci do gustu, to oczywiście będzie to bardzo miłe. Ufam,że jeżeli bedzie wręcz odwrotnie, tez napiszesz. Fajnie, jak ktoś zerknie i napisze, co czuł, czy tez w ogóle nic nie czuł. Uśmiechy przesyłam wieczorne i pozdrawiam serdecznie!

Pierre de Ronsard

Dawanie pozwolenia czasowi, losowi, "chwili", czynnikom zewnętrznym i oczekiwanie, że ów los będzie sprzyjał, ubierając egzystencję w kolory. Dziecięca naiwność ukazana w dziecinny i ufny sposób. Dalej jest nierytmicznie, ale to nie jest wielki problem. Podobają mi się płatki róż i kwiecie o masie ujemnej, dzięki której zasypana możesz latać Smile

podoba mi się ta florystyczna naiwność w wierszach.
Ten wiersz jest tak prosty w odbiorze, tak optymistyczny, że chociaż widać nie do końca wprawioną rękę autorki, to przyczepić się nie sposób do niczego. Rymy zachowane, duży plus, przynajmniej nie jest to pseudo-biały wiersz.

KarolinaBas

Pierr, dziękuje za wypowiedź. Tak mile pozytywną,że wręcz zaskakujacą.Cieszę się,że dostrzegłes optymizm, radość... Pozdrawiam serdecznie!

Mała_mi

Ten wiersz już na pierwszy rzut oka przeraża ogromem znaków interpunkcyjnych. Nadmiar nigdy nie jest niczym dobrym, zwłaszcza w poezji. Istnieją wiersze, które w ogóle nie posiadają interpunkcji – żadnych wykrzykników, znaków zapytania, czy trzykropków, a mimo wszystko oddziałują na wyobraźnię o wiele silniej niż te twory, które są nimi naszpikowane. Przesadne operowanie znakami interpunkcyjnymi to próba pójścia na łatwiznę. Stawianie po każdym słowie wykrzyknika nie nada wierszowi dramaturgii, a wciskanie co trzecie zdanie trzykropka nie sprawi, że wiersz stanie się bardziej tajemniczy.
I w taki o to sposób osiągnęłaś efekt odwrotny do zamierzonego. Miało być ekspresyjnie, ale nie wyszło. Zamiast ekspresji mamy monotonie. Jeśli ktoś cały czas krzyczy, to w końcu się do tego krzyku przyzwyczajamy. Wrażenie monotonii potęguje także wyliczanie. Wiersz jest jedną wielką wyliczanką. W dodatku to wyliczanie zakrawa o wodolejstwo. W jednym krótkim wierszu wymieniłaś osiem gatunków kwiatów i osiem rożnych kolorów! I po co? Moim zdaniem wiersz jest bardzo rozwleczony, każda zwrotka powiela schemat poprzedniej, większość wersów jest do siebie bardzo zbliżona. Na przykład:

KarolinaBas

Mała mi,dziekuję za ocenę wiersza. Przepraszam,że po takim czasie. Przykro mi,że nie dostrzegłas radości,choć cieszy mnie pozytywnie odebranie złocieńca. Niestety, postawiłam na całe owo kwiecie i złocieniec też jest roślinką(w tym przypadku miałam na mysli złocieńca alpejskiego)stąd ta końcówka w żaden sposób nie mogła się - wedle Twojej interpretacji - wpasować w całość. I słusznie. Tym samym, moje wersy sa dla Ciebie zupełnym kiczem, skoro złocieńca wyeliminujesz. I każdy ma prawo do interpretacji a ja z pokora przyjmuję wszelkie uwagi. Dziękuje raz jeszcze za poświęcony czas i uwagę. Pozdrawiam serdecznie.