Pogubiłam się

ana

Pogubiłam się
w tym czego chcę,
w tym czego pragnę
W sensie istnienia,
wartościach
I szukam
W naturze
W wiosennych sadach,
jabłoniach zielonych,
trawiastych łąkach,
zbożach wysokich,
wiosennych miłościach,
jesiennych romansach,
miłości do kota
...swojej tożsamości

Jeśli ktoś zechciałby wyrazić opinię to bardzo proszę

KarolinaBas

Ana,witaj! Tak Cię czytałam... jak pokazałaś swoisty rodzaj poszukiwań własnej tożsamości. Ta tożsamość mnie zaskoczyła, mile bardzo i nie wiem dlaczego,ale mam wrażenie,że bohaterka wiersza, w tych poszukiwaniach swoją tożsamość odnalazła. Można by tak sądzić po wersach, w których poszukiwała a poszukiwała kilimatycznie. Nie jestem znawcą, ale bardzo lubię wchodzic w ten dział i czytać. Mozna znaleźć tutaj tyle emocji, wzruszeń i każdy z autorów ma tak wiele do powiedzenia. Tak jak Ty, więc pisz, proszę, bo z zainteresowaniem będę oczekiwać kolejnych poetyckich szkiców. Pozdrawiam serdecznie!

ana

Karolino bardzo dziękuję za życzliwą bardzo poetycznie napisaną opinię ( czytanie jej było bardzo przyjemne) choć zastanawiam się czy naprawdę w tym wierszyku nie ma żadnych wad? W każdym bądż razie jeśli kiedykolwiek miałabyś jakieś wskazówki mam nadzieję, że napiszesz mi. Oczywiście nie dopraszam się na siłę, staram się jak najlepiej pisać, ale wiadomo, że nikt nie jest doskonały. Cieszę się, że tak dobrze rozumiesz moje wierszyki. Pozdrawiam serdecznie

KarolinaBas

Ano, tak jak napisałam: nie jestem krytykiem. Wersy odbieram po swojemu:albo coś powodują, przesyłają, wzruszają,skłaniaja do refleksji, zadumy... albo są mi obojetne: nic nie wnoszą i niczego nie powodują. Każdemu w duszy inaczej gra i to jest fajne, choc nie wszystko muszę rozumieć; nie wszystko musi mi sie podobać. Obiecuję,że jeżeli w Twojej poezji poczuję niedosyt z pewnościa napiszę. Uśmiechy przesyłam i pozdrawiam serdecznie!

Pierre de Ronsard

Ja już tak życzliwy nie będę. Interpunkcję sobie daruję, powodowany wolnością w ekspresji poetyckiej. To, co razi, to banalna forma, wiersz stylizowany na bezrymowy, równoważniki zdań. Pierwsza część wiersza nie niesie żadnego oryginalnego ani pociągającego elementu: ot, pogubiłam się, etc. Jakkolwiek nie bagatelizuję problematyki. Kolejno: miejsca poszukiwań. Nie mogę zrozumieć, dlaczego raz jest zastosowana konstrukcja przymiotnik+rzeczownik (wiosenne sady), a raz rzeczownik+przymiotnik (jabłonie zielone). Nienaturalne, acz poetyckie jest użycie tego drugiego wariantu, ale niekonsekwencją jest naprzemienne użycie obydwu. Nie muszę też przypominać, że "miłość do kota" można zastąpić bardziej lekkimi słowami np. uczucie o dziewięciu obliczach... cokolwiek, byleby to nie brzmiało siermiężnie, ciężko, łopatologicznie, bez polotu. Ot, wypowiedź, która poezją nie jest. Bo czym jest poezja? Dla zadufanych: wszystkim, bo idą na łatwiznę. Dla tych poważniejszych: czymś pięknym i wyjątkowym. Ta apollińska, dionizyjska, orficzna, jakakolwiek... trzeba się trochę wysilić! I tego życzę autorce namawiając jednocześnie do dalszego publikowania Smile

Waldemar Kubas

Nie będę tak surowy jak mój przedmówca. I szczerze powiem, że wiersz mi się podoba i to nawet bardzo. Urzeka mnie jego bezpretensjonalność, podziwiam piękno przywołanych obrazów. Od pewnego miejsca w wierszu, z każdą nową linijką dostajemy lapidarnie skreślony pełen uroku nowy obraz. Są to najpierw wiosenne sady, potem zielone jabłonie, trawiaste łąki, czy wreszcie wysokie zboża. Piękno tych obrazów jednocześnie daje nam poczucie szerokiej przestrzeni, wolności, oddechu pełną piersią, jakiegoś wręcz spełnienia, którego tak usilnie poszukuje narratorka po tym, jak się pogubiła. Rozumiemy ją i współczujemy jej.

Paradoksalnie wiersz przynosi nadzieję i daje ulgę. Że ten wirtualny świat, chwilowo jedynie w głowie narratorki, a przynajmniej jakaś jego część, która roztacza się wokół niej i który w całości tak plastycznie opisała nam w paru słowach, przede wszystkim ją uleczy z depresji, w jakiej prawdopodobnie się znalazła. Oczywiście życzymy jej tego szczerze.

ana

Waldemarze Kubas dziękuję za piękną interpretację mojego wierszyka. Wydaje się być ładniejsza od samego wiersza. "szerokie przestrzenie dające uczucie wolności, oddechu pełną piersią, ulgę' - nie myślałam o tym pisząc strofy. W tych obrazach szukałam tożsamości ponieważ tam myślałam ją znależć - w poezji przyrody. Ty dodałeś dodatkową interpretację, która jest piękna i słuszna i którą sam odgadłeś.

ana

Pierre, po Twojej ostrej krytyce zwątpiłam w mój wierszyk, widziałam, że nie zrozumiałeś mojego wierszyka, więc myślałam, że napisałam go nieudolnie. Widzę jednak, że inni go rozumieją i się im podoba. A skoro im się podoba to może nie jest aż tak nijaki i bez polotu? Zgadzam się, że z formą mogło mi nie wyjść, ale jestem zupełnie początkującą amatorką i po prostu dydaktyczna strona nie jest mi znana. Mam nadzieję ją tu poznać choć trochę

Nie pisać postu pod postem, używać opcji "edytuj". Pierre. PS. Nie pochlebstwem, a krytyką człowiek się rozwija, pamiętaj.

Mała_mi

To jest trzeci wiersz, który komentuje w ostatnim czasie, i trzeci, w którym razi mnie dokładnie ta sama rzecz. Mam tutaj na myśli wyliczanie. To w pewnym sensie potwierdza moją teorię, że chyba najłatwiej jest napisać wiersz, który jest oparty na wyliczance. Właśnie dlatego w internecie roi się od tego typu wierszy.
Muszę ze smutkiem przyznać, Ano, że niestety w moim odczuciu twój twór nie jest nawet do końca wierszem. Dla mnie to zwykła proza, tylko że poprzecinana enterami.

Dokładnie to samo, nic prawie nie zmieniając, można przedstawić w tej formie:

Pogubiłam się. W tym czego chcę, w tym czego pragnę, w sensie istnienia, wartościach. I szukam swojej tożsamości w naturze, wiosennych sadach, zielonych jabłoniach, trawiastych łąkach, wysokich zbożach , wiosennych miłościach, jesiennych romansach i miłości do kota.

Moim zdaniem w żadnej z tych wersji nie brzmi to jednak dobrze. Ja w tym beznamiętnym wyliczaniu nie odnajduję żadnych emocji, żadnej głębszej myśli, żadnego obrazka. Nie chcę być nieuprzejma, ale ten wiersz przypomina mi po prostu listę z zakupami. Wygląda jak ona i czyta się to z takim samym zainteresowaniem i emocjami. Przynajmniej jeśli o mnie chodzi. Za mało poezji w poezji. Ot i tyle.

To całkowicie naturalne, Ano, że cieszysz się z dobrych recenzji. Jednak te złe oceny też powinnaś wciąć sobie do serca. To, że Pierrowi czy mnie się nie podobało, nie znaczy, że tego nie zrozumieliśmy. Bo akurat wierszyk jest prościutki i tak naprawdę nie ma czego tutaj nie zrozumieć.
A już sam fakt, że interpretacja wiersza wydała ci się piękniejsza niż on sam, powinien dać ci do myślenia.

Jestem przekonana, że stać cię na coś lepszego. Więc pisz dalej i życzę ci w tym powodzenia:)

ana

Mala mi dziękuję za krytykę. Muszę się z nią zgodzić tak samo jak z krytyką Pierra gdyż jesteście uznanymi krytykami na tym forum, Zgodzę się może z opinią Waszą,że nie ma w tym wierszu wiele poezji albo może i wogóle. tylko mam takie pytanie: Jeżeli wiersz ten potrafił spodobać się pewnej części czytelników właśnie w takiej formie mało poetyckiej, jeśli czytanie go sprawiło im pzyjemność to może warto go było napisać? Nie znaczy to, że nie wzięłam sobie waszych nauk do serca i nie będę się bardziej starać. Tylko czy poezja musi być zawsze tak bardzo głęboka i posiadac tak bardzo skomplikowane wersy jak np. pisane przez Pierra, że czytelnika przyprawia o ból głowy kiedy doszukuje się o co autorowi w nim chodziło. Czy prostsze wierszyki, gdzie sens i przesłanie jest bardziej 'na wierzchu' a jednak wersy podane malowniczo, niosące emocje potrafią czytelnikowi przynieść refleksje i czytelnik może nawet się z nim utożsamić nie są wierszykami?

Mała_mi

Waldemar Kubas

Ano, cieszę się, że mój komentarz sprawił Ci radość. Słowa w nim zawarte były szczere i nie zamierzam się z nich wycofywać, tym bardziej, że Twój tekst nadal robi na mnie dobre wrażenie. Niech to będzie zatem dla Ciebie otucha i zachęta do dalszego pisania. Zresztą nikt nie pragnie dla Ciebie zła i źle Ci nie życzy. Tak więc traktuj inne opinie nie całkiem może przychylne, ze nie mają złych intencji. Ale tak już jest w rzemiośle, którym się zajmujemy. Nawet teksty najwybitniejsze spotykają się niekiedy ze złym przyjęciem, a często pomijane są milczeniem. Tak jak już zostało powiedziane przez moich przedmówców, ciesz się, Ano, szczerze z pozytywnych opinii, a jednocześnie staraj się, by na przyszłość krytyczne uwagi wykorzystywać dla dalszego swojego rozwoju jako poetki.
Pozdrawiam i życzę samych dobrych wierszy.

Lill

Absolutnie mi się nie podoba. Wierszyk, bo nie wiersz, jest banalny, nijaki i tak oklepany, że bardziej się już nie da. Nie widzę tu ani poszukiwania własnej tożsamości, ani niczego, co przyciągnęłoby mnie, jako czytelnika. Napisałaś to, co przed tobą napisano przynajmniej milion razy. Wiosna nie jest niczym nowym. Szukanie siebie nie jest niczym nowym. Żeby te elementy stały się atrakcyjne, muszą czymś kusić, formą, kunsztem poetyckim, nowatorskim ujęciem... tego mi zabrakło. A skoro tego zabrakło osobie, która nie czyta poezji na co dzień, cóż powiedzieć o koneserach?