Znikający kangur

Pierre de Ronsard

Wchodzi kangur w kieszeni czeluść
Swojego własnego kangura
W uszach gdzieś dogorywa szelest
Ciepły ciała reszty kontura

Kangur stary, młody kangur
Łebki kryją samym sobie
Płótno zżera resztki paintur
We pierwszotrzeciej osobie

Kurczy się samoprzestrzeń
Rośnie w ujemność kangur
Jakby od samych weźrzeń
Wielkość stała się bankrut

Łapy w kieszeni! drżą
Kangur się w się gniecie
Łapy z kieszeni! grzmią
Nic tam nie znajdziecie

Kieszeń uń szersza
Od ciągłych ścisków
Brak mu powietrza
Nie słychać pisków

Chowa korpus
I kręgosłup
Nie drży hortus
Bo on borsuk!

Nogi dwie
Ogon pcha
Wije się
Ledwie tcha

Znikł był
W oczy
Fikł tył
Kończyn

Nie
ma
go
już

.

anitkaz

Bardzo zaciekawił mnie układ wiersza, czyli coś, co od razu rzuca się w oczy. Ilość sylab w wersie maleje; znika wręcz, co nijak odnosi się do tematyki wiersza. Pod banalną "przykrywką" ukrywa się coś ulotnego. Czytając wiersz ponad enty próbuje to uchwycić. W dodatku ostatnie wersy akcentują dwojaki sens wiersza.

Zastanawia mnie jedno: dlaczego akurat kangur? Czy to ma jakieś szczególne znaczenie?

Pierre de Ronsard

Wiersz kurczy się i znika na kształt kangurka, który chowa się stopniowo do własnej kieszeni. Wybór padł na kangurka, gdyż jest on zdolny sam z siebie i w sobie skryć się, z racji kieszeni, jaką posiada na brzuszku. Ach, pasowałby tu jeszcze wężyk zjadający własny ogon, aż zniknie całkowicie.

anitkaz

Wąż chyba nieco bardziej oddziałuje na podświadomość. Można by było wykorzystać motyw zrzucania skóry, na przykład. Albo ja mam takie małe, osobiste spaczenie umysłowe.

Pierre de Ronsard

Po zrzuceniu skóry powstaje nowy wąż, który znów ulegnie pseudoautodestrukcji, to jest naturalne. Natomiast kangur znika na zawsze we własnej kieszeni, co jest nienaturalne i nieodwracalne zarazem, czytaj poetyckie. Nie, nie masz spaczenia Smile

To się nazywa pogląd, z którego tłumaczyć się nie wolno.

anitkaz

Acha....!
Spaczenie to ja mam, jak nie tu, to w innym względzie Smile

Teraz coś innego rzuciło mi się w oczy, a mianowicie: tytuł. Mówi zbyt wiele, a zarazem nie mówi nic (czytaj: Anitka nie lubić takich tytułów). Ja osobiście uważam, że tytuł jest równie ważny, a może nawet i bardziej, co i wiersz, bo zachęca czytelnika do lektury tego, a nie innego dzieła. Intryguje. Zastanawia. Zostaje w pamięci. A ten konkretny.. No cóż, miałam ni mniej, ni więcej, tylko zamiar go odfajkować i w spokoju zostawić, a tak być nie powinno.

Pierre de Ronsard

Tytuł jest tylko dopełnieniem, raz ważnym, raz mniej ważnym, a raz zupełnie niepotrzebnym. Nie można traktować tytułu jako streszczenia ani ulotki. Trzeba zagłębić się w treść, czytać, nie iść na łatwiznę Smile

anitkaz

Ale tytuł może jednak sugerować to "drugie dno". Nawet jeśli go nie ma. Wtedy... Wtedy czytelnik ma niepowtarzalną sposobność nijakiego porozumienia z autorem. Nie zgodzę się z Twoim poglądem. Tytuł jest ważny. Nie może być streszczeniem ani ulotką, ale jest ważny. I sztuką jest nadać pasujący do tworu. Komu się uda - gratuluję. To tak, jakby ująć sens długiego filmu w jednym słowie, sens życia w niespełna dobie.

Pierre de Ronsard

W ten sposób rodzi się grafomania, bo ludzie za dużo chcą umieszczać w tytule. Co za różnica, czy nazwę swój tworek "Kangur" czy "Historia definitywnego rozprysku"? Mój tytuł posiada jeden z sensów. Jedno dno. Drugie można odkryć lub nie.

Niemniej przyjmuję do wiadomości, że tytuł nie jest najlepszy. Ba, jest prozaiczny i trywialny. I wspomnienie o nim się rozpryskuje jak ów wiersz, co z dziewięciozgłoskowca zmienia się w kropkę. I jak ów kangur, co do własnej kieszeni wchodzi, by z niej nie wyjść już nigdy.

anitkaz

Czyli mam rozumieć, iż tytuł celowo jest ...neutralny? Nie zapadający w pamięć? Ma nie myśleć się o nim, ba!, nawet o słowach wiersza, ale o przekazie?

Pierre de Ronsard

Myślisz, o czym tak naprawdę chcesz myśleć. Zwracasz uwagę na to, na co chcesz zwrócić uwagę. Ja nie mogę nic narzucić. Każdy sposób jest dobry, a wiersz powinien bronić się sam.

anitkaz

Rozumiem przez to, że kończymy tę dysputę o roli tytułu?

Pierre de Ronsard

Nie, nie kończymy Smile

Tytuł mój wskazuje jedynie na warstwę wierzchnią wiersza, na to pierwsze wrażenie i powierzchowność. Nie ma w nim mowy o przesłaniu. Chyba, że swego rodzaju oksymoron rozdzielimy na dwa człony: tyczący treści (kangur) i ew. przesłania (znikający). Wtedy element tajemniczości masz na pierwszym miejscu. Mało jest kangurów, które znikają, tym bardziej, że nie są to tury i nie znajdują się pod ochroną, zagrożone wyginięciem.

anitkaz

Gdyby przyjrzeć się bliżej "znikający" nie jest normalnym określeniem kangura. Przynajmniej ja nigdy nie widziałam, jakoby ten torbacz znikał. W sumie można to uznać za grę słów - bo kangury i owszem, znikają, ale nie na zawsze, tylko chwilowo w torbie swojej matki. Więc tytuł można rozumować na dwojaki sposób.aa

Zwracam honor Razz

KarolinaBas

Pierr,witaj! Ciekawy ten Twój "Znikajacy kangur" Zabawa malejącymi wersami wydaje sie miec sens, kiedy patrzeć na owo stworzenie chowajace sie w kangurzej torbie. Nie popłynęłam wersami,ale brawo za całościowy"zanikacz" Pozdrawiam serdecznie!