Nie będę Piotrusiem Panem

Laj-Laj

Pierwsze wspomnienie? Banalne.
Lecz nie licz, że ci je opowiem
Nie znam cię jeszcze zbyt dobrze
Na zawsze zachowam je w głowie

Pierwsze marzenie? Już mówię
Choć nie wiem czy dobrze pamiętam
Czy było to zostać strażakiem
Czy dużo śniegu na święta

Kto był mą pierwszą miłością?
Wspomnie z gatunku "dość mgliste"
Lecz nie wiem czy mogę powiedzieć
To w końcu dość osobiste

Lecz zawsze, odkąd pamiętam
Być chciałem Piotrusiem Panem
By nigdy nie być dorosłym
Nie robić nic zgodnie z planem

Niestety czas mija szybko
Pamiętam pierwsze golenie
I dziwny smak dorosłości
I gorzkie tak zrozumienie

Motyle, moi kochani
To najprzecudniejsze stworzenia
Lecz umierają zbyt szybko
Tak jak młodzieńcze marzenia

Wciąż jeszcze czasem się łudzę
Że życie nie jest bez celu
I zmierzam ku temu światełku
Na końcu długiego tunelu

No a w najgorszym wypadku
Pojadę w kaftanie karetką
A może zgniję w więzieniu
Albo się potnę żyletką

Bo co miłego mnie czeka?
W najlepszym wypadku kolego
Śmierć w bezbolesnym wypadku
Lub kryzys wieku średniego

Mówisz, że dużo goryczy?
Że pointa musi być ładna?
Nie musi, bo takie jest życie
Jak czyrakobulwa szkaradna

kasieńka

Ten wiersz wzbudza we mnie dziwne uczucia. Zaczyna się tak spokojnie, wręcz melancholijnie. Jakbyś mówił do 'nowego obiektu westchnień'. Później taka... beznadzieja życia. Przemawia aż za bardzo. Uśmiech zszedł mi z twarzy. A następnie jakby żart szaleńca. Albo co najmniej pesymisty z poczuciem humoru. Pozwoliłam sobie 'wyróżnić' kilka miejsc Wink

Laj-Laj

Dobrze zrozumiałaś. Myślę, że Twoja interpretacja bardzo dobrze przedstawia to, o co mi chodziło...

Bajkopisarz

To dobry wiersz. Podoba mi się szczególnie ta "intymność" przekazu. Podmiot liryczny dzieli się swoimi przemyśleniami na temat życia i upływu czasu, wspomina też trochę swoje dzieciństwo. Jednym słowem odkrywa swoje wnętrze.

Wiersz jest rytmiczny, a rymy przychodzą naturalnie i nie są wymuszone.

Hien

No dobrze, wypada coś skomentować, a poezją mało kto się zajmuje.
Na początek rzuciły mi się w oczy rymy - niektóre dość brzmią dość banalnie - wiele z nich jest na podstawie końcówek gramatycznych, a takowe raczej nie należą do zachwycających. Zgrzytało mi też kilka niepotrzebnych zmian w szyku, przestawianie jakby trochę na siłę.

Sam przekaz - w porządku. Zrozumiały, może nawet trochę za bardzo. I trochę rozwleczony, jakby nieco forma nad treścią przeważała. Pochwalić należy pewien humor, że wiersz nie jest śmiertelnie poważny i podmiot liryczny pozwala sobie na ironię. Aczkolwiek jakby nie patrzeć, wiersz kompletnie nie pasuje do mojego preferowanego typu. Zbyt rozwlekły, brakuje mu gry słów, wieloznaczności. Takie bywają ładne i ciekawe, ale raczej u poetów dawnych epok. Po współczesnym oczekiwałabym jakiegoś błysku, gry czy zabawy z czytelnikiem.

Coś tam jeszcze bym pomarudziła na interpunkcję - brak mi jej, zwłaszcza gdy pojawia się przecinek tu i ówdzie. No albo jest interpunkcja, albo jej nie ma, a złoty środek w tym wypadku zastosowania nie znajdzie.

Laj-Laj

Hien

Laj-Laj

A ładnie to takie błędy celowe robić? I to moderatorka... No proszę, ładny przykład dla forumowej dziatwy... Twisted Evil

Zauważyłem jeszcze gdzieś, ale skąd mogę wiedzieć czy to nieuważne paluszki czy zabieg celowy?

Mała_mi

Ok, znów postanowiłam coś skomentować, ale w dziele z prozą nie ma aktualnie zbyt wielkiego wyboru. Więc wpadłam do poezji.

Nigdy jej nie komentowałam, bo ja się na poezji kompletnie nie znam. Odczuciami zawsze się jednak mogę podzielić.

Muszę ci powiedzieć, że bardzo mi się ten wiersz podoba. Przeczytałam go już kiedyś, dawno temu i to kilka razy pod rząd. Dzisiaj jakoś przypomniałam sobie o nim i nabrałam ochoty, żeby do niego wrócić i skomentować.

Bardzo pozytywne uczucia wzbudził we mnie ten twór. To znaczy… właściwie to wzbudził negatywne uczucia, ale to właśnie dobrze. Utkwił mocno w pamięci. Chyba dlatego, że to trochę jakbym czytała o samej sobie.

Zaczyna się tak spokojnie i dosyć banalnie. A potem z każdą zwrotką staje się coraz bardziej mroczny i ponury. Gorzka prawda z niego bije.
Przekaz wiersza rzeczywiście jest dosyć prosty i klarowny. Wszystko napisane jest prosto z mostu, bez owijania w bawełnę, niczego nie trzeba się domyślać - to nie jest moim zdaniem źle. Uważam, że w prostocie też tkwi urok.

Rymy, mimo że dokładne nie przeszkadzają mi i nie wydają się być banalne.

Jeśli chodzi o negatywy, to rzeczywiście również uważam, że „Być chiałem Piotrusiem Panem”
lepiej brzmiałby bez szyku przestawnego. No i tą literówkę też mógłbyś zlikwidować:p

I właściwie jedyne co mi się w tym wierszu nie podoba to ostatni wers. Ta „czyrakobulwa szkaradna” wydaje się być wciśnięta na siłę. No nie podoba mi się po prostu.

Ale ogólnie wiersz bardzo urokliwy Smile

Pozdrawiam i mokrego dyngusa życzę :p

haletha

Bardzo mi się spodobało.
Opowiada o przemijaniu i dorastaniu,a taka tematyka jest mi bardzo bliska.
Początek jest piękny, nostalgiczny jak dzieciństwo i motyle, natomiast kończy się gorzko i ironiczne, banalnie jak dorosłość. Jeżeli to celowy zabieg to jest bardzo udany. Pokazuje odarcie ze złudzeń i wzniosłych metafor.

Miedziana

Muszę to powiedzieć: ten wiersz jest piękny.
Może nie przedstawia życia kolorowo, ale wkradło się do niego tyle równych uczuć, że czytanie o żyletkach wydaje się czymś...zwyczajnym. Mimo wszystko podmiot - przynajmniej w moim odczuciu - ma do tego dystans.
A to:

Jenny

Bardzo podoba mi sie ten wiersz można by go nazwać refleksyjnym. On można by powiedzieć przedstawia dojrzewanie ,na początku jest niewine dziecku nastepnie zbuntowany nastolatek ,a potem można by to nazwać zgorzkniały dziadek. Bardzo podoba mi się to że nie wstawiasz takich dwuznacznych elemętów (chyba najbardziej to lubię w tym wierszu bo potem człowiek czyta i biedzi się co autor miał na myśli). Niemoge doczekać się kolejnego twojego wiersza. W tym wierszu jest tyle uczuć i tyle sytuacji że wszystko wydaje się składać na jedną całą historie i nic tu tak strasznie nie razi dobra może troche ta czyrakobulwa ,ale po paru razach przeczytania tego wiersza pszestało mi to tak razić w oczy.

KarolinaBas

Witaj Laj! I okres dojrzewania i dorosłość pokazałeś w ciekawy, harmonijny sposób. Wiersz lekki i przyjemny,z niemalże muzycznym tempem, ale dający powód do refleksji.A ta czyrakobulwa... Wszak - a chyba sie nie mylę- w Harrym Potterze, owe rośliny miały moc uzdrawiającą, pomimo koszmarnego wyglądu. Pomimo więc mnóstwa jej dyskomfortów, warto po nią sięgać,prawda? Życie nas rozczarowuje, rani,ale mimo wszystko tak bardzo chcemy w nim uczestniczyć. Masz dobrą, poetycka rękę i mnie osobiście, bardzo sie podobało. Pozdrawiam!

ana

Jak wsztystkie inne wiersze Laj-Laja, które udało mi się przeczytać tak samo ten jest po prostu dobry. Bogaty w treści i kończy się trafną puentą. Widac w treści bacznego obserwatora życia, sarkazm i dystans do okresu dojrzewanie. Autor lekko i z humorem podchodzi do tak trudnego tematu jakim jest stosunek do życia. A przede wszystkim robi to w sposób ciekawy. Zwrotka ciągnie za sobą zwrotkę, każda jest różnorodna a łączy się z drugą jednym tematem. Laj-Laj po prostu umie opowiadać, umie przekazywać a tym samym dociera do każdego czytelnika

Mal: była waćpani już nieraz upominana, by raczyła waćpani stosować zasady ortografii i nie ignorowała, gdy przeglądarka waćpani jakieś słowo podkreśla na czerwono.

Laj-Laj

Dzięki za komentarz:) Ostatnie zdanie o "trafianiu do każdego czytelnika" mnie trochę rozbawiło, bo zabrzmiało jak wyjęte z recenzji jakiegoś poety przerabianego w podstawówce Razz

Nie wiem czy docieram do każdego czytelnika, ale faktycznie staram się pisać lekkim stylem, co pewnie dla części czytelników może być wadą...