najodleglejszy jest mi Najbliższy

Pierre de Ronsard

najodleglejszy Pan jest mi Najbliższy
irracjonalne wydawać by się mogło?
eklezjastom na przekór niegdyś zawisłszy
pazernym sprzed oczu zabrał obłok

istotą jego dobroć. Postacią zaś nie kontur
ewangelii, jakby tego chciały miliardy
rdzennych, i tych przybranych na konkurs
domostw co na wierze weń byt oparły

ordynarne sługi lichej doczesności
lżące ignorancją ociemniałych światłych
darczyńcy co hostię zamienią na pot świń
erekcja niedocenionych, erupcja tych wartych

więcej niż dwa przyklęki mizerny paciorek
owinęli, myślą, wokół palca cały dzień
tchnęli duchem świętym cały świat po orient
kładąc psie i swoje na jednej wadze krwie

ocknął się Najbliższy mój i rzecze MI, odkąd
wiersz powstał i się ciągnie:…

Laj-Laj

Widzę, że się w końcu zdecydowałeś na rymy. Good for you! Tylko jest jeden szkopuł. Często gubisz rytm, a niektóre końcówki wersów czyta się tak karkołomnie, że aż to trudno wymówić. Żeby nie być gołosłownym, chodzi mi szczególnie o: "pot świń", "wokół palca cały dzień"... Chodzi o zaburzenie rytmu, przez co te słowa trzeba czytać jako: "potświń" i "całydzień", ale to i tak nie ratuje sytuacji.
Poza tym wiersz całkiem dosadny, taki w średniowiecznym klimacie. Zauważyłem, że ludzie pisząc w tym stylu lubią sobie tak zgrabnie, oldskulowo zwyzywać jakieś grupy ludzi, np.: "ordynarne sługi lichej doczesności" Smile

Widocznie trudno się powstrzymać od takich epitetów, ale nic dziwnego, bo zawsze to dostojniej brzmi niż jakieś prostackie wrzuty Wink

Pierre de Ronsard

tu jest coś jeszcze, jeśli chodzi o wspomniane przez Ciebie prostactwo, nie wiem, czy zauważyłeś Smile

Laj-Laj

Zauważyłem. Po prostu podałem jeden przykład:)

kasieńka

Trudna ta poezja. Można by w sumie powiedzieć, że taki łamacz językowy Wink

Ale trzeba przyznać, że... coś w sobie ma ^^

Pierre de Ronsard

Czas rozwiązać tajemnicę akrostychu wulgarnego. W czasach, gdy religia schodzi na dalszy plan, na tak zwany plan życia prywatnego, a wszelkie odniesienia do niej są publicznie krytykowane i spychane gdzieś na przysłowiowy dalszy plan, zapraszam do komentowania na nowo i odkrywania przesłania.

KarolinaBas

Tak sobie weszłam... tak czytam... Wiesz Pierr,w Twoim wierszu jest duzo prawdy; przesłanie iście trafne,jeżeli dobrze zrozumiałam świat wierzących naprawdę i tych "leżących krzyżem" bo wypada... Obłuda. A Twój akrostych (pierwsze literki wersów,aż się proszą by je ze soba połączyć); bardzo adekwatny do treści utworu, choć osobiście nie przepadam za tego typu tworami. Ale, pogratulować muszę pomysłu i realizacji...jak dla mnie,wcale nie łatwej. Tyle, mojej skromnej wypowiedzi. Pozdrawiam popołudniowo!