psychopatycznie

Cosette

pewne zbiorowisko dziwnego humoru.

Na z drewna posadce, co skrzypi,
w krwi rozlewie
stoi człek niczyj.
w ręku trzyma ostrze, z nierdzewnej stali
poczęte, a z czubka sączy się
ilością litrów niepojęta
ciecz czerwonokrwista
a tuż obok kałuż czerwonych siedliska
na wpół martwe ciało. Widac z bliska
Co w przestrzeń głuchą wpojone mają patrzenie
oczyska

doskonałośc zbrodniarska w stali
zanurzona, z domieszką czerwoności
wymieszana, wyrazem psychopatctwa
naznaczona
ale to nie na zamartwianie pora
czyn dokończony, krew
wysączona
z biednego żywota
co biedak ów był i chołota
bez miłosierdzia ni śladu bez
współczucia wyrazu
czyn rozpoczety od razu
i starannie ukończony po razie
w tym razie
czas na osąd pora, a wten chołota
wylał porcję kolejnej czerwoności
do ostateczności
już widac kości
ni oka drgnienie
ani ust ruch maluczki
zdechł, chołota nie-kochaniutki
człek niczyj, odszedł bez
słowa małego, czy wyrazu smutnego.

Hien

Po pierwsze: chyba coś się waćpannie pokociło z pojęciami. Psychopata =/= morderca. Psychopatia to bardzo wdzięczny temat, a tutaj mamy do bólu sztampowy obrazek z morderstwa, epatujący tym, czym zwykle epatują takie obrazki, a psychopatii tu nie widzę ani kawałeczka, po prostu taplanie się w krwi. Profil psychologiczny zabójcy nawet nie został tknięty, sam zabójca też właściwie się nie pojawia i wygląda to, jakby broń sama zabiła. Do tytułu treść ma się kompletnie nijak. Do tego przemieszanie patosu z kolokwialnym słownictwem, byle tylko się tu i ówdzie coś rymowało... nie, jestem na nie.
Poza tym niespecjalnie wierszowaty ten wiersz - wstawianie enterów nie wystarczy, by coś było wierszem. Nie ma w tym rytmu, entery są porozsiewane gdziekolwiek bez ładu i składu, rymy ni to są, ni to ich nie ma - ot, jak wyjdzie. To bardzo niestaranne i na odwal się. Tym bardziej, że zdarzają się błędy i literówki. Interpunkcja też nie ma się za dobrze - a skoro jednak wstawiasz te przecinki w wierszu, to niech chociaż będą na swoim miejscu. Tu są, tam nie ma, w drugiej strofie w ogóle większość uciekła, a w pierwszej jest nadmiar. Wygląda to, jakbyś pisała to na żywca, byle coś wrzucić.

Pierre de Ronsard

Malario, a może to poetka (ew. słynny podmiot liryczny) kreuje się na psychopatę? Przeczytaj ten wiersz na głos z jakimkolwiek zaangażowaniem w głosie: nie przypomina ci urywanych zdań człowieka będącego w trakcie czynności mordowania? Do tego siłuje się na piękny język: przypomina mi to skrzyżowanie Maxa Cady'ego z Hannibalem Lecterem Smile

Ewentualnie przychodzi mi na myśl pierwszy cytat z filmu "Psy 2: Ostatnia krew", scena "spowiedzi" (o panu, który dał kobiecie pieniądze na pomarańcze, a ta kupiła wino". Tak właśnie wyobrażam sobie podmiot liryczny.
A sam wiersz nie podoba mi się. Zupełnie jak Arronofsky w swoim Łabędziu: zbyt wiele mądrych słów i środków, zbyt mało treści.

Hien

Pierre, doprawdy ciężko znaleźć kogoś, kto by bardziej od nas wpadał w sidła uwielbienia dla morderców. Ale to - nawet jeśli jest to fantazja autorki - nijak nas nie rusza. Stoi na poziomie zafascynowanych zuem i niedobrem nastolatek w okresie buntu, nam to przypomina nasze początki z wierszami, ale nijak nie możemy powiedzieć dobrego słowa. Mord właściwie oderwany od kontekstu nie jest ciekawy. Ani nie ma potencjału.

Pierre de Ronsard

Zachciało mi się doszukiwać krojenia pomidora w wierszu. Albo to jakieś inne czerwone warzywo. Czy wszystko ze mną ok?