Sto lat [M]

Aszka

Popchnięta do pisania przez stopkę KrulKota i datę w rogu ekranu.

---

Cedalia

Oj Aszka, Aszka, nie wiem czy wiesz, ale ja Cię na prawdę miłościuję za "Martynkę" natomiast ten tekst jest według mnie gorszy i to sporo.
Jest melancholia, choć klimatu tak właściwie nie czuję. Brakuje mi tu czegoś, może jakbyś jeszcze to trochę rozbudowała?
Bohaterka, to dziewczyna jakaś taka opuszczona, zrezygnowana, odczuwam, że to młoda chyba osoba, a taka wyczerpana życiem. Zdania, są takie za proste i nie czarują już.
Jakiegoś wykwitnego pomysłu w tym opowiadaniu to za bardzo nie ma.
Widzę nieco podobieństwo bohaterki ze mną, pod względem tego kurczowego trzymania się jakiegoś punktu by mieć nadzieje. Też tak mam często, ale ja też z reguły nieco przesądna jestem więc...
Ach i ta dwunasta godzina, dlaczego kurna wszędzie dwunasta?
Ogółem to mnie opowiadanie nie ruszyło, nie podoba mi się, ale wiem, że stać Cię na duuużo więcej.

Aszka

Trochę się zgadzam, że to się bardziej chyba nadaje na wrzucenie na jakiegoś bloga czy coś podobnego, bo aż wstyd gdy takie coś widnieje wśród innych, poważnie literackich tekstów. Pomyślałam, że dawno nic nie wrzucałam, stąd to. Może jeszcze w tym roku stworzę coś normalnego ^.^ I dziękuję bardzo Smile

KrulKot

Widzę,że K ot jest pośrednią inspiracją;p . Na poważnie styl faktycznie nie jest szczególnie ciekawy , urzekający itp ,ale też nie razi. Bohaterka wydaje się raczej pasywna, zobojętniała niż opuszczona. Ma niekonkretne plany,ale pozostaną one w sferze teoretycznych rozważań. Północ pewnie dlatego, że to najciemniejsza godzina w ciągu doby, słońce jest wtedy najbliżej punktu naprzeciw zenitu;) Jako opozycja do poludnia została uznana za godzine duchów, chaosu, strzyg. Także godzina przelomu - początek nowego dnia, nowego roku itp

An-Nah

Kurcze, nie wiem... przeczytałam i... Interpretować? Widzę bohaterkę, która czuje rezygnacje w dzień swoich urodzin i gdyba sobie, co by było, gdyby wypadały w maju - choć pewnie nie byłoby różnicy, bo na to, jak się z mijającym czasem czujemy nie wpływa to, kiedy się urodziliśmy. Melancholia, bierność, czekanie, delikatne pretensje do świata, że świat nic nie robi, opór wobec samego siebie, losu i czasu i...
...bohaterka to czuje, ja nie. Najwyżej zażenowanie i chęć wymierzenia zrezygnowanej pannie kopa, lub posłanie jej do psychiatry po diagnozę depresji. To znaczy, tak bym zrobiła, jakbym taką osobę znała. Ale jej nie znam. Czuję się, jakbym dostała kawałek myśli obcej osoby, bez kontekstu, bez niczego. Kartka wyrwana z pamiętnika - może i cały byłby ciekawy, ale ta kartka wywołuje przede wszystkim obojętność.

Kolejny okruch, który przeczytałam, skomentowałam i zapomnę.

Hien

W sumie niezła miniaturka, taka do zapomnienia, ale nie cierpiałam, czytając ją. Ot, scenka ze zrezygnowaną, zmęczoną życiem i samą sobą, własną słabością. Dobrze właściwie, że to tylko miniaturka - taka bierność byłaby niemożliwie nudna w dłuższym tworze. No i panna zrzuca winę na porę roku, jakby to przyroda zawiniła. Rażący przykład projekcji, nawet ktoś niezbyt ogarnięty w psychologii zauważy, że coś z jej myśleniem jest nie w porządku.
Melancholii w tym nie ma, jak już zauważyła Cedalia. Ale nie sądzę, by była potrzebna - jak dla mnie pasuje tu nastrój apatii. Chyba że miał być ten smutek, depresja, etc - jeśli tak, to ja tego nie czuję. Ni w ząb. Styl nie razi, ale też nie zachwyca. Idzie sobie, w miarę płynnie i bez zgrzytów, ale nie jest to nic wyjątkowego. Apatyczny jak temat opowiastki.
No i te ostatnie przebłyski nadziei, że może jednak coś się stanie. Tak jak Cedalia, mam wrażenie, iż bohaterka jest młoda - inaczej nie łudziłaby się, że urodziny coś zmienią, same z siebie zresztą. Aczkolwiek tego jest za mało, by dobrze scharakteryzować postać i pokazać od innej niż wybitnie drażniącej biernością strony. Gdyby było wspomniane cokolwiek, że jednak próbowała schwycić życie za łeb i nadać mu odpowiedni tor, ale idzie jak po grudzie i jest tym zmęczona i zrezygnowana - miałoby jakiś sens. A tak mamy wycinek smętnych myśli panny, która sama się prosi, by życie jej dokopało.

Zaś pozytywniej ukazuje się Świat, dodaje odrobinę fantazji do tego szarego w sumie opowiadania. Niespecjalnie wyrafinowany zabieg, już żeśmy podobne widzieli, ale całkiem przyjemny.

roślinawędrowna

Tyczy się to każdego z nas, że nagle coś w środku gaśnie, że, o ile dawniej karmiliśmy się marzeniami, teraz wydają się delikatnie, lecz jednak ranić. W sumie, jak kiedyś mówiłaś, ile dla Ciebie one znaczą, ze zdumieniem odkrywałam, że nie jestem do nich zdolna. A może tak po prostu się zdarza?
Miniaturę przeczytałam dawno, wtedy wydała mi się bardziej ponura, teraz jestem innego zdania. Pokazuje wypisz wymaluj pewien stan, który w gruncie rzeczy jest jakimś etapem w życiu, gdy człowiek zaczyna akceptować ból, który go spotyka, choć go to dziwi, i już nie musi bronić się przed nim za pomocą marzeń, jest gotów wziąć go na bary.
Może do takich wniosków doszłam przez własne wrażenia, ale nagłe przerzucenie na realizm życia jest jednak narodzinami dzielności, siły, że teraz już liczy się tylko działanie i trzeba pojąć, że powinno nas zadowalać, że nie wszystko może się spełnić, więc lepiej oszczędzić sobie rozczarowań.
Tekst, który musi dojrzeć w świadomości, a zbagatelizowany wyda się abstrakcyjnym marudzeniem. Znalazłam w nim sporo poetyzowania, to dobra cecha, podobała mi się. Świetnie ujęty opis wrażeń, gdy odkrywa się, że niespodziewania zaszła w nas zmiana i nie wiemy jeszcze jak ją rozumieć.