Nienawiścią się zwę [M]

Pytalska

Zza dębowych drzwi rozlegał się dźwięk szaleńczego walenia w klawiaturę, które z początku ani trochę nie przypominało uporządkowanej kompozycji. Stanęłam i zaczęłam się przysłuchiwać, dlatego z czasem do moich uszu zaczęły docierać uporządkowane dźwięki, jednak skłądające się na niezbyt przyjemną dla ucha melodię. "Kto tak okropnie gra?" - zaczęłam się zastanawiać. Czułam - a moje przeczucia często ratowały mnie z opresji, dlatego im ufałam - że, jeżeli wejdę do tego pokoju, stanie się coś złego. Jednak ciekawość wzięła górę nad rozsądkiem i, bardzo cicho, weszłam do sali. Nie wiem, w jaki sposób opisać emocje, które towarzyszyły mi w chwili, kiedy ujrzałam to, co ujrzałam. Bardzo dobrze znałam wystrój tej sali, która służyła za pracownię muzyczną i plastyczną - dlatego prace uczniów porozwieszane na ścinach oraz tablice informujące o różnych instrumentach i barwach nie zdziwiły mnie. Więc o co chodzi? Przy pianinie, na małym krześle siedziała dziewczynka. Miała czarne włosy które pachniały mocnymi perfumami. Zdawały się one maskować inny zapach - zapach odrazy. Acha, i głębokie, piękne oczy w kolorze magenta. Jej wzrok wbity był w nuty położone na instrumencie i wyrażał wielkie skupienie. Palce natomiast błądziły po jego klawiaturze.
Stałam tak przez dłuższy czas i przysłuchiwałam się tej odpychającej melodii. Nagle dziewczynka przestała grać i zaczęła się powoli odwracać, jednak nogi miałam jakby przyklejone do podłogi, więc nie mogłam się ukryć. W sumie, i tak nie udałoby mi się tego zrobić - nie zauważyłam żadnego miejsca, które nadawałoby się na kryjówkę. I tak było już za późno, bo zostałam przyłapana na gorącym uczynku.
- Pięknie grasz, dziewczynko. - zaczęłam niepewnie, kłamiąc. - Można wiedzieć, jak się nazywasz?
- Nienawiść, moja droga. - rzekła i rozpłynęła się w czarny proch. Melodia za to zdawała się nadal brzmieć gdzieś w powietrzu.

Hien

Odsyłam do regulaminu działów twórczych. Jak waćpani nie poprawi się w ciągu doby, to tekst poleci.
Ponadto proszę się czuć upomnianą o pisanie bezsensownych postów. Jedno, nieuargumentowane zdanie i doczepienie się poprawnej rzeczy to nie komentarz.
Mal.

Edycja: ołkej, oznaczenie już jest.

Alice

No to ja pierwsza. Zaczynamy od małego czepiania się Wink

.

Hien

No dobrze, hiena się bierze do roboty. Po pierwsze - tekst w pierwszej części nie ma akapitów. Wszystko jednym ciągiem, a choćby w momencie wejścia do sali akapit by się przydał. Błędnie zapisane dialogi, powtórzenia i umiłowanie do "który". Zdania proste, nawet jeśli są złożone, w większości bazują na banalnych konstrukcjach z "który", "więc", "i", "bo".
A da się to spacyfikować, choćby tak: "Nagle dziewczynka przestała grać i zaczęła się powoli odwracać. [By wywołać napięcie u czytelnika skraca się zdania!] Nie mogłam się ukryć, nogi miałam jak przyklejone do podłogi. W sumie i tak nie zauważyłam żadnego miejsca, nadającego się na kryjówkę. Zostałam przyłapana - było za późno na ucieczkę."

Dodajmy do tego brak logiki - jak panna mogła wejść do sali i od razu poczuć zapach włosów dziewczynki? Nie ma takiej opcji - po pierwsze: w drzwiach niewiele by poczuła, po drugie: nawet jeśli, to ni w ząb nie potrafiłaby powiedzieć, czy to włosy pachną, czy może ktoś spryskał klawiaturę albo ubranie dziewczynki. Na dobitkę wypowiada się o głębi i kolorze oczu, których widzieć za dobrze nie mogła, bo mała mogła siedzieć do niej tyłem lub bokiem, a nawet jeśli przodem, to małą dziewczynkę pianino zasłoni.

Błąd, niewytknięty dotąd:

ana

Tak samo dla mnie niejasne jest przesłanie tego opowiadania. Jest jak postawione pytanie, na które szuka się odpowiedzi. Przyrównałabym go do snu, który tak samo po przebudzeniu intryguje, zastanawia, nasuwa refleksje nad niewytłumaczalnymi jego scenami, po czym nie wyjaśniony ulatuje z pamięci. We śnie nie ma często logiki i w nim min. można poczuć zapach włosów z każdej odległości i w dodatku mogą one za chwilę pachnąć inaczej. Tak więc wydaje mi się, że gdybyś zaznaczyła iż jest to sen miałoby to opowiadanie usprawiedliwiony trochę nielogiczny opis i wtedy wydaje mi się, iż mogłoby być przeze mnie zaakceptowane i zaaprobowane. Bo po za błedami interpunkcyjnymi ja widzę niezłą wyobrażnię nieżle opisaną. Mogłoby też opwiadnie być zapisane w formie fantasy, gdzie dozwolone są zjawiska nierealistyczne i gdzie logika jest kreowana przez autora. Tak , dla mnie to opwiadanie jest metafizyczne którym udało Ci się zaciekawić mnie, gdyż moim zdaniem napięcie dobrze budowałaś. Niestety przydałoby się je dobrze zakończyć wyjaśniając napięcie które przekazałaś, bo ja niezrozumiałam dlaczego ta dziewczynka miałaby być nienawiścią. Mogę tylko przypuszczać, że chciałaś użyć nerwowej, nieprzyjemnej muzyki i dziewczynki jej grającej jako przykładowego obrazu przekazującego uczucie bardziej moim zdaniem złości niż nienawiści. bo w końcu pytam się - do kogo lub czego miałaby być wyrazem nienawiści?

Pytalska

Hien

Pierre de Ronsard

Lill

Moja opinia niewiele się różni od opinii większości przedmówców. Przy czym ja nie miałam żadnych nadziei od pierwszego zdania. Tekst pisany ewidentnie na kolanie, nijaki, pozbawiony emocji i plastyczności. Pisanie o muzyce jest ciężką sprawą, bowiem trudno opisać muzykę tak, żeby czytelnik ją usłyszał. Chociaż można powiedzieć, że to Ci nawet wyszło, bo tak samo jak melodia grana przez dziewczynkę jest kakofoniczna, tak samo treść tego opowiadania to jedna wielka kakofonia.

Oczy koloru magenta? Zapachniało anime. Próbuję sobie wyobrazić różowe oczy... no niechby i fioletowe, bo co do magenty, zdania są podzielone. Ale różowe oczy? Proooszę...

Technikaliów nie wytykam, już je wytknięto. Za kompletny brak napięcia uduszę. Za nieporadne próby pisania o muzyce uduszę jeszcze bardziej. A za z odwłoka wzięte zakończenie, ni z gruchy, ni z pietruchy, uduszę tak, że każdy sąd mnie uniewinni. Miałaś ciekawy pomysł, tylko zawiodło wykonanie i brak logicznego związku między tekstem a jego zakończeniem.

Hermi