Literatura i sztuka

Pierre de Ronsard

Jeśli nie o gustach, to o czym? Artysta to ktoś, kto uczyni dzieło, nad którym reszta zjadaczy chleba, połączona w sztaby dumałaby dłużej niż on i z o wiele większymi nakładami i pomocami. Gdy talent niedostępny innym zmienia się w twór nieodstępny innym, którego początkowe skomplikowanie z upływem czasu staje się błahsze. Stąd też jestem gotów przyznać tytuł artysty człowiekowi, który zrobi dość dobrą gierkę przeglądarkową - a nie sztabowi ludzi pracującymi nad nowym GTA.

Hien

Tylko że gawiedź nie duma nad sensem tekstu. Jeśli tekst nie jest prosty, jasny, bezpośredni i banalny, nikt nie będzie go chciał czytać. Widać to chociażby po tym, że wydawnictwa muszą ratować się wydawaniem romansów paranormalnych, podczas gdy co lepsza literatura odchodzi na dalszy plan. Przy czym nie jest to koniecznie literatura-sztuka, a jedynie taka, która przewyższa poziomem Meyer i inne takie.
Nam się wydaje, że artysta jako taki tworzy coś swojego, a nie pod publiczkę, ma dość charakteru, by nie znikać w tłumie (acz trudno nazwać to sztuką i osobę artystą, jeśli kompletnie nie ma uzdolnień i tworzy coś, czego metaforycznie spożyć się nie da). Nasza znajoma malarka ma dwa moduły malowania: swój, gdzie maluje w swoim stylu i dla siebie, dla uporządkowania własnych emocji, i komercyjny, bo za coś trzeba żyć, a ludzie kupują tylko tandetę imitującą styl szacownych malarzy wieków poprzednich. Ale ma ten swój pierwszy moduł. Niektórzy nie mają. Są szarzy i nie posiadają nic własnego, nie potrafią też nadać pazura elementom zapożyczonym.

Lill

A po co gawiedzi sens? Ma być coś, co skróci podróż pociągiem albo pozwolić szpanować, że "znam się na kulturze, jestę koneserę".
Takie dwa moduły to fajna sprawa, tylko nie każdy potrafi produkować taśmowo chłam dla pospólstwa. Bo pospólstwo to, wybaczcie brutalną szczerość, w 90% idioci, do których nie przemówi nic powyżej Meyer, najprostszej sztuki i filmu sensacyjnego z dużą ilością efektów specjalnych tudzież banalnie prostej komedii romantycznej. Nie dlatego, jak sądzę, że nie mają mózgu, ale dlatego, że nie chce im się go używać.

Jest jeszcze jedna sprawa w związku z szeroko pojętą sztuką i losem artystów, która to sprawa nie daje mi spokoju: kontrowersja. Ilu jest takich, dla których kontrowersja to cel sam w sobie, a nie środek do osiągnięcia celu artystycznego? Ilu jest takich, którzy zeżrą własne skarpetki, byleby ludzi tym przyciągnąć? Czy można nazwać produktem artystycznym coś, co zostało wytworzone wyłącznie po to, żeby ludzie mówili? Czy to nie jest zaprzedanie talentu karierze i statusowi "selebriti"?

Pierre de Ronsard

Hien

Jakim wykształceniu? Większość wykształconych to o tyle gorsi idioci, że są przekonani o wysokim poziomie kultury codziennie spożywanej, mimo iż spożywają chłam niewiele lepszy od Meyer.

Co jeszcze do sztuki: obecnie nic się nie sprzeda bez romansu i brak romansu i - co gorsza! - brak eroscen to chyba niedługo będzie strasznista kontrowersja. Odechciewa nam się żyć, jak widzim, że dobra opowieść jest maltretowana banalnym wątkiem miłosnym chyba tylko po to, by wydawca się nie czepiał i by się sprzedało w chociaż minimalnym nakładzie. A my kompletnie nie widzim takiego fanserwisu w sztuce. Zarówno współczesnej, jak i niewspółczesnej.
Ale kontrowersja sama w sobie... cóż, czym ona się różni w sumie od fanserwisu?

Pierre de Ronsard

Hien

Nie lubim jazzu i francuskich filmów. Yh. Ale warto ogarniać temat sztuki i kultury wcześniejszej, bo później trafia się stado "oczytanych i kulturalnych", którzy są przekonani, że Katedra Marii Panny w Paryżu Hugo to album, którego należy szukać pod I. Nie wspominając o tym, że klasyki na oczy nie widzieli. Wykształciuchy, kurde, które myślą, że jak przeczytali Miłość w czasach zarazy i biografię Steve'a Jobsa albo orientują się w "prawdziwej fantastyce a nie jakimś Harrym Potterze", to są bór wie jak wyrafinowani i kulturalni. A fe. Snobizm snobizmem, ale ta dumna ignorancja wkurza nas znacznie bardziej niż pretensjonalna snobka perorująca o impresjonistach.