Poślubiłam kata. / Mały książe.

kasieńka

Kiedy byłam młoda marzyłam o księciu.
Chciałam go poślubić i żyć z nim wiecznie,
Uczcić to małżeństwo na hucznym przyjęciu,
Potem powitać go w łóżku serdecznie.

Chciałam już na zawsze żyć w tej sielance,
Z mym księciem beztrosko puszczać latawce.
Patrzeć w tę twarz piękną, bez żadnej skazy,
Nie mieć problemów i nie żywić urazy.

Tak sobie marzyłam w mym pokoiku,
Rysując nasz zamek przy nocnym stoliku.
Wśród napotkanych ludzi szukałam księcia,
Ale jakoś żaden nie rwał się do wzięcia.

Trafiłam w końcu na odpowiedniego.
Pewnego siebie, młodzieńca mądrego.
Był piękny, urodą włoskiego kochanka.
Budziłam się szczęśliwa każdego ranka.

Tak żyliśmy w tej bajce przez jakiś czas,
Jednak przyszedł dzień kiedy sięgnął po pas.
Nigdy nie sądziłam, że mógłby mnie nim zbić.
A jednak. O mym księciu mogłam tylko śnić.

Wypowiadanie tych słów nie przestało piec.
Mój wspaniały wybranek to psychopata.
Cały mój świat się zawalił i stracił sens.
Pokochałam księcia, poślubiłam kata.

Pierre de Ronsard

2-3 początkowe zwrotki są tak (nie powiem, że rytmiczne) płynne i stylistycznie piękne, że nawet bez zakończenia mógłby ten wiersz być prostą senną sielanką i zapisem marzenia, opowieścią o jakimś bliżej określonym ideale. Jednak pod koniec wiersz traci urodę wraz z przeistoczeniem księcia w tyrana. Rymy krótkie, wkradło się jakieś profanum, to rzecz jasna.