Nieodgadniony

Cosette

No więc... eckhemn, stworzona do bycia poetką z pewnością nie jestem, ale ten wiersz akurat mi się podoba.

Kolory łączą się w jedną całość
Wyłania się sylwetka twej duszy
Tylko rzeczywistość nam przysłania twarze
Nieodgadnione. W układance życia zagubione
Lecz to nie ważne dla mnie jest.
Dla mnie istotnym tylko to
Że choć wciąż nieodgadniony
To oddalony ode mnie zaledwie o krok
Zagadka twa gnębi duszę mą
Jednak odkryję ją
By w końcu ujrzeć twą twarz
A teraz tylko pozwól mi tak trwać
Choć ten jeden, ostatni raz
Bez świadomości i sumienia
Poddać się tej ponętnej chwili pełniej zapomnienia
Niechaj me łzy niosą nas drogą ku zespoleniu
A wtedy nasz obraz zawiśnie na ścianie
Będzie potęgą i pojednaniem
Zbudujemy własny domek z kart
Z kolorowych karteczek zapisanych marzeniami
A jeśli rzeczywistość zburzy go nam
Pożyjemy wspomnieniami.

kate-rama

Z uwagi na to, że jestem jakby... gościnnie? przelotnie? nie będę "jechać". Chciałabym zadać pytanie, na ile poważnie traktujesz to, co piszesz? Bo jeśli twór powstał dla zabawy (podobnie jak ten drugi obok, nie dałam rady tam cokolwiek poczynić) to miarą wartości dzieła będzie Twoje zadowolenie i nic więcej nie trzeba, ale jeśli - nie wiem - chcesz jakoś tę twórczość bardziej poważnie traktować, to trzeba będzie włożyć w całokształt nieco pracy.

Hm, łagodnie, no to mam trochę sugestii:
- takie sprawy, jak "swą", "twej", "mą" - czemu to niby służy? Od razu rzuca wiersz w mroczne odmęty krwawej, nastoletniej poezji, wampira tu tylko brak i jeszcze kołka, bo mnie trafia. Doradzałabym albo użycie pełnych, współczesnych form - twojej, moją, etc., albo wywalenie czego się da, jeśli się da oczywiście.
- niekiedy pewne słowa są zbędne. Weźmy dla przykładu pierwszy wers. Powiedz mi, po co stoi tam "jedną"? Skoro całość, wiadomo, że jedna, bo gdyby było ich więcej, musiałabyś to zaznaczyć. Takim sposobem masz wers chudszy o jedno słowo.
- inwersje są be, o ile niczemu nie służą. Mamy taki wers "zagadka twa gnębi duszę mą". Pomijając już okropieństwa w postaci twa i mą, jest tam jeszcze bezsensowna inwersja - chcesz rymować? Wiersz na rymowany nie wygląda, a owo "mą" wysunęło się na koniec chyba tylko po to, by uczynić rym do "ją". Rym infantylny bardzo, tak na marginesie. Inwersja dodaje jeszcze patosu. Wers wyglądałby dojrzalej w postaci np. "Ta zagadka gnębi (moją) duszę" czy podobnej.
- co to jest "pełniej zapomnienia"? Nie chce mi się wierzyć, że w utworze tak krótkim nie widać literówek, jeśli się, oczywiście, czyta ów utwór po napisaniu : )
- na pociechę taka dygresja, że ogólny wydźwięk wiersza ma coś w sobie ujmującego. Obrazek w sumie banalny, ale dzięki analizowaniu zagadkowości adresata lirycznego pojawia się tu powiew czegoś, co lubię. Na plus, że nie ma żadnych wzniosłych i oklepanych metafor. Na minus - forma! Forma woła o pomstę do nieba.

Mam nadzieję, że nie był to jakiś wyjątkowo wredny komentarz.
pozdrawiam ~K

Cosette

Hien

Sprawa z "mą", "twą" i innymi mątwami. Nie, kate nie czepia się stylu. Kate zwraca uwagę, iż zbyt duże i bezsensowne natężenie archaizmów irytuje i utrudnia odbiór. Owszem, gdy potrafisz to wyjaśnić w sposób sensowny - np. archaizm użyty dla podkreślenia ironicznego tonu wypowiedzi. Ale nie odbijanie piłeczki w stylu "wersy są krótsze". Nie mają być krótsze, wiersz to nie skracanie wszystkiego do możliwie najkrótszej formy. Co z tego, że wersy są krótsze, jak mątwy wybijają z melodii, zakładając że w ogóle taką tu mamy i na pewno nie czynią tekstu lżejszym. Podobnie działają bezsensowne inwersje. A tak w ogóle: