Hojność (fraszka)

Lill

Gest
Jest

Hien

Lillchen, jak my nie znosim tego "wiersza". Mimo iż śniło nam się niegdyś, iż te wasze dwusłowne "wiersze" posiadają głęboką wymowę i sens, nadal nie możem pojąć, po cholerę nazywać wierszem dwa słowa xD

Lill

Jak to po co? Dla funu, Hienie. Skoro bełkot jakiegoś emosa może być wierszem, to czemuż nie dwa słowa ;P A poza tym wy strasznie marudni jesteście ;P

ana

Lili, dla mnie ta fraszka to zawracanie glowy po prostu. Nie wiadomo jak ugryżć te dwa słowa. Czy treść odbierać wprost, jak jest podana "na talerzu" czy roztrząsać doszukując się innych choć podobnych właściwie przekazów. I na to i na to szkoda czasu, gdyż temat ten właściwie jest oklepany. Myślę, że jakby się ubarwiło słowami ten wątek odkrywając przekaz fraszki lub zakamuflowało słowami głębię to chciałoby się zastanowic nad treścią. Potrzebne są jednak do tego słowa. Myślę, że dwa słowa wystarczyłyby do przekazu ale zupełnie nowej myśli.

Prawdę powiedziawszy, nie zrozumiałam przekazu komentarza. Za dużo słów, za mało treści, ale ja nie o tym chciałam. Bardzo Cię proszę, jestem LILL, nie LILI. Dziękuję za uwagę Smile

Mo(r)deratorka

Hien

Też żeśmy za wiele nie zrozumieli, bo nie mieści nam się we łbie, jak interpretować dwa zrymowane słowa, z których jedno do odmiana "być", jaki głęboki sens i przekaz może się w tym ukrywać... Tym bardziej, że jest to - przynajmniej z nazwy - fraszka. Od kiedy to fraszki mają głębokie a zakamuflowane przekazy? Coś nam się pokociło może, że fraszki zwykle nie mają siedmiu den i bywają lekkie, a nawet humorystyczne?

Pierre de Ronsard

Mam
Dam

Laj-Laj

Muszę przyznać, że długo zabierałem się za ten wiersz. Pierwsze trzy próby skończyły się na tym, że doszedłem tylko do połowy. Ale w końcu poświęciłem jedno popołudnie i przebrnąłem do końca.
Wiersz jest bardzo trudny i ciężko się go czyta z uwagi na masę niejasnych metafor. Uważam, że dałaś za dużo środków stylistycznych, a najbardziej zirytowała mnie przerzutnia.
Wiersz śmiało można podzielić na dwie części.
Pierwszą - zwaną pierwotną.
I drugą - nazwijmy ją Halina.
Część pierwotna zaczyna się od nie byle jakiej spółgłoski, bo od "G". Dość odważnie. Nie znam wielu artystów, którzy odważają się zaczynać od "G", chociaż część z nich przez całe życie tworzy tylko "g" i nic więcej.
Muszę przyznać, że najbardziej urzekła mnie przedostatnia zwrotka. Uwielbiam ją cytować w towarzystwie młodych dam. Pięknie wówczas chichoczą, trzepocząc rzęsami i wachlarzami.
Gdybym chodził jeszcze do szkoły, to z pewnością nauczyłbym się tego wiersza na pamięć (wiem, niektórzy z was powiedzą, że to zbyt wielkie wyzwanie, czyste szaleństwo, istne samobójstwo, ale mam dość dobrą pamięć - kilka tygodni czytania po osiem godzin dziennie i do listopada powinienem umieć całość).
Końcówka ciut rozczarowuje, pozostawiając pewne sprawy niedokończone, ale może o to chodziło?
Urzeka mnie za to słownictwo wiersza. Zwłaszcza wstawki starocerkiewnosłowiańskich i nawet nowomowa tu i tam. Autorowi nie brakowało odwagi.
Tak więc Lill... nie przejmuj się pomstowaniem maluczkich. Nie rozumieją przekazu, to złorzeczą. Dla takich jak oni trzeba by było stworzyć wiersz dwuwyrazowy, żeby zrozumieli i byli w pełni zadowoleni:)

Lill

Dziękuję, Laj, za tę jakże wyczerpującą i odkrywczą analizę! Połowy znaczeń, które wydobyłeś z mojego wiersza, nawet ja sama zaledwie się domyślałam! : )