Marsz mój niezłomny

Laj-Laj

Brodzę po kostki w kleistej brei
W której upadły anioł zmył swe ciało
Palcami wodzę po mokrej ścianie
Gdzie los rzeźbił wszystko co stać się miało

Bez światła, bez cienia stąpam ostrożnie
Każdym oddechem wyznaczam swą drogę
Bruzdy na czole, blizny na rękach
Lecz stąpam do przodu póki jeszcze mogę

Wzrokiem szaleńca, w ciemności niezdatnym
Spozieram błagalnie w bezprzepastną ciszę
Nie drgnie powietrze, nasłuchując echa
Wiatr wierzby płaczącej już nie rozkołysze

Królowa nocy płaszcz swój rozrzuciła
Którego podnieść nikt więcej nie zdoła
Błędny kamerton brzmi w głowie co chwila
Zaklęcie, którego już nikt nie odwoła

Wznosi się woda, a sufit opada
Upadam, kalecząc swe łokcie i dłonie
"zawróć" - odbija się szeptem w tunelu
Idę, choć łzy ciekną, pulsują skronie

Strach mnie oślepia, spowalnia, zagłusza
Zabiera powietrze, sprawnie z nóg ścina
Miesza mi zmysły, lecz wciąż brnę do przodu
Choć świat świata już nie przypomina

Nie wiem kim jestem, gdzie zmierzam, upadam
Myślą ostatnią, przed snem utulony:
Chłód wodospadu, przejrzystość tęczy
I ja, stoję wolny, nagi, oczyszczony

kasieńka

Powiem tak: kolejna bardzo dobra robota. Świetnie dobrane rymy i cudownie ubrany pomysł. Jeden tylko moment zepsuł mi całe wrażenie.

Laj-Laj

Kamerton fałszywy = brzmi fałszywie, o to mi chodziło. Wiem, że to technicznie niemożliwie, ale - jak już zauważyłaś - to pewien paradoks, dlatego zostawiam jak jest.
Dziękuję za dotychczasowe wyrazy uznania za poprzednie wiersze :0 Bardzo mi miło Smile