GłuchoNie-my

Laj-Laj

Przewiążcie mi oczy ciemnością
Zakryjcie mi uszy ciszą
Zamknijcie mi usta milczeniem
Nich ci, co nie chcą, nie słyszą

Zamroźcie mi krew gorzkim chłodem
Posypcie solą mą duszę
Przebijcie na wskroś słodkie myśli
Bym wciąż mógł czuć to, co muszę

Już nigdy mną zachwyt nie wstrząśnie
Nie spojrzę nigdy przed siebie
Bo droga przede mną jest pusta
Od kiedy los zabrał Ciebie…

ZŁAMANA

Z reguły nie jestem zwolenniczką rozkładania utworu na części pierwsze, dlatego też pozwolę sobie jedynie na określenie moich uczuć, których doznałam czytając wiersz. Bije z niego przeogromny smutek, żal, niewiara w przyszłość i to, że jeszcze coś dobrego może spotkać po tym, jak utraciło się tę kochaną osobę. Rymy są umieszczone w miejscu wprost idealnym, wszystko tworzy współgrającą całość. Bardzo pochwalam użyte metafory. Nic dodać nic ująć. W niektórych utworach można bowiem jakąś część pominąć, a utwór na tym nie straci. (niestety czasem nawet zyska). U Ciebie wszystko jest dopasowane aż do ostatniego słowa. Ostatnia zwrotka mnie porusza. Jednym słowem czekam z niecierpliwością na Twoje następne utwory. Pozdrawiam

Laj-Laj

Hm... Dziękuję za komentarz. Mam nadzieję, że nie był to tylko rewanż za opinię na temat Twojego tekstu Wink

A tak na marginesie, to mi się bardziej podoba druga zwrotka, ale to już kwestia gustu. W każdym razie jeszcze raz dzięki Smile

Pozdrawiam
i mam nadzieję doczekać się też komentarzy innych użytkowników.. Smile

ZŁAMANA

Nie, to nie był rewanż. Naprawdę bardzo mi się Twój wiersz spodobał.

Aszka

Trafiłam najpierw na Twój wiersz, ostatni chyba, "Nie będę Piotrusiem Panem". Uznałam, że niezły i, choć stronię od rymów, postanowiłam przejrzeć inne. Pochłonęłam wszystkie. W tym momencie, obok Gałczyńskiego i Tuwima, jesteś jedyną osobą, u której rymy są miodem na mą duszę. To tyle słowem wstępu ^^

"GłuchoNie-my" przyciągnął mnie tytułem. Coś jest w kobiecej intuicji!

I znajomy dreszcz. Potrzebuję dobrej chwili, by ochłonąć, bo po przeczytaniu naprawdę dobrego wiersza, jakoś nie potrafię zwrócić uwagi na jego złe strony. Może to jest to "wejście w utwór", o którym tyle słyszę wśród znajomych-poetów. Nie wiem, co to, ale niech nie znika tak prędko.
Wiersz jest tak beznadziejnie smutny i przygnębiający, że czuję, iż swoistą profanacją byłoby nazwać go pięknym. Mnie, mnie brak słów!
Jeśli chodzi o ten utwór, nie mam najmniejszych zastrzeżeń. To chyba Twój mój ulubiony Wink

rootsrat

A mnie się ten kawałek nie spodobał. Po prostu nie przemówił do mnie, nie poruszył, sadze, ze jest banalny. Nie zatrzymam się przy nim, nie pomyślę - zero refleksji. Moze dlatego, ze takich wierszy powstały tysiące. Wtórność, jednym słowem.

Opinia jak najbardziej subiektywna, innych w poezji nie uznaje Smile

Kłaniam
-rr-

Cedalia

Podoba mi się tekst, gorzki i smutny. Szkoda mi podmiotu lirycznego, opisuje coś najgorszego co może spotkać człowieka według mnie. Odejście ważnej osoby. Czuję ten ból podmiotu jak czytam wiersz. Nie ma refleksji? Nie zgodzę się z tym, cóż może dlatego, że mam taki dziwny odruch szukania ich nawet w najprostszych i banalnych rzeczach. Według mnie refleksja to coś nad czym warto się zastanowić. Powstają tego tysiące, bo to normalne uczucia, rzecz która przytrafia lub przytrafi wszystkim. No bo kto pisze o uczuciach, których nie zna? Nie da się tego napisać realistycznie możesz tylko przypuszczać. Oryginalność trudno znaleźć, lub według mnie w ogóle nie znajdziesz w poezji zarówno jak i w prozie. Możesz sobie coś pomieszać, a i tak takich wierszy czy tekstów będzie trochę, nie łudź się, że to będzie czymś "nowym"
A i jeszcze wracając do tekstu metafory są śliczne, nadają taki klimat, trudno potem się otrząsnąć z tego chłodu, który ze sobą niosą.

KarolinaBas

Witam Laj! Rymami popłynęłam, ciekawymi metaforami.Potrafisz oddać bardzo klimatycznie nastrój bohatera."Zamroźcie mi krew gorzkim chłodem" -orginalne i przyprawiajace o gęsią skórkę. Szarpiesz emocjami, co jest niezywkłe. Pozdrawiam serdecznie!

Laj-Laj

To chyba był mój pierwszy wiersz opublikowany ever. Pamiętam, co robiłem jak go pisałem. Szedłem już spać, a jak to zwykle bywa, najlepsze pomysły przychodzą tuż przed zaśnięciem, więc wziąłem notatnik i go spisałem. Dobór odpowiednich słów i rymów zajął mi jakieś 15-20 minut. Nie wiem czy to długo, czy krótko... Może to źle o mnie świadczy, bo z tego co pamiętam, to moje wiersze powstawały dość szybko. Od razu je przelewałem do notatnika, a potem na forum. Nie przerywałem pisania, nie odkładałem na później.
W tym wierszu to długo siedziałem nad tytułem, bo uważałem, że tytuł jest cholernie ważny i stanowi integralną część wiersza.
Patrząc po tematyce, to niezłą metamorfozę przeszedłem Razz

Mała_mi

Witam:)
A ja nie jestem tak entuzjastycznie nastawiona do tego wiersza jak inni.
Niestety ale nie doszukałam się tutaj żadnej oryginalności. Wręcz przeciwnie, dla mnie ten wiersz jest naszpikowany banałami i oklepanymi ze wszystkich możliwych stron metaforami. Poza tym patos wylewa się stąd litrami, a ja nie bardzo go toleruję.
Wiersz jest bardzo prosty, jak na mój gust zbyt prosty i zbyt oczywisty. Czy nie myślisz, poezja powinna pozostawić pole dla wyobraźni? Dla mnie dobry wiersz nie powinien opowiadać o wszystkim wprost. Ale to akurat raczej kwestia gustu.
Kolejna rzecz, która mnie tutaj bardzo razi to rymy. Moim zdaniem dokładne rymy powinny być karalne ;P Ciszą – słyszą? Duszę – muszę? Dla mnie to czysta Częstochowa.

Laj-Laj

Jestem daleki od obrażania się Smile

Na poezji generalnie się nie znam, a to był mój pierwszy wiersz na tym forum i generalnie pierwszy w ogóle. Nie wiem jaki powinien być dobry wiersz, bo widziałem różne - takie jakie Ty byś wolała i takie bliższe temu co ja naskrobałem.
Może jakbym napisał to 300 lat temu, to by się to bardziej nadawało. Ale wiesz, to miał być taki wiersz tchnący patosem, więc przynajmniej tutaj nie byłem sprzeczny ze swoimi zamierzeniami Razz

Waldemar Kubas

Dla równowagi pozwolę sobie powiedzieć parę pochlebnych słów o wierszu. Przyjdzie mi to tym łatwiej, że nie mam alergii, jak chodzi o rymy, żeby były dla mnie strawne nie muszą to być wyłącznie rymy niedokładne. Nie mam też jakiegoś specjalnego uczulenia czy uprzedzenia do mowy odrobinę patetycznej. „Konwencja wyliczankowa”, na której, wedle szanownej przedmówczyni, oparty jest ten utwór, też mi nie przeszkadza. Ku swojej radości podzielam zdanie przedmówczyni w kwestii zaimków użytych w wierszu.

Każdy nowy utwór czytam wyzbywszy się wątpliwego narzędzia, jakim jest „mędrca szkiełko i oko”. Zostało mi to jeszcze z czasów szkolnych, gdzie się dowiedziałem, że owo narzędzie bywa zwodnicze. Krótko mówiąc, wszystko razem powoduje, że staję wobec wiersza nie tylko jako ten ubogi duchem, ale także ktoś z dość niewybrednym gustem, kto nie ufając „narzędziom”, z własnej woli wyzbył się jakichkolwiek miarek, którymi inni tak chętnie posługują się przy wartościowaniu poezji. Powiedział sobie bowiem, że ani nie istnieje jedna poezja (owszem jest ich wiele), ani też nie ma jedynie słusznych, absolutnych kryteriów do wartościowania słowa pisanego. Jakiekolwiek kryteria mają jedynie względną wartość.

Wracając do wiersza powiem, że spodobała mi się jego potoczystość, swoista melodyjność. Wiersz też przekonał mnie do siebie swoją autentyczną prawdą. Owszem, nie jest to prawda jakaś nowa, nie posiada znamion odkrywczości, zresztą nie aspiruje do tego. Wiersz opowiada bowiem o stracie osoby bliskiej, ukochanej. Zatem nic nowego pod słońcem. Opowiada jednak z wewnętrznym żarem, autentyzmem przeżycia, to prawda z odrobiną patosu, który z powiedzeniem może być usprawiedliwiony zważywszy na siłę owego uczucia. Niewątpliwie, wiemy to z własnego doświadczenia, że wszystkie deklaracje typu „nigdy więcej” życie zazwyczaj koryguje. Tym niemniej, w danej chwili, podobne słowa nie są kłamstwem i przekazują niezafałszowaną prawdę emocji.

Może jedynie do tytułu miałbym jakieś zastrzeżenia. Wydaje się zbyt „nowatorski” jak na tradycyjne środki wyrazu, jakie zastosowane są w wierszu.