Prymasowi Tysiąclecia

Mimi

Mój pierwszy wiersz - napisałam go w 2001 roku, gdy chodziłam do VI klasy. W hołdzie Prymasowi Tysiąclecia ks. Kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu w 100 rocznicę urodzin.

Krok po kroku idzie,
Krok po kroku zbliża się
Dotarł do celu,
Do najwspanialszego miejsca, do nieba.

Wzbija się wśród chmur,
Coraz dalej i dalej
Z braćmi i siostrami w świętości
Razem z nimi cieszy się, że Polska wiarą silna
Teraz wypełnia go radość i szczęście.

Cosette

Witaj, Mimi!
Jakoś nie chce mi się wierzyć, że coś takiego napisałaś w tak młodym wieku. Ale mogę się mylić, są geniusze na tym świecie. Jednakże ów Twój twór do genialnych zaliczyć nie mogę, to nie wolno zapominać, że wiek też tutaj ma wpływ na ocenę końcową. Mimo, że niektórzy do kontemplacji sztuki dojrzewają wcześniej, inni - później. U Ciebie, w Twoim przypadku byłabym skłonna do zaznaczenia odpowiedzi A.
Ale no dobra.
Wiersz zaczyna się banalnie, a może nawet zbyt banalnie, co raczej zdrowym również raczej nie jest. Potem obserwuję powolne zmiany - zmianę wydźwięku, znaczenia, formy. Wiersz staje się niebanalny, a uwielbiam takie schodki. A ostatni wers jest jakby kwintesencją reszty.
Jestem na tak.