Florian i ja [M]

Cedalia

mniałam.

roślinawędrowna

Błędów żadnych nie zauważyłam, tylko jedną pomyłkę przy końcówce, bo o blondynie dziewczyna powiedziała, że nie jest on żałosny, lecz "żałosna". Postęp faktycznie nastąpił (choć nie znałam Twojej poprzedniej twórczości), bo opowiadanie sprawia wrażenie, jakby przeszło przez betę, a tak się nie stało, więc gratuluję.
Zastanawiam się, dlaczego pacjentkę przykuto pasami. Próbowała targnąć na swoje życie, czy też łamała regulamin szpitala? Z wyjątkiem uporu, aby tkwić w chorobie, co nie jest dobrym powodem do takiej kary, nie znalazłam niczego, co by zmusiło pielęgniarzy do tych kroków. Miałam jeszcze koncepcję, że podczas przebywania z lisem, robi coś strasznego w świecie realnym, o czym nie ma pojęcia. Poza tym wręcz jej dają zastrzyki na uspokojenie, według mnie całkiem niepotrzebnie i bez uzasadnienia. Można po przeczytaniu uznać, że w szpitalu pacjenci nie mają swoich praw i wszystko zależy od woli personelu, tak jak w "Locie nad kukułczym gniazdem". Zawsze jednak pracownicy takich miejsc znają granice. Takie miałam zastrzeżenie, co do reguł.
Właściwie baśń została skonfrontowana z rzeczywistością. Jednocześnie wystąpiły dwa światy, nawzajem się wykluczające, a bohaterka wybrała jeden z nich. Aha, jeszcze mnie zdziwiło, jak wtrąciła, że mieszkała wcześniej w buszu. Naprawdę bardzo marginalnie w swojej relacji potraktowała, kim była wcześniej. Może liczy się baśń, ale sama poczułam się zainteresowana tymi rzeczami, które wybiły mnie nagle z równowagi.
Pierwsze dwa akapity są dobre, doskonale spełniają swoje zadanie, aby przykuć uwagę. Dzięki nim z wielką chęcią popłynęłam dalej, a było lekko, bez zgrzytów. Po przeczytaniu jednak miałam mieszane uczucia, bo to tak jakbym zapoznała się z czymś, co ma być piękne, a w co jednocześnie uderza zbyt ponura prawda, słodko i gorzko, ciężko mieć zbalansowane zdanie o opowiadaniu.

Hien

Pierwsze, co mi się rzuciło w oczy - literówka w sygnaturze XD
No ale dobrze, teraz zabieram się za tekst. Dawno się nic nie komentowało, to się z wprawy mogło wyjść, mam nadzieję, że nie jakoś dramatycznie.

Cedalia

Jej miałam się jakoś ograniczyć w wypowiadaniu się pod swoimi tekstami ^^
Ale zauważyłyście obie i jak ktoś jeszcze być może przeczyta to pewnie dojdzie do tego samego wniosku co i wy Wink

A mianowicie zachowanie pielęgniarzy. Pamiętajmy, że narrator nie jest tu pośredni. Ona opisuje wszystko swoimi oczami myśli, że nie robi nic złego. Nie uwzględniałam tego tak bardzo, no ale skoro jest mowa, że jest chora psychicznie, to właśnie kiedy jest z Florianem, to w realnym świecie jest groźna. No w sumie nie można mieć zbytniego żalu do personelu, gdyż dbają o bezpieczeństwo swoje i innych. Nawet dziewczyna uwzględniała, że aż za bardzo, jednak ona nie potrafi tego zrozumieć, bo nie jest świadoma tego jaka potrafi być w realnym świecie. No i właśnie nie chciałam ani z niej robić potwora, ani z pielęgniarzy. No bo choroba psychiczna jest o wiele cięższa od fizycznej, a my najczęściej izolujemy się od tych osób. No albo co gorsza niektórzy nawet potrafią wyśmiewać się z takich osób.
No, a jeżeli chodzi o to jak krzyczała w szpitalu, bo była przypięta pasami, to dlatego, że robiła coś i nie miała tego świadomości. No i tak jakby no są jej uczucia nie rozumie co się dzieje, świat realny jest straszny, ale pielęgniarka to tylko człowiek, rzadko kiedy ryzykuje i dla bezpieczeństwa musi robić to co do niej należy.
A dodam tylko, że pisarz tez był postacią urojoną ^^

roślinawędrowna

Opowiadanie na dedukcję, bo faktycznie dlaczego pisarz by miał od razu chęć napisać o niej książkę, przecież skąd by się dowiedział o jej tajemnicy, a co by zdradziła, to zawsze tajemnica lekarska, hyhy. A dlaczego lis zniknął? Zrobił miejsce dla innych? To też mnie zastanawia, bo jeszcze to się nie wyjaśniło. : ) Chociaż przy halucynacjach nigdy nic nie wiadomo i nie wiem, czy jest sens zadawać to pytanie. : P

Cedalia

Dlaczego lis zniknął? Także wyszedł i opuścił ją pisarz, czyli jakoś te halucynacje zaczęły ją opuszczać. Czuła łzy Floriana we własnym gardle, czyli jakby sobie coś powoli uświadamiała, ale jednak i tak nie wiedziała do końca o co chodzi.
A wielkim żalem dla niej było, że lis zniknął, wolałaby żyć w urojeniach, bo one były lepsze.

Edit: Malaria ma rację znów mam problem z przekazaniem tego o co mi chodzi xD
No w każdym razie dziękuję za komentarze i zabieram się za poprawianie błędów wychaczonych. Następnym razem postaram się lepiej! =)

Hien

Cedalio, to powinno wynikać z treści w jakiś sposób. Tłumaczenie tego pod tekstem tylko pokazuje, czego brakuje.

Nettie

Powiem szczerze, że nie wiem, jak podejść do tego tekstu. Powiedzenie, że, pomimo wielu niewyjaśnionych sytuacji, podobał mi się, chyba nie wystarczy, prawda? Jasne, że nie.
Cedalio, podziwiam, że podjęłaś się napisania tekstu o bohaterce chorej psychicznie, a już to, że zdecydowałaś się pisać z jej perspektywy całkowicie mnie w tym podziwie utwierdziło. Mamy bohaterkę (dalej zwaną Bohaterką, gdyż, o ile dobrze pamiętam, nie było tam wymienionego jej imienia. Nawiasem w nawiasie, dodało to takiego smaczku tekstowi, nie wiem, czy zamierzonego, czy nie. Odniosłam bowiem wrażenie, że Bohaterka sama nie bardzo wie, kim jest i kim chce być, dlatego nie ma tam jej imienia.), mamy lisa Floriana i mamy pisarza. Wokół tej trójki właściwie obraca się cała akcja. Chociaż akcja, to może właściwie za dużo powiedziane, bo miałam wrażenie, że w tekście nic się nie dzieje. Bohaterka opowiada Pisarzowi o swojej chorobie, której ona nie uznaje za chorobę, Pisarz słucha i na końcu odchodzi. Tylko, że... Ja w tej pozornej bezczynności widzę plus tekstu. Niby nic się nie dzieje, niby nie powinno mnie wciągnąć... A wciągnęło. Już od pierwszych, pisanych kursywą zdań. I tu jest plus numer jeden.
Plusem numer dwa jest styl. Nie zauważyłam błędów, choć może dlatego, że ich nie szukałam. Przez tekst dosłownie się płynęło, końcówka zaś pozostawiła taki niedosyt, że przez chwilę moją jedyną myślą było "Więcej!". Tu również jestem na plus.
Żeby tak nie słodzić (bo co to by był za komentarz xD) powiem tylko, że zgadzam się z Malarią - tekst powinien bronić się sam, powinien zostawiać nutkę tajemnicy, ale nie w sposób, by czytelnik zastanawiał się "O co tu chodziło?!" tylko "Co mogłoby się wydarzyć, gdyby było inaczej". Przynajmniej takie jest moje zdanie. Powiem szczerze, że po przeczytaniu tekstu nie pojmowałam wszystkiego, dopiero gdy przeanalizowałam Twoje wyjaśnienia i przeczytałam tekst jeszcze raz, potrafiłam zrozumieć całą jego istotę. Ale i tak jestem zauroczona i troszeczkę Ci zazdroszczę.
Czekam na kolejny Twój tekst!

Pierre de Ronsard