Dawca

Laj-Laj

Tyś jest ostoją mego jestestwa.
Tyś jest strażniczką mego królestwa.
Tyś jest miłością mojego istnienia.
Ty jesteś żoną głupiego lenia.

Czy po to przyjęłaś małżonki rolę,
by sponsorować leniowi konsolę?
By darmozjada trzymać w zagrodzie?
Nie lepiej by sczezł w brudzie i głodzie?

Czy kiedy patrzysz na męża-frajera
szlag Cię nie trafia? Nie bierze cholera?
Wszak Ty opłacasz rachunki, kredyty
Kosztem swojego męża-bandyty?

A może byś chciała, skarbie kochany
Sprzedać na czarno moje organy?
Lenia nie zżarła żadna choroba
I w świetnym stanie jest moja wątroba...

Tysiące euro na stół ci rzucą
Kiedy obejrzą choć jedno me płuco.
Nie jestem pewien, moje kochanie
Lecz chyba trzustkę w świetnym mam stanie

Skórę z pośladków chętnie przekażę
Jak zgolisz z niej włosy, to świetna na twarze!
Ręce mam sprawne, nogi w porządku
Bólu nie czuję też w moim żołądku

Może nie weźmiesz zbyt dużo za masę
Ale za nerki dadzą niezłą kasę
Lecz serca nie sprzedaj, gdy będziesz w potrzebie
Bo serce niezgrabnie bije dla Ciebie

Pierre de Ronsard

Laj-Laj

Doskonale wiem, że nie takiego zakończenia się spodziewałeś. I wiedziałem, że się tego czepisz Razz

Ale niestety muszę Cię rozczarować i przyznać się, że dokładnie takie je planowałem. Nie zawsze kręci mnie mrok, szajba i masochizm Smile

To jest wiersz skierowany do kobiety, więc uważam takie zakończenie za uzasadnione. Podmiot liryczny jest mężem, adresatem żona. Mąż ma wady, jest samokrytyczny, ale i tak ją kocha.
Taki był zamysł wiersza, więc jak na taki zamysł to myślę, że ostatni wers można racjonalnie wytłumaczyć Razz

Aczkolwiek jestem niezmiernie ciekaw innych opinii, bo dawno tego typu rzeczy nie pisałem Wink

Pierre de Ronsard

Waldemar Kubas

Drogi Laj-Laj, od razu powiem, że w pełni zgadzam się z opinią, jaką Twojemu wierszowi wystawił Pierre de Ronsard. Wierz lub nie, tego się nie da udowodnić, tym niemniej to moje podobnie złe zdanie na temat wiersza „Dawca” nie powstało dopiero po tym, gdy Ty z taką bezpardonową szczerością potraktowałeś moje teksty. Miałem je od samego początku. I siedziałbym z nim cicho nadal. Taka już moja natura. Natomiast Twoje wojownicze wystąpienie pod moimi tekstami sprowokowało mnie, bym swoją opinię odnośnie tworu „Dawca” wyraził publicznie. Nie jest to żaden odwet, po prostu szczerość za szczerość.

Tak więc Twój wiersz, który raz jest dziesięciozgłoskowcem, raz jedenastozgłoskowcem, a raz dwunastozgłoskowcem, nie posiada płynności i kuleje pod względem rytmicznym. Ale to nie jest najpoważniejszy zarzut, jaki można wytoczyć wierszowi. Samą formę można ewentualnie jakoś tam poprawić. Przede wszystkim jednak utworowi brak finezji i polotu. Brak również humoru. W swym wyrazie jest wręcz toporny. To mało śmieszne miłosne wyznanie (no bo chyba nie na serio?!), jak to już sugerował mój przedmówca, może się nadaje do przesłania wraz z kolorową laurką na dzień kobiet. Być może twór dobrze by się też sprzedał na walentynki, które będą najpierw. Jako produkt artystyczny – niestety chybiony.

roślinawędrowna

Teraz mi już w ogóle nie wypada komentować... Te podejrzenia Waldemara o moje knowania i wszystko co powiedział. Ale co tam się przejmować, szachistką jestem kiepską, żyję w chaosie. Tylko że zajmujący temat i chyba nie ułożę myśli tak by brzmiały najlepiej. Po pierwsze chciałabym mieć takie problemy i to nie są puste słowa, bo się rozminęłam przez masę błędów, które popełniłam, albo los tak chciał być złośliwy. W każdym razie tak naprawdę jak w najlepszym tekście, który ostatnio słyszałyśmy jako koleżanki (taka paczka) od kolegi - mężczyźni są humanistami, a wy dziewczyny tylko biologia, wiecie jaka biologia. Dodałabym, że bardziej chemia i nie ważne, że wszyscy myślą odwrotnie. Więc tak naprawdę wszystko jedno jaki będzie facet, ważne by organizm produkował narkotyk. Może wy serio się kierujecie czymś wyższym i stąd te nieporozumienia. Tak jak Marquez gdzieś napisał, że nie ma miłości innej niż od pierwszego wejrzenia, bo to niemożliwe, chyba się tu zgodzę, że inaczej szybko wszystko się rozpadnie. I się potem dziwicie kurde, że tak dajemy sobą pomiatać, kiedy nic się nie liczy poza tą cpunską miłością. Przykra prawda, wy pijecie, a my mamy lepsze sposoby.
I kto powiedział, że nauki przyrodnicze są nudne? A wiele osób tak myśli. Może te studia trochę przeniosły nas w inne stany percepcji, nie ważne.
W każdym razie wiersz mi się podobał za całą klarowność, prawdziwość, niezmąconą szczerość i że zmusił do zastanowienia się, zwłaszcza po zauważeniu reakcji Pierre. Ale w sumie to patrzenie w ten sposób kobiet nowoczesnych, by znaczyło, że patrzą na portfel, różne priorytety ludzie mają. xD
Wracając do wiersza, nie znam się kompletnie na ich układaniu, tylko okolicznościowe wygłupy tworzę w tej formie, ale jako nałogowy czytelnik prozy i czasem wierszy powiem, że sens nad formę można przedłożyć, zwłaszcza gdy lekko się czyta i nie ma uchybień. A że życie jest szalone czasem nawet bardziej od realizmu magicznego, warto poznawać odchyły tegoż całego życia.
Podobało się, tylko zostaje gorycz, że jedni narzekają, a inni marzą o takim leniu, bo jednak bycie stukniętą dziewczyną jest sto razy mniej akceptowane. : P

Laj-Laj

Hien

Przy końcówce parsknęliśmy śmiechem. Wyszła niezamierzenie zabawna, chociaż widzim teraz pewną różnicę, gdy patrzym na ten wiersz i gdy przeglądamy stare, zastanawiając się, co dziś wyciągnąć spod kurzu i skamielin. Będziem obserwować, bo może się okazać, że odkryjem jakąś dotąd nieodkrytą prawidłowość wierszonetową.
Rytm - jak ktoś już wspominał - zachwiany tu i tam. Rymy jakieś takie... no, nie zwróciliśmy na nie szczególnej uwagi, niespecjalnie odkrywcze ani ciekawe. Forma ogólnie mogła być lepsza. Treść w sumie też, zaraz pewnie zapomnimy, żeśmy w ogóle czytali, yh. Jedno nam się może podobać, że ta pierdoła... chcieliśmy rzec: podmiot liryczny to po prostu pierdoła, a nie jakiś wyrachowany cwaniak, co się utrzymywać daje. Niby z babskiej strony sytuacja wyglądałaby tak samo, ale kogo by tam obchodziły narzekania naiwnych bab... Dość na tym, że podmiot liryczny wydaje się nam taki... w temperaturze pokojowej taki. We wszystkim. I w podejściu do siebie, i w podejściu do naiwnej baby... to znaczy, chcieliśmy rzec: damy serca. No. Tak sobie teoretyzuje, tak sobie duma, ale pewnie jakby go do stołu operacyjnego przytłoczyć i faktycznie wyprzedać bebechy, to by się mocno zszokował. Ogólnie odbieramy to jako takie se teoretyzowanie życiowej niezdary.
A to nasuwa nam wątpliwość, czy w ogóle jest to odpowiednia rzecz do owierszowania, skoro tyle ciekawszych jest w świecie.

gensen · Wysłany: Wto 21:07, 01 Mar 2016 Temat postu:

super masz talent Smile

nyko

Nie widzę tego talentu. Sad

marakuja

Cudowny wiersz.. masz talent Smile

cytrusek

Piękne

Karolina7

Bardzo ładne, choć można by jeszcze dopracować.

pindelesi

ja bym nic tutaj nie zmienial Smile

Polana

Według mnie masz to "coś" Smile

również nic bym w tym wierszu nie zmieniała.