Źródła

Mad Len

Hm.
Czasem po prostu traktuję dany temat po macoszemu, staram się jakoś go obejść, opisać w taki sposób, żeby nie skłamać, ale powiedzieć jak najmniej. Ale to tylko wtedy, kiedy nie mogę o nim nic znaleźć, więc staram się go wyciąć z fabuły jak tylko się da. Zwykle zajmuje się fantasy i nie muszę raczej sięgać do źródeł, choć jeśli mi się zdarzy pisać jakieś opowiadanie osadzone w naszym świecie, tudzież fanfiction to latam po internecie wzdłuż i wszerz, wyszukując nformacji o danej miejscowości, tudzież wypisując sobie daty urodzin kolejnych postaci z danej książki, żeby zachować kanoniczność i nie zrobić z bohaterów, których dzieli różnica kilku lat, rówieśników. Osobiście trochę mnie drażni, jak gdzieś czytam jakieś głupoty o czymś, na czym się akurat znam, bo jednak wypada choć trochę o tym poczytać.
Ale akurat nie zgadzam się z twierdzeniem, że ta "wiedza to priorytet" i pisarz fantasy powinien wiedzieć wiele o średniowieczu. Dobrze, akurat ja lubię tą epokę, ale w moich pracach staram się aby światy absolutnie tego średniowiecza nie przypominały, bo wydaje mi się to takie nudne i utarte, a choć pisuję czasem sf jestem beznadziejna z fizyki i jakoś wcale mi to nie przeszkadza.

Cień

Ja jestem leń... Zazwyczaj nie chce mi się niczego szukać, jeśli się na czymś nie znam, to o tym nie piszę. Chyba, że mnie wyjątkowo jakiś temat zainteresuje.

Aylya

Zależy, oj zależy. Z reguły wpadam na pomysły, które nie wymagają ode mnie sprawdzania zbyt wielu faktów (litości, na ogół piszę historie na poziomie obłąkanego przedszkolaka, który naoglądał się zbyt wielu kreskówek, co zresztą nieszczególnie mija się z prawdą), ale jeśli już muszę zainteresować się jakimś konkretnym tematem (buddyzm, na przykład) staram się podejść do sprawy jak należy i przestudiować co tylko wpadnie mi w rękę. Chociaż jestem zbyt leniwa, żeby być nadgorliwa - po prostu się staram. Zazwyczaj jednak wystarcza, że bazuję na swojej wiedzy ogólnej wyobraźni.

Sanai

Kiedy ja chcę opisać coś, o czym nie mam pojęcia, po prostu wpisuję dane hasło w Google i wyszukuję informacji - tak chyba jest najłatwiej, prawda? Smile

Ostatnio w ten właśnie sposób znalazłam informacje na temat największego diamentu świata, które były mi potrzebne do mojego kryminału. Oczywiście, korzystam czasem również ze zwykłej encyklopedii PWN albo z leksykonu Razz

Ome

Korzystam z materiałów - a raczej, ponieważ moje teksty są osadzone w środowisku, które znam, korzystam z tej znajomości, podpatruję, podpytuję, o czytaniu już nie wspominając. Obecnie mam pomysł na duży tekst, do którego jednak będę wcześniej musiała przeczytać minimum trzydzieści-czterdzieści pozycji (co mnie cieszy, bo pozycje fascynujące, ale od razu przy czytaniu będę musiała patrzeć na treść pod kątem potrzeby tekstu). Jeżeli się wprowadza do tekstu jakiś element wymagający rozeznania, to nie można go zniszczyć swoją niewiedzą.

_______
Gwoli uzupełnienia.
Właśnie naszła mnie - banalna zapewne - refleksja: źródła są konieczne i w najprostszych kwestiach, tych, które na co dzień traktujemy jako oczywistość, ponieważ są tak mocno włączone w nasze życie. Najprostszy przykład z własnego podwórka: sąsiedzi mojego bohatera mają na balkonie kwiaty. Ja się na kwiatach znam jak kura na pieprzu, bo kwiatów nie lubię, więc zielonego pojęcia nie mam, co się na balkonach konkretnie hoduje, a czego się nie da. Efekt - prostacko wrzucam w Google hasło "kwiaty balkonowe", bo to drobiazg, więc coś się łatwo wynajdzie. Gdyby te kwiaty były bardzo istotne, zamówiłabym w bibliotece co najmniej jedną książkę o roślinach.

Aniss

Ja, jeżeli już coś piszę (a piszę niemal wyłącznie fantasy), to muszę się orientować, a nawet więcej niż orientować, w tym, o czym piszę. Nawet w fantasy pewne rzeczy są takie jak "u nas", to znaczy pewne zachowania, pewne właściwości fizyczne, chyba że coś mamy zamiar zmienić. Nie można jednak pisać o czymś, na czym się kompletne nie znamy, bo a nuż trafimy na krytyka, który interesuje się zachowanem jelonka rogacza w miesiącach godowych i już się z tego nie wygrzebiemy. Poza tym zawsze ciekawiło (i ciekawi nadal) mnie to, jak żyją inni, jak było kiedyś, jak powstał kamień... Jestem ciekawa życia i przypuszczam, że nawet gdybym nie pisała powieści, pewnie i tak prędzej czy później zadałabym podobne pytania mojej ukochanej pani biolog. Nawet jeżeli coś czytamy, jakąś pracę zupełnie obcego człowieka, gdy widzimy ten dokładny opis czegoś trudnego, niezwykłego, czegoś nam nie znanego, w głębi duszy czujemy podziw dla jego wiedzy i samemu chcemy być podobnie podziwiani.

Chyba trochę się rozpisałam i zeszłam na inny temat, co mi się często zdarza. Chciałam napisać tylko o tym, że ważne jest, żeby wiedzieć o czym się pisze. Ja staram się tak robić.

Aszka

Stanowczo szukam. Jestem typem osoby żądnej wszelakiej wiedzy i potrafię przekopać połowę sieci w poszukiwaniu planu miasta, o którym zamierzam pisać. Lubię, gdy i inni orientują się w tym, o czym piszę. Choć nie powiem, trudne to zadanie.

Lill

Szukam. Szukam, sprawdzam, kontaktuję się z ludźmi. Zazwyczaj latam do biblioteki po tony książek, chociaż wszystko niby można sprawdzić w Internecie. Internetowi ufam średnio, a już zwłaszcza polskiemu.
No i w zależności od miejsca akcji mojego radosnego tworu staram się opanować choćby podstawy danego języka, coby szukanie informacji stało się łatwiejsze.
Zazwyczaj wszystkie szczególiki, które nie mają znaczenia dla fabuły, wymyślam "na chłopski rozum", a potem tylko sprawdzam w książkach, Internecie bądź źródłach osobowych, jak się to ma do rzeczywistości. Podobno wielu pisarzy - również wydawanych - tak robi Smile

Soba

Hermi

Hien

Ortega miałby tu coś do powiedzenia, nie, Lillchen?

My za to uwielbiamy korzystać ze źródeł. Zmotywowani przyjmujemy konieczność ich poznania raczej jako dobrą rozrywkę, w końcu nas to z pewnych względów interesuje, skoro chcemy o tym pisać, nie? A co do Wikipedii - korzystamy chętnie z podanych w niej list źródeł. Raczej słabo idzie nam wyszukiwanie źródeł samemu, więc musimy dostać jakąś nitkę, po której pójdziemy do kłębka. Chociaż babcina biblioteczka obfituje w ciekawe księgi. Słownik gwary, wyjątkowo stary album fotografii miejskiej, która już w momencie wydania została określona jako stara... albo wszelkie pierdołki na temat życia codziennego tu i tam, wtedy a wtedy. Fascynujące! Jakże można postrzegać to jako uciążliwe... *dziwuje się.*

Hermi

Lill

Na życzenie chję udzielam się i ja:

W źródłach grzebałam zawsze, sprawdzanie miejscowości, połączeń kolejowych i lotniczych, klimatu, czasem nawet pogody w danym dniu. Specjalnie dla grzebania zainstalowałam Google Earth, a wcześniej obkupilam się w niezliczone (i nietanie) przewodniki po rozmaitych krajach. Ale to wszystko byla zabawa...

Przy "Przedstawieniu mojego życia" miałam kilka dni wyjętych z życiorysu ze względu na intensywną lekturę wszystkiego, co wpadło mi w ręce i tyczyło się rosyjskiej polityki. Wyszły z tego potem referaty konferencyjne, wyszła też znajomość z najbardziej pozytywną osobą świata. Wtedy faktycznie rzetelnie przeryłam jakieś 50 publikacji nie tylko o polityce, ale też o Romanowach, o społeczeństwie rosyjskim, o przemianach lat dziewięćdziesiątych... Mózg parował momentami, ale myślę, że warto.

Hien

A do Ortegi żeście się nie odnieśli, chociaż przecież mieliście kiedyś zajefajniście pasujący do tematu cytat w sygnaturze :/
W końcu Ortega rzekł: obecnie pisarz, kiedy bierze do ręki pióro, by napisać coś na znany mu gruntownie temat, powinien pamiętać o tym, że przeciętny czytelnik, dotąd tym problemem nie zainteresowany, nie będzie czytał dla poszerzenia własnej wiedzy, lecz odwrotnie - po to, by wydać na autora wyrok skazujący, jeśli treść jego dzieła nie będzie zbieżna z banalną przeciętnością umysłu owego czytelnika.

Wiesz, Hermi, co to specyjalystuff-amatoruff, to rozumiemy, że mogą wkurzać. Ale serio - nam by się nie chciało katować się tym, co nas nie interesuje - ale jeśli o czymś chcemy napisać, to już znaczy, że interesuje. W zasadzie to bardziej kwestia chęci, by wiedzieć wszystko, po prostu nie możemy przejść obojętnie obok nieznanej nam informacji xD ale jak nas nie zainteresuje, to nie ma siły, ograniczamy temat i wyrzucamy go z uwagi. Może dlatego zbieranie źródeł idzie nam tak wolno, bo jak nam się zaczyna nudzić temat, robimy sobie odeń przerwę ^^'

Hermi

Ja mam ten problem, że interesuje mnie wiele rzeczy, ale krótko. A piszę powoli, więc temat zdąży mi się znudzić zanim napiszę więcej niż pięćdziesiąt stron. Sad