Wyznanie Jezusa

Pierre de Ronsard

Gdzy tak sobie na tym krzyżu wiszę
Widzę papieże i dziwisze
Lucianalbiny, i Sodano
Tego nie było, gdy mnie wieszano

Pięknie się ornią Jeruzale
I w sporze są z jaruzelami
Lecz jam tego nie chciał prawie wcale
Gdy mocowano mnie gwoździami

A gdybym ponownie z niebios przyszedł
To w szaty białe by mnie oblekli
Potraktowali, jakbym był opryszek
Bo w końcum oprych na prawie Judei

Nic żem nie zmienił, zabił mnie Kandyd
Krzyż dalej pobrzmiewa jako znak hańby
Na co ja grzecznie w cień się usuwam
I z was wszystkich, grzesznych, czerpię ubaw

Laj-Laj

Choć może nie jest to nadzwyczaj zgrabny wiersz, to treściowo wręcz znakomity i bardzo trafny. Ludzie, którym się wydaje, że walczą w imię wiary, Chrystusa, bardzo się mijają z Jego prawdziwą nauką. I towarzyszy temu nieodparte wrażenie, że w niebie siedzą i patrzą na nas przecierając oczy. "Co oni do cholery z tym zrobili?!"
Podobają mi się też białe szaty w trzeciej zwrotce, które dziś znaczą już zupełnie co innego niż dwa tysiące lat temu...

Pierre de Ronsard

Blisko, blisko...
Jezus nie uległ wprawdzie Szatanowi na pustyni, ale można mniemać, że potęga ojca jego wielka jest i Watykan to pikuś w porównaniu z tym, co tak naprawdę znajduje się lub znajdować się może w jego posiadaniu. Mój Jezus jest w dobrym nastroju "gdy sobie tak na krzyżu wiszę...". Ma do siebie ogromny dystans, w końcu sam uznał się za opryszka (co wedle ówczesnego prawa rzymskiego jest prawdą). Jest lekko ironiczny i sympatyczny. Dobrze się bawi widząc, do czego doprowadziła jego śmierć. Może to dla jego ludzkiej natury będzie jakieś pocieszenie i rekompensata za zabicie?

A gdyby natury boskiej nie miał? Gdyby był tylko człowiekiem, a nie Bogiem? Ludzkość nadałaby wówczas tej jednostce niewyobrażalny autorytet, którego on nie chciał i się nie spodziewał. Ależ ten świat poszedł do przodu i to wszystko w jego imię. Ma prawo być zdziwiony i rozbawiony. Sam bym był ucieszony na taką popularność. Ale że z idealisty wyklętego robi się twór popkultury i zarabia pieniądze, to już inna sprawa...

Takie tam wyrwanie z kontekstu rozważania nad własnym wierszem Smile

Sebek...

wiersz nie jest zgrabny, nooo łaj-łaj, nie zgodze sie zupełnie, zaprawde powiadam wam chciałbym umiec połączyc moja tresc z taka formą Smile

,
moja tworczosc to wzniosły bełkotliwy głos o sensie istnienia ubrany zupełnie nieporadnie w nieodpowiednie i niedopasowane szaty, a tutaj... piekne szaty a i tresc nieczego sobie
chyle czoła

Ciekawe, komentarz niby do wiersza Pierre'a, a połowa z tego to i tak autoprezentacja -.-
Mal.