Deszcz.

kasieńka

leje się z nieba
opada ciężko i tłucze o ziemię
i rzeźbi najpiękniej jak tylko potrafi
krągłe wzory na spragnionym podłożu

na skalę masową drąży skałę
i ciska z impetem gdzie tylko się da
rozjaśnia horyzont jaskrawą krzywą
i budzi grozę wyzwala strach

swoim hałasem potęguje ciszę
pozwala ci dostrzec jak jesteś mały
mrokiem ogarnia byś znalazł drogę
do wnętrza do prawdy do pustki

i siedzisz ze sobą i się nie znacie
i to uczucie dziwnej krępacji
gdy w swej nagości szukasz okrycia
i jesteś obcy i bez znaczenia

puka do okien
zalewa drogi
i błyska tak że widać anioły

Serafiny płaczące

Pierre de Ronsard

Do wiersza nie mam zastrzeżeń poza kilkoma fragmentami:

kasieńka

Dziękuję Ci, Pierre Smile

Szczerze mówiąc przy użyciu słowa "skala" nie chodziło mi o nawiązanie do skały, to raczej kwestia nieczułej masówki, być może jedna z twarzy deszczu (no bo przecież nie każdy musi się nim zachwycać, innych może wkurzać ogrom bezlitosnych i bezdusznych kropli, których wszak nie da rady zliczyć). Mówisz, że się gryzie? Hm... No może.

W ogóle to mogłeś się pokusić o jakąś interpretację, wtedy płaczące Serafiny mogłyby stanowić istotny punkt odniesienia, a co za tym idzie innym okiem spojrzał byś na "Deszcz.". W końcu jakiś sens miało wtrącenie o małości człowieka... Może jakaś w tym wierszu nuta duchowości? Smile

)

Pierre de Ronsard

Napisałem przecież, że owe Serafiny są świadectwem boskiego pochodzenia natury. Bóg utożsamiany jest z religią, a ta, jako część kultury, jest zawsze w opozycji do praw naturalnych, a przynajmniej według libertynów. Tak że użycie owych Serafinów jest, według mnie, dość odkrywcze i odważne. A człowiek - jak to człowiek - wobec absolutu Boga lub Natury zawsze będzie maleńki i nic nie znaczący, choć rzekomo jest integralną częścią i ważnym elementem jednego i drugiego.
A nagle widzę, że tu wcale nie musi chodzić o deszcz, ale właśnie o któryś z tych absolutów.

kasieńka

No dobra, zwracam honor Razz

To co prawda nie jest dokładnym odzwierciedleniem mojego pomysłu na ten wiersz, ale bardzo mi się podoba Twoja interpretacja. No dobra... w pewnym sensie trafiłeś w sedno. Ale ja jako autor wiem więcej niż czytelnik i wiem, że jest tej interpretacji trochę więcej. Razz

Właściwie to (ale ostrzegam, że mam ogromne tendencje do nadinterpretacji, więc może odnośnie swoich własnych utworów też to działa Razz

) chodziło mi o ukazanie tego, że jest sobie deszcz, pokazanie jego działalności na ziemi, tego jak wali w ziemię, jak może być burzą, przez tę burzę nawiązałam do człowieka, do jego małości i pustki, zagubienia, a na końcu te Serafiny. Jako istoty, które płaczą nad tym ludzkim losem, nad tą bezdenną pustką ludzkiej osobowości, nad tym naszym współczesnym dążeniem do niczego. I ten płacz to właśnie deszcz. Deszcz, który ma pomóc samemu sobie odnaleźć samego siebie. Ot i cała historyja Smile

Nie przeinterpretowane? Razz

Pierre de Ronsard

Jak autor może nadinterpretować swoje dzieło Very Happy

?

kasieńka

No nie wiem... Bo może mu się wydaje, że z wiersza wynika coś więcej, a reszta świata nie jest w stanie tego dostrzec? Wtedy forma nie jest odzwierciedleniem zamysłu, a interpretacja autora staje się nadinterpretacją przez brak środków, żeby ją uzasadnić. Ta daam Smile

Cosette

Przeczytane.

Jak dla mnie to ani trochę obrazowe nie jest. Są jedynie słowa, które jakoś wyobraźni u odbiorcy nie poprawiają, nie wpływają na samodzielne przeżycie tego, co w wierszu być ukryte powinno. Chociaż nie ukrywam, że pod koniec jest nieco lepiej, jednakowoż i tak niezbyt wystarczająco.
Jakoś nie czuję tego deszczu, a powinnam. Nie słyszę drążenia skały, a powinnam.
Wybacz, ale.. jakoś mi się nie spodobało.
Jakoś mam teraz ochotę na inne Twoje twory, by mieć porównanie. Smile

Pozdrawiam.

kasieńka

Mimo wszystko dziękuję, Cosette Smile

Mam nadzieję, że z całej mojej twórczości na forum coś Ci jednak do gustu przypadnie i zadziała na wyobraźnię. Smile

Cosette

Gratuluję takiego podejścia, bo to świadczy o Twojej inteligencji. Bo wiesz, jak coś skrytykuję, ludzie zazwyczaj mnie atakują.

Laj-Laj

Na początku nie bardzo wiedziałem jak to interpretować, a potem dostałem szczegółową instrukcję Razz

Super - jakby tak każdy poeta załączał w kluczu, to by maturzyści mieli łatwiej Wink

Podoba mi się zakończenie. Chociaż na początku go nie zrozumiałem. Wyobraziłem sobie anioły jako jakieś pomniki ziemskie. Ot, taki obrazek. A tymczasem te anioły to prawdziwe! I one w chmurach widać, a nie na ziemi. I wtedy faktycznie byłoby takie TA-DAAAM!
Ale widzisz, źle zrozumiałem Wink

Natomiast sam warsztat dobry - nie ma tu jakiegoś nudnego pitu-pitu, górnolotnych dywagacji. Deszcz rzeźbi w ziemi, a Ty rzeźbisz słowem Smile

kasieńka

Dzięki, Laj Smile

Nie jest to pitu-pitu, ale jednak interpretacja bez podpowiedzi nie wychodzi tak jak ja ją chciałam nakierować... Jeszcze muszę poćwiczyć. Co oznacza, że jeszcze Was pomęczę swoimi wytworami Very Happy

Hien

Hien przyzna, że podczas czytania niezbyt mu się spodobało. Nie wywarło większego wrażenia, może poza tym, że szkoda trochę, iż jest to opis banalnego deszczu, do tego z hieniej perspektywy nieco przesadzony w patosie i do tego rozdrażnił hienę tymi Serafinami, a hiena głęboko alergicznie reaguje na odniesienia do religii chrześcijańskiej. Ale po drugim czytaniu nieco zrewidowaliśmy nasz pogląd (z wyjątkiem Serafinów).
A, na marginesie: