Aktorka

Laj-Laj · Wysłany: Czw 18:45, 08 Mar 2012 Temat postu: Aktorka

Na środku sceny, czasem na obrzeżu
płomienna mowa, śmierć, rozpacz, milczenie
w Polsce, Ameryce, rodzinnym Wybrzeżu
boska ekspresja, totalne skupienie

Królowa nocy, złodziej, Antygona
umiera, krzyczy, pragnie, zapomina
klęczy na bruku, na głowie korona
Królewski pałac, zimowa pustynia

Płacz, lekki grymas, twarz pokerzysty
brunetka, kochanka, usłużna dziewica
głos słaby, wiotki, jak hejnał czysty
władca idiotów, mądrości stolica

Porywa tłumy, nie milkną zachwyty
wzrusza widownię fałszywą chorobą
upada w rynsztokach, wznosi się na szczyty
schizofrenicznie nie może być sobą

Po trzecim bisie opada kurtyna
tłum się rozrzedza, ucieka do domu
aktorka milczy, bo jest wykończona
już grać nie musi, przecież nie ma komu

Zmywa makijaż błazna, kurtyzany
strzepuje z włosów kurz z początków świata
chciałaby uciec, rozerwać kajdany
czeka jedynie ostygła herbata

Niewdzięczni ludzie zostawią to wszystko
a ja stał będę stanowczo jak głaz
i będę klaskał z nadzieją, Artystko
że dla mnie ukłonisz się ostatni raz

ana · Wysłany: Wto 22:17, 13 Mar 2012 Temat postu:

Trafnie i w klimacie sceny przedstawiony charakter pracy aktora. Problem samotności kiedy to już po odegraniu postaci zostaje sam ze sobą isamoinie musi odnależć na powrót swoją tożsamość. Zwłaszcza w przypadku dobrego aktora może to być bolesna walka z uczuciami Widownię interesuje tylko postać, którą gra, on sam jako człowiek ją nie interesuje

Pierre de Ronsard · Wysłany: Sob 16:24, 31 Mar 2012 Temat postu:

Cieszy mnie, że są jeszcze tacy "jedyni sprawiedliwi", którzy kosztem ostracyzmu społecznego ujmują się za innymi, tak wbrew ich woli i powszechnemu myśleniu. To tak jak z bronieniem słabszych, kiedy wszyscy są przeciwni, a tylko jedna jednostka jest za. Ta jednostka krzywdzona nie może być "za", bo jest tylko przedmiotem walki. Tak samo jak aktorka, któa jest przedmiotem w tym wierszu. Podmiotem jest podmiot liryczny i widownia. Główna "bohaterka" to wyłącznie przedmiot ludzkich fanaberii.

Przedmiot jednak nie może się ukłonić. Zbyt długo ludzie wychodzą z kina przed skończeniem napisów. Aktorka się nie uchroni, a nadzieja głupiego poety matkuje mu fałszywie. Bezrefleksyjny głaz i przedmiot, jakim jest aktor. Zero interakcji. Dwie samotności po dwóch stronach "czwartej ściany".

Sam wiersz, jeśli rzeczywiście uznać to za kondycję artysty w dzisiejszym świecie przypomina mi piosenkę Hectora Lavoe (napisaną chyba przez Rubena Bladesa) "El Cantante":

Hien

Czytało się dobrze, rytmu nie chciało nam się liczyć, ale szło gładko. Rymy też nie sprawiały wrażenia wydumanych, za słabych czy zbyt wyraźnych, żaden nie rzucił się bardziej w oczy niż inne. Wyjątkowo do interpunkcji się nie przyczepim, bo nie przeszkadza niekonsekwencja interpunkcyjna, nie wprowadza zamętu ani nie utrudnia rozumienia.

Na pierwszy rzut oka wiersz wywarł na nas dość pozytywne, acz niespecjalnie interesujące wrażenie. Ot, wiersz o aktorce, która się wypaliła opowiadany przez wiernego fana, który ceni jej kunszt aktorski. Jest świetna, ale ma tego dość, a mało kto widzi w niej osobę, a większość postrzega ją przez pryzmat zagranych postaci.

Jednakowoż nam rzuciło się w oczy, że owa aktorka nie może być sobą - pomijając, że owo "bycie sobą" uważamy za koncertową bzdurę, romantyczny mit. Że owa aktorka po prostu nie umie przestać grać. I to w czasie gry... wtf? Przecież dopiero w następnej strofie nie musi już grać. Trochę nas to wybiło z rytmu. Doszliśmy więc do wniosku, że być może owa aktorka jest pewnego rodzaju symbolem bądź rodzajem jedermanna, każdego. Przecież każdy gra, kreuje swój wizerunek aż przestaje umieć oddzielić siebie od wizerunku, zatraca zdolność naturalnych reakcji. Tak na to patrząc, ostatnia strofa brzmi baaardzo wrednie, a podmiot liryczny zupełnie zmienia charakter. I w sumie podoba nam się potencjalna wredność tej strofy.

kasieńka

Muszę przyznać, że wiersz bardzo przypadł mi do gustu. A poprzednie komentarze czytało się wyśmienicie. Smile

Przyznaję sobie prawo do odbierania go dość osobiście. I moim zdaniem ukazuje on nie żadną wredność czy przedmiotowość aktora, ale raczej jego strach przed osamotnieniem czy ewentualnym brakiem wsparcia. I to wszystko właśnie na swój sposób koi ostatnia strofa. Ten wiersz bardziej daje nadzieję i jest skierowany do aktora niż o nim samym. I uważam też, że jest kunsztowny i pochłania się go z lekkością. O.

Dzięki, Laj:)

Laj-Laj

Tak, to wiersz o samotności, niezrozumieniu i ludzkim powierzchownym odbieraniu drugiego człowieka. A zwłaszcza tak trudnego zawodu jak aktorstwo - przede wszystkim teatralne. Czy masz problemy rodzinne, chore dziecko, musisz wyjść na scenę i za każdym razem w taki sam sposób odgrywać kogoś, kim nie jesteś.
Ale pod kreowaną postacią kryje się człowiek, o czym publiczność często zapomina.

Pierre de Ronsard

To samo można pisać o sprzedawcach w sklepie i urzędnikach, których obowiązkiem jest bycie miłym. Nie sądzę, aby było to zadanie trudne do odegrania. A aktor ma tę łatwość, że do tego jest kilka lat solidnie trenowany. Ale fakt faktem, patrzymy na funkcję i coraz mniej człowieka. Z drugiej strony wrócimy do PRLu i słynnych ksiąg skarg i zażaleń, gdy inni nie będą dla nas wystarczająco mili i "ludzcy".